ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 શ્રી ગુરુ ગ્રંથ સાહિબ
પાન - 147
ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਨੀਸਾਣਿ ਠਾਕ ਨ ਪਾਈਐ ॥
sachai sabad neesaan tthaak na paaeeai |શબ્દના સાચા શબ્દના બેનરથી આશીર્વાદ મેળવનારાઓનો માર્ગ કોઈ રોકતું નથી.
ਸਚੁ ਸੁਣਿ ਬੁਝਿ ਵਖਾਣਿ ਮਹਲਿ ਬੁਲਾਈਐ ॥੧੮॥
sach sun bujh vakhaan mahal bulaaeeai |18|સત્ય સાંભળવું, સમજવું અને બોલવું, વ્યક્તિને ભગવાનની હાજરીની હવેલીમાં બોલાવવામાં આવે છે. ||18||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
salok mahalaa 1 |સાલોક, પ્રથમ મહેલ:
ਪਹਿਰਾ ਅਗਨਿ ਹਿਵੈ ਘਰੁ ਬਾਧਾ ਭੋਜਨੁ ਸਾਰੁ ਕਰਾਈ ॥
pahiraa agan hivai ghar baadhaa bhojan saar karaaee |જો મેં મારી જાતને અગ્નિમાં પોશાક પહેર્યો, અને મારું બરફનું ઘર બનાવ્યું, અને લોખંડને મારો ખોરાક બનાવ્યો;
ਸਗਲੇ ਦੂਖ ਪਾਣੀ ਕਰਿ ਪੀਵਾ ਧਰਤੀ ਹਾਕ ਚਲਾਈ ॥
sagale dookh paanee kar peevaa dharatee haak chalaaee |અને જો હું પાણીની જેમ બધી પીડામાં પીઉં અને આખી પૃથ્વીને મારી આગળ ચલાવું;
ਧਰਿ ਤਾਰਾਜੀ ਅੰਬਰੁ ਤੋਲੀ ਪਿਛੈ ਟੰਕੁ ਚੜਾਈ ॥
dhar taaraajee anbar tolee pichhai ttank charraaee |અને જો હું પૃથ્વીને સ્કેલ પર મૂકું અને તેને એક તાંબાના સિક્કાથી સંતુલિત કરું;
ਏਵਡੁ ਵਧਾ ਮਾਵਾ ਨਾਹੀ ਸਭਸੈ ਨਥਿ ਚਲਾਈ ॥
evadd vadhaa maavaa naahee sabhasai nath chalaaee |અને જો હું એટલો મહાન બની જાઉં કે હું સમાવી શકીશ નહીં, અને જો હું બધાને નિયંત્રિત અને દોરીશ;
ਏਤਾ ਤਾਣੁ ਹੋਵੈ ਮਨ ਅੰਦਰਿ ਕਰੀ ਭਿ ਆਖਿ ਕਰਾਈ ॥
etaa taan hovai man andar karee bhi aakh karaaee |અને જો હું મારા મનમાં એટલી શક્તિ ધરાવતો હોઉં કે હું બીજાને મારી બિડિંગ કરવા દબાણ કરી શકું - તો શું?
ਜੇਵਡੁ ਸਾਹਿਬੁ ਤੇਵਡ ਦਾਤੀ ਦੇ ਦੇ ਕਰੇ ਰਜਾਈ ॥
jevadd saahib tevadd daatee de de kare rajaaee |આપણા ભગવાન અને માસ્ટર જેટલા મહાન છે, તેમની ભેટો એટલી જ મહાન છે. તે તેમની ઇચ્છા મુજબ તેમને આપે છે.
ਨਾਨਕ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਜਿਸੁ ਉਪਰਿ ਸਚਿ ਨਾਮਿ ਵਡਿਆਈ ॥੧॥
naanak nadar kare jis upar sach naam vaddiaaee |1|હે નાનક, જેમના પર પ્રભુ કૃપાની નજર નાખે છે, તેઓ સાચા નામની ભવ્યતા પ્રાપ્ત કરે છે. ||1||
ਮਃ ੨ ॥
mahalaa 2 |બીજી મહેલ:
ਆਖਣੁ ਆਖਿ ਨ ਰਜਿਆ ਸੁਨਣਿ ਨ ਰਜੇ ਕੰਨ ॥
aakhan aakh na rajiaa sunan na raje kan |બોલવાથી મોઢું તૃપ્ત થતું નથી અને કાન સાંભળીને તૃપ્ત થતા નથી.
