رات ۽ ڏينهن، سندس شڪ ڪڏهن به نه روڪيو. سَبَدَ جي ڪلام کان سواءِ، هُو درد ۾ مبتلا آهي.
هن جي اندر ۾ جنسي خواهش، ڪاوڙ ۽ لالچ تمام طاقتور آهن. دنياوي ڪمن ۾ ڦاٿل پنهنجي زندگي گذاري ٿو.
هن جا پير، هٿ، اکيون ۽ ڪن ختم ٿي ويا آهن. هن جا ڏينهن ڳڻيا ويا آهن، ۽ هن جو موت بيحد آهي.
سچو نالو هن کي مٺو نه ٿو لڳي - اهو نالو جنهن سان نو خزانا حاصل ٿين ٿا.
پر جيڪڏهن هو جيئرو ئي مري وڃي ٿو، ته پوءِ مرڻ سان هو واقعي جيئرو آهي. اهڙيءَ طرح هو آزادي حاصل ڪري ٿو.
پر جيڪڏهن هن کي اهڙي اڳئين ڪرم سان برڪت نه آهي ته پوءِ هن ڪرم کان سواءِ هن کي ڇا حاصل ٿيندو؟
گرو جي ڪلام جي ياد ۾ غور ڪريو، اي بيوقوف. شبد جي ذريعي، توهان کي نجات ۽ حڪمت حاصل ٿيندي.
اي نانڪ، هن کي ئي سچو گرو ملندو آهي، جيڪو اندر مان خود غرور کي ختم ڪري ٿو. ||2||
پورو:
جنهن جو شعور منهنجي رب مالڪ سان ڀرجي ويو آهي، ان کي ڪنهن به شيءِ جي ڳڻتي ڇو ٿي ٿئي؟
رب آهي امن جو، رب سڀني شين جو؛ اسان ڇو سندس مراقبي کان منهن موڙينداسين، هڪ لمحي لاءِ، يا هڪ پل لاءِ؟
جيڪو رب جو ذڪر ڪري ٿو، ان کي سڀ خوشيون ۽ راحتون ملي ٿي. اچو ته اسان کي هر روز، سنتن جي سوسائٽي ۾ ويهڻ لاء وڃو.
رب جي ٻانهن جا سڀ درد، بک ۽ بيماريون ٽٽي وينديون آهن. عاجز جا بندا ٽٽي ويندا آهن.
رب جي فضل سان، انسان رب جو عقيدتمند ٿئي ٿو. رب جي عاجز عقيدت جي منهن کي ڏسڻ سان، سڄي دنيا کي بچايو وڃي ٿو ۽ پار ڪيو وڃي ٿو. ||4||
سالڪ، ٽيون مهل:
اُها زبان سڙي وڃي، جنهن رب جو نالو نه چکيو آهي.
اي نانڪ، جنهن جو دماغ رب، هار، هار جي نالي سان ڀريل آهي، هن جي زبان لفظ جي ڪلام کي خوشبو ڪري ٿي. ||1||
ٽيون مهل:
جنهن زبان رب جي نالي کي وساريو آهي، سا سڙي وڃي.
اي نانڪ، گرومک جي زبان رب جو نالو ڳائي ٿي، ۽ رب جي نالي سان پيار ڪري ٿي. ||2||
پورو:
رب پاڻ مالڪ، ٻانهو ۽ عقيدتمند آهي. رب پاڻ ئي سببن جو ڪارڻ آهي.
رب پاڻ ڏسي ٿو، ۽ پاڻ خوش ٿئي ٿو. جيئن هو چاهي ٿو، تيئن هو اسان کي حڪم ڏئي ٿو.
رب ڪن کي رستي تي رکي ٿو، ۽ رب ٻين کي بيابان ۾ وٺي ٿو.
رب سچو مالڪ آهي؛ سندس انصاف سچو آهي. هو ترتيب ڏئي ٿو ۽ هن جي سڀني ڊرامن کي ڏسي ٿو.
گروءَ جي مهربانيءَ سان، ٻانهو نانڪ سچي رب جي شان ۾ ڳائي ٿو. ||5||
سالڪ، ٽيون مهل:
ڪيڏو ناياب آهي درويش، تصوف وارو، جيڪو تصرف کي سمجهي.
لعنت آھي زندگي، ۽ لعنت آھي ان جي لباس تي، جيڪو گھمندو گھمندي، در در کان دعا گھري ٿو.
پر، جيڪڏهن هو اميد ۽ پريشاني کي ڇڏي ڏئي، ۽ گرومخ کي پنهنجي خيرات طور نالو حاصل ڪري،
پوءِ نانڪ پنهنجا پير ڌوئي ٿو، ۽ کيس قربان ڪري ٿو. ||1||
ٽيون مهل:
اي نانڪ، وڻ کي هڪ ميوو آهي، پر ان تي ٻه پکي ويٺا آهن.
اهي نه ڏسندا آهن يا ويندا آهن؛ انهن پکين کي پر نه هوندا آهن.
هڪ ته ڪيتريون ئي لذتون حاصل ڪري ٿو، جڏهن ته ٻيو، ڪلام جي ذريعي، نروان ۾ رهي ٿو.
اي نانڪ، رب جي نالي جي ميوي جي ذيلي جوهر سان متاثر ٿي، روح خدا جي فضل جو حقيقي نشان کڻندو آهي. ||2||
پورو:
پاڻ ئي پوک آهي، ۽ پاڻ هاري آهي. هو پاڻ پوکي ٿو ۽ اَنَ کي پيس.
پاڻ پچائي ٿو، پاڻ ئي ٿانون ۾ کائي ٿو، ۽ پاڻ کائڻ ويھي ٿو.