ڪو به انهن جو رستو روڪي نٿو سگهي جن کي شبد جي سچي ڪلام جي پرچم سان برڪت ملي ٿي.
سچ ٻڌڻ، سمجھڻ ۽ چوڻ سان، انسان کي رب جي حضور ۾ سڏيو ويندو آهي. ||18||
سالڪ، پھريون مھل:
جيڪڏھن مان پاڻ کي باھ ۾ ڍڪيان، ۽ پنھنجو برف جو گھر ٺاھيان، ۽ لوھ کي پنھنجو کاڌو بڻائيان.
۽ جيڪڏھن آءٌ پاڻيءَ وانگر تمام تڪليف ۾ پيئان، ۽ سڄي زمين کي منھنجي اڳيان ھلائي ڇڏيان.
۽ جيڪڏھن مان زمين کي ھڪڙي پيماني تي رکان ۽ ان کي ھڪڙي ٽامي جي سڪي سان متوازن ڪريان.
۽ جيڪڏھن مان ايترو وڏو ٿي ويس جو مون کي قابو ۾ نه رکي سگھجي، ۽ جيڪڏھن مان سڀني کي سنڀاليان ۽ ان جي اڳواڻي ڪريان.
۽ جيڪڏھن منھنجي دماغ ۾ ايتري طاقت ھجي جو مان ٻين کي پنھنجي مرضيءَ لاءِ مجبور ڪري سگھان – پوءِ ڇا؟
جيترو عظيم اسان جو رب ۽ ماسٽر آهي، اوترو ئي عظيم سندس تحفا آهن. هو انهن کي پنهنجي مرضي مطابق عطا ڪري ٿو.
اي نانڪ، جن تي رب پنهنجي فضل جي نظر رکي ٿو، اهي سچي نالي جي شاندار عظمت حاصل ڪن ٿا. ||1||
ٻيو مهل:
وات ڳالهائڻ سان نه سڪندو آهي ۽ ڪن ٻڌڻ سان نه ٿا مطمئن ٿين.
اکيون ڏسڻ سان مطمئن نه ٿيون ٿين- هر عضوو هڪ حسي ڪيفيت ڳولي ٿو.
بکايل جي بک نه مِٽي؛ رڳو لفظن سان، بک نه مٽجي.
اي نانڪ، بک تڏهن ئي ختم ٿيندي آهي جڏهن ڪو ماڻهو ساراهه جي لائق رب جي شان جو ذڪر ڪندو آهي. ||2||
پورو:
سچي ذات کان سواءِ، سڀ ڪوڙ آهن، ۽ سڀ ڪوڙ تي عمل ڪن ٿا.
سچي ذات کان سواءِ، ڪوڙن کي جڪڙيل، ٽنگيل ۽ ڀڄايو ويندو آهي.
سچي ذات کان سواءِ، جسم رڳو خاڪ آهي، ۽ اهو وري خاڪ سان ملي ٿو.
حقيقي اوم کان سواء، سڀ کاڌو ۽ ڪپڙا غير مطمئن آهن.
سچي ذات کان سواءِ ڪوڙو ماڻهو رب جي درٻار ۾ نه ٿو پهچي.
ڪوڙي وابستگين ۾ جڪڙيل، رب جي حُجّت وڃائي ويهندي آهي.
سڄي دنيا ٺڳيءَ ۾ ڦاٿل آهي، اچڻ وڃڻ ۽ وري جنم وٺڻ ۾.
جسم اندر خواهش جي باهه آهي. لفظ لفظ جي ذريعي، ان کي ختم ڪيو ويندو آهي. ||19||
سالڪ، پھريون مھل:
اي نانڪ، گرو اطمينان جو وڻ آهي، ايمان جي گلن سان، ۽ روحاني حڪمت جو ميوو.
رب جي پيار سان پاڻي ڀريو، اهو هميشه سبز رهي ٿو. چڱن ڪمن ۽ مراقبي جي ڪرم جي ذريعي، اهو پختو ٿئي ٿو.
هي لذيذ طعام کائڻ سان عزت ملي ٿي. سڀني تحفن مان، هي سڀ کان وڏو تحفو آهي. ||1||
پهرين مهل:
گرو سون جو وڻ آهي، جنهن ۾ مرجان جي پنن ۽ زيورن ۽ ياقوت جا گل آهن.
سندس وات مان نڪتل لفظ زيور جا ميوا آهن. هن جي دل ۾، هو رب کي ڏسي ٿو.
اي نانڪ، هو انهن کي ملي ٿو، جن جي منهن ۽ پيشانيءَ تي اڳيئي لکيل تقدير لکيل آهي.
68 مقدس زيارتن جي زيارتن تي مشتمل آهي، گرو جي پيرن جي مسلسل عبادت ۾.
ظلم، مادي لاڳاپو، لالچ ۽ ڪاوڙ باهه جا چار دريا آهن.
اُن ۾ گرڻ سان، هڪڙو سڙي ويو، اي نانڪ! نيڪ عملن کي مضبوطيءَ سان پڪڙڻ سان ئي نجات ملي ٿي. ||2||
پورو:
جيستائين تون جيئرو آهين، موت کي فتح ڪر، ۽ آخر ۾ توکي ڪو پشيمان نه ٿيندو.
هيءَ دنيا ڪوڙي آهي، پر ٿورا ئي سمجهن ٿا.
ماڻهو سچائي لاءِ پيار نه ٿا رکن. ان جي بدران دنيا جي ڪمن جي پٺيان لڳن ٿا.
موت ۽ فنا جو خوفناڪ وقت دنيا جي سرن تي ڇانيل آهي.
رب جي حڪم سان، موت جو رسول انهن جي مٿي تي پنهنجي ڪلهي کي ٽوڙي ٿو.
رب پنهنجو پيار پاڻ ڏئي ٿو، ۽ ان کي انهن جي ذهنن ۾ سمائي ٿو.
هڪ لمحو يا هڪ پل جي دير جي اجازت ناهي، جڏهن زندگي جو اندازو پورو ٿئي.
گروءَ جي مهربانيءَ سان، انسان سچي ذات کي سڃاڻي ٿو، ۽ ان ۾ جذب ٿي وڃي ٿو. ||20||
سالڪ، پھريون مھل:
ڪچو خربوز، نگلڻ وارو، ٿلهو انب ۽ نيم ميوو
اهي تلخ زهر انهن جي دماغن ۽ وات ۾ رهجي ويا آهن جيڪي توکي ياد نٿا ڪن
اي نانڪ، مان هنن کي اهو ڪيئن ٻڌايان؟ چڱن ڪمن جي ڪرم کان سواءِ، اهي رڳو پاڻ کي تباهه ڪري رهيا آهن. ||1||
پهرين مهل:
عقل هڪ پکي آهي. ان جي عملن جي ڪري، اهو ڪڏهن بلند ۽ ڪڏهن گهٽ آهي.