ਅਖੀ ਦੇਖਿ ਨ ਰਜੀਆ ਗੁਣ ਗਾਹਕ ਇਕ ਵੰਨ ॥
akhee dekh na rajeea gun gaahak ik van |આંખો જોઈને તૃપ્ત થતી નથી - દરેક અંગ એક સંવેદનાત્મક ગુણવત્તા શોધે છે.
ਭੁਖਿਆ ਭੁਖ ਨ ਉਤਰੈ ਗਲੀ ਭੁਖ ਨ ਜਾਇ ॥
bhukhiaa bhukh na utarai galee bhukh na jaae |ભૂખ્યાની ભૂખ શાંત થતી નથી; માત્ર શબ્દોથી ભૂખ દૂર થતી નથી.
ਨਾਨਕ ਭੁਖਾ ਤਾ ਰਜੈ ਜਾ ਗੁਣ ਕਹਿ ਗੁਣੀ ਸਮਾਇ ॥੨॥
naanak bhukhaa taa rajai jaa gun keh gunee samaae |2|હે નાનક, જ્યારે વ્યક્તિ પ્રશંસનીય ભગવાનની સ્તુતિ કરે છે ત્યારે જ ભૂખ દૂર થાય છે. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |પૌરી:
ਵਿਣੁ ਸਚੇ ਸਭੁ ਕੂੜੁ ਕੂੜੁ ਕਮਾਈਐ ॥
vin sache sabh koorr koorr kamaaeeai |સાચા વિના, બધા ખોટા છે, અને બધા જૂઠાણું આચરે છે.
ਵਿਣੁ ਸਚੇ ਕੂੜਿਆਰੁ ਬੰਨਿ ਚਲਾਈਐ ॥
vin sache koorriaar ban chalaaeeai |સાચા વિના, ખોટાને બાંધી દેવામાં આવે છે અને બંધ કરી દેવામાં આવે છે અને હાંકી કાઢવામાં આવે છે.
ਵਿਣੁ ਸਚੇ ਤਨੁ ਛਾਰੁ ਛਾਰੁ ਰਲਾਈਐ ॥
vin sache tan chhaar chhaar ralaaeeai |સાચા એક વિના, શરીર માત્ર રાખ છે, અને તે ફરીથી રાખ સાથે ભળી જાય છે.
ਵਿਣੁ ਸਚੇ ਸਭ ਭੁਖ ਜਿ ਪੈਝੈ ਖਾਈਐ ॥
vin sache sabh bhukh ji paijhai khaaeeai |સાચા ઓમ વિના, બધા ખોરાક અને કપડાં અસંતોષકારક છે.
ਵਿਣੁ ਸਚੇ ਦਰਬਾਰੁ ਕੂੜਿ ਨ ਪਾਈਐ ॥
vin sache darabaar koorr na paaeeai |સાચા વિના ખોટાને પ્રભુના દરબારમાં પ્રવેશ મળતો નથી.
ਕੂੜੈ ਲਾਲਚਿ ਲਗਿ ਮਹਲੁ ਖੁਆਈਐ ॥
koorrai laalach lag mahal khuaaeeai |ખોટા આસક્તિમાં જોડાઈને, ભગવાનની હાજરીની હવેલી ખોવાઈ જાય છે.
ਸਭੁ ਜਗੁ ਠਗਿਓ ਠਗਿ ਆਈਐ ਜਾਈਐ ॥
sabh jag tthagio tthag aaeeai jaaeeai |આખું જગત કપટથી છેતરાય છે, પુનર્જન્મમાં આવે છે અને જાય છે.
ਤਨ ਮਹਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਿ ਸਬਦਿ ਬੁਝਾਈਐ ॥੧੯॥
tan meh trisanaa ag sabad bujhaaeeai |19|શરીરની અંદર ઈચ્છાનો અગ્નિ છે; શબ્દના શબ્દ દ્વારા, તે શાંત થાય છે. ||19||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
salok mahalaa 1 |સાલોક, પ્રથમ મહેલ:
ਨਾਨਕ ਗੁਰੁ ਸੰਤੋਖੁ ਰੁਖੁ ਧਰਮੁ ਫੁਲੁ ਫਲ ਗਿਆਨੁ ॥
naanak gur santokh rukh dharam ful fal giaan |ઓ નાનક, ગુરુ એ સંતોષનું વૃક્ષ છે, જેમાં વિશ્વાસના ફૂલો અને આધ્યાત્મિક જ્ઞાનના ફળ છે.
