ڪوروَن، جن کي دريوڌن جهڙا ڀائر هئا، اُهي اعلان ڪندا هئا ته، ”هي اسان جو آهي، هي اسان جو آهي!
سندن شاهي جلوس سٺ ميلن تائين پکڙيل هو، پر پوءِ به سندن لاشن کي کائي ويا. ||2||
سري لنڪا سون سان مڪمل طور تي مالا مال هو. ڇا ان جي حڪمران راون کان وڌيڪ ڪو ٻيو هو؟
هاٿين کي ڇا ٿيو، سندس دروازي تي ٽنگيل هئا؟ هڪ پل ۾، اهو سڀ ڪجهه ڪنهن ٻئي سان تعلق رکي ٿو. ||3||
Yaadvas درباسا کي ٺڳيو، ۽ انهن جا انعام حاصل ڪيا.
رب پنهنجي عاجز ٻانهي تي رحم ڪيو آهي، ۽ هاڻي نام ديو رب جي شاندار حمد ڳائي ٿو. ||4||1||
مون ڏهن حسي عضون کي پنهنجي قبضي هيٺ آندو آهي، ۽ پنجن چورن جي هر نشان کي ميٽي ڇڏيو آهي.
مون 72 هزار عصبي نالن کي امرت سان ڀريو ۽ زهر ڪڍي ڇڏيو. ||1||
مان وري دنيا ۾ نه ايندس.
مون پنهنجي دل جي گهراين مان ڪلام جي امر باني کي ڳايو آهي، ۽ مون پنهنجي روح کي هدايت ڪئي آهي. ||1||روڪ||
مان گرو جي پيرن تي ڪري پيس ۽ کانئس عرض ڪيم؛ طاقتور ڪهاڙو سان، مون جذباتي وابستگي کي ڪٽي ڇڏيو آهي.
دنيا کان منهن موڙي، اوليائن جو ٻانهو ٿيو آهيان. مان رب جي ٻانهن کان سواءِ ڪنهن کان به نٿو ڊڄان. ||2||
مان هن دنيا مان تڏهن آزاد ٿي ويندس، جڏهن مان مايا ۾ جڪڙجي ويندس.
مايا ان طاقت جو نالو آهي، جيڪا اسان کي جنم ڏيندي آهي. ان کي ڇڏي ڏيڻ سان، اسان کي رب جي درشن جو برڪت وارو نظارو ملي ٿو. ||3||
اهو عاجز، جيڪو هن طريقي سان عبادت ڪري ٿو، اهو سڀ خوف کان پري آهي.
چوي ٿو نام ديوي، ڇو ٿو گھميو اتي. هي رب کي ڳولڻ جو طريقو آهي. ||4||2||
جيئن ريگستان ۾ پاڻي تمام قيمتي هوندو آهي، ۽ ٻوٽا اُٺ کي پيارا هوندا آهن.
۽ رات جو شڪاري جي گھنٽي جو آواز هرڻ کي لتاڙي ٿو، ائين ئي رب منهنجي ذهن ۾ آهي. ||1||
تنهنجو نالو تمام خوبصورت آهي! توهان جي شڪل تمام خوبصورت آهي! تنهنجو پيار تمام خوبصورت آهي، اي منهنجا رب. ||1||روڪ||
جيئن ڌرتيءَ کي مينهن پياري آهي، ۽ گلن جي خوشبو ڀومي کي پياري آهي،
۽ ڪوئل کي انب پيارو آهي، ائين ئي رب منهنجي ذهن کي پيارو آهي. ||2||
جيئن سج کي سج پيارو آهي بتڪ کي، ۽ من سروور جي ڍنڍ سونهن کي پياري آهي،
۽ مڙس پنهنجي زال کي پيارو آهي، ائين ئي رب منهنجي ذهن ۾ آهي. ||3||
جيئن ٻار کي کير پيارو آهي، ۽ مينهن جو ڦڙو مينهن جي وات کي پيارو آهي،
۽ جيئن پاڻي مڇيءَ کي پيارو آهي، تيئن رب منهنجي ذهن لاءِ پيارو آهي. ||4||
سڀ ڳوليندڙ، سڌا ۽ خاموش ساجن کيس ڳوليندا آهن، پر ٿورا ٿورا کيس ڏسندا آهن.
جهڙيءَ طرح تنهنجو نالو سڄي ڪائنات کي پيارو آهي، تيئن رب نالو ديوي جي ذهن کي پيارو آهي. ||5||3||
سڀ کان پهرين، ڪنولن کي وڻن ۾ ڦوڪيو؛
انهن مان، سڀ سوان روح وجود ۾ آيا.
ڄاڻو ته، ڪرشن جي ذريعي، رب، هر، هر، تخليق جو رقص. ||1||
سڀ کان پهريان، اتي صرف پرائمل وجود هو.
ان ابتدائي وجود مان مايا پيدا ٿي.
اهو سڀ ڪجهه سندس آهي.
رب جي هن باغ ۾، اسين سڀ ائين رقص ڪريون ٿا، جيئن پارسيءَ جي ٿانون ۾ پاڻي. ||1||روڪ||
عورتون ۽ مرد ٻئي رقص ڪن ٿا.
رب کان سواءِ ٻيو ڪوبه ڪونهي.
ان ۾ تڪرار نه ڪريو،
۽ ان ۾ شڪ نه ڪريو.
رب فرمائي ٿو ته هي مخلوق ۽ مان هڪ ئي آهيون. ||2||