ਰਸਿ ਰਸਿਆ ਹਰਿਆ ਸਦਾ ਪਕੈ ਕਰਮਿ ਧਿਆਨਿ ॥
ras rasiaa hariaa sadaa pakai karam dhiaan |પ્રભુના પ્રેમથી પાણીયુક્ત, તે સદા લીલું રહે છે; સત્કર્મ અને ધ્યાનના કર્મથી તે પાકે છે.
ਪਤਿ ਕੇ ਸਾਦ ਖਾਦਾ ਲਹੈ ਦਾਨਾ ਕੈ ਸਿਰਿ ਦਾਨੁ ॥੧॥
pat ke saad khaadaa lahai daanaa kai sir daan |1|આ સ્વાદિષ્ટ વાનગી ખાવાથી સન્માન મળે છે; બધી ભેટોમાં, આ સૌથી મોટી ભેટ છે. ||1||
ਮਃ ੧ ॥
mahalaa 1 |પ્રથમ મહેલ:
ਸੁਇਨੇ ਕਾ ਬਿਰਖੁ ਪਤ ਪਰਵਾਲਾ ਫੁਲ ਜਵੇਹਰ ਲਾਲ ॥
sueine kaa birakh pat paravaalaa ful javehar laal |ગુરુ એ સોનાનું વૃક્ષ છે, જેમાં પરવાળાના પાંદડા છે, અને ઝવેરાત અને માણેકના ફૂલો છે.
ਤਿਤੁ ਫਲ ਰਤਨ ਲਗਹਿ ਮੁਖਿ ਭਾਖਿਤ ਹਿਰਦੈ ਰਿਦੈ ਨਿਹਾਲੁ ॥
tit fal ratan lageh mukh bhaakhit hiradai ridai nihaal |તેમના મુખમાંથી નીકળેલા શબ્દો ઝવેરાતના ફળ છે. તેના હૃદયમાં, તે ભગવાનને જુએ છે.
ਨਾਨਕ ਕਰਮੁ ਹੋਵੈ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਲਿਖਿਆ ਹੋਵੈ ਲੇਖੁ ॥
naanak karam hovai mukh masatak likhiaa hovai lekh |ઓ નાનક, તેઓ તેમના દ્વારા પ્રાપ્ત થાય છે, જેમના ચહેરા અને કપાળ પર આવી પૂર્વ-લેખિત નિયતિ લખેલી હોય છે.
ਅਠਿਸਠਿ ਤੀਰਥ ਗੁਰ ਕੀ ਚਰਣੀ ਪੂਜੈ ਸਦਾ ਵਿਸੇਖੁ ॥
atthisatth teerath gur kee charanee poojai sadaa visekh |અષાઢ પવિત્ર તીર્થસ્થાનો સર્વોપરી ગુરુના ચરણોની સતત ઉપાસનામાં સમાયેલા છે.
ਹੰਸੁ ਹੇਤੁ ਲੋਭੁ ਕੋਪੁ ਚਾਰੇ ਨਦੀਆ ਅਗਿ ॥
hans het lobh kop chaare nadeea ag |ક્રૂરતા, ભૌતિક આસક્તિ, લોભ અને ક્રોધ એ અગ્નિની ચાર નદીઓ છે.
ਪਵਹਿ ਦਝਹਿ ਨਾਨਕਾ ਤਰੀਐ ਕਰਮੀ ਲਗਿ ॥੨॥
paveh dajheh naanakaa tareeai karamee lag |2|તેમાં પડીને એક બળી જાય છે, હે નાનક! સારા કાર્યોને ચુસ્તપણે પકડી રાખવાથી જ વ્યક્તિનો ઉદ્ધાર થાય છે. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |પૌરી:
ਜੀਵਦਿਆ ਮਰੁ ਮਾਰਿ ਨ ਪਛੋਤਾਈਐ ॥
jeevadiaa mar maar na pachhotaaeeai |જ્યારે તમે જીવંત છો, મૃત્યુ પર વિજય મેળવો, અને અંતે તમને કોઈ પસ્તાવો થશે નહીં.
ਝੂਠਾ ਇਹੁ ਸੰਸਾਰੁ ਕਿਨਿ ਸਮਝਾਈਐ ॥
jhootthaa ihu sansaar kin samajhaaeeai |આ જગત મિથ્યા છે, પણ થોડા જ સમજે છે.
ਸਚਿ ਨ ਧਰੇ ਪਿਆਰੁ ਧੰਧੈ ਧਾਈਐ ॥
sach na dhare piaar dhandhai dhaaeeai |લોકો સત્ય માટે પ્રેમ રાખતા નથી; તેઓ તેના બદલે દુન્યવી બાબતોનો પીછો કરે છે.
ਕਾਲੁ ਬੁਰਾ ਖੈ ਕਾਲੁ ਸਿਰਿ ਦੁਨੀਆਈਐ ॥
kaal buraa khai kaal sir duneeaeeai |મૃત્યુ અને વિનાશનો ભયંકર સમય વિશ્વના માથા પર મંડરાતો રહે છે.
ਹੁਕਮੀ ਸਿਰਿ ਜੰਦਾਰੁ ਮਾਰੇ ਦਾਈਐ ॥
hukamee sir jandaar maare daaeeai |ભગવાનની આજ્ઞાના હુકમથી, મૃત્યુના દૂત તેમના માથા પર તેમના ક્લબને તોડી નાખે છે.
ਆਪੇ ਦੇਇ ਪਿਆਰੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਈਐ ॥
aape dee piaar man vasaaeeai |ભગવાન પોતે તેમનો પ્રેમ આપે છે, અને તેને તેમના મનમાં સમાવે છે.
ਮੁਹਤੁ ਨ ਚਸਾ ਵਿਲੰਮੁ ਭਰੀਐ ਪਾਈਐ ॥
muhat na chasaa vilam bhareeai paaeeai |એક ક્ષણ કે ત્વરિત વિલંબને મંજૂરી નથી, જ્યારે વ્યક્તિનું જીવનનું માપ ભરેલું હોય.
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਬੁਝਿ ਸਚਿ ਸਮਾਈਐ ॥੨੦॥
guraparasaadee bujh sach samaaeeai |20|ગુરુની કૃપાથી, વ્યક્તિ સાચાને ઓળખે છે, અને તેનામાં સમાઈ જાય છે. ||20||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
salok mahalaa 1 |સાલોક, પ્રથમ મહેલ:
ਤੁਮੀ ਤੁਮਾ ਵਿਸੁ ਅਕੁ ਧਤੂਰਾ ਨਿਮੁ ਫਲੁ ॥
tumee tumaa vis ak dhatooraa nim fal |કડવું તરબૂચ, ગળી-વાર્ટ, કાંટા-સફરજન અને નિમ ફળ
ਮਨਿ ਮੁਖਿ ਵਸਹਿ ਤਿਸੁ ਜਿਸੁ ਤੂੰ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵਹੀ ॥
man mukh vaseh tis jis toon chit na aavahee |જેઓ તમને યાદ નથી કરતા તેમના મન અને મોંમાં આ કડવું ઝેર રહે છે
ਨਾਨਕ ਕਹੀਐ ਕਿਸੁ ਹੰਢਨਿ ਕਰਮਾ ਬਾਹਰੇ ॥੧॥
naanak kaheeai kis handtan karamaa baahare |1|હે નાનક, હું તેમને આ કેવી રીતે કહું? સત્કર્મના કર્મ વિના તેઓ માત્ર પોતાનો જ નાશ કરે છે. ||1||
ਮਃ ੧ ॥
mahalaa 1 |પ્રથમ મહેલ:
ਮਤਿ ਪੰਖੇਰੂ ਕਿਰਤੁ ਸਾਥਿ ਕਬ ਉਤਮ ਕਬ ਨੀਚ ॥
mat pankheroo kirat saath kab utam kab neech |બુદ્ધિ એક પક્ષી છે; તેની ક્રિયાઓને લીધે, તે ક્યારેક ઊંચું હોય છે, તો ક્યારેક નીચું.