ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 શ્રી ગુરુ ગ્રંથ સાહિબ
પાન - 647
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |સાલોક, ત્રીજી મહેલ:
ਪਰਥਾਇ ਸਾਖੀ ਮਹਾ ਪੁਰਖ ਬੋਲਦੇ ਸਾਝੀ ਸਗਲ ਜਹਾਨੈ ॥
parathaae saakhee mahaa purakh bolade saajhee sagal jahaanai |મહાન પુરુષો ઉપદેશોને વ્યક્તિગત પરિસ્થિતિઓ સાથે જોડીને બોલે છે, પરંતુ સમગ્ર વિશ્વ તેમાં સહભાગી છે.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਸੁ ਭਉ ਕਰੇ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ॥
guramukh hoe su bhau kare aapanaa aap pachhaanai |જે ગુરુમુખ બને છે તે ભગવાનના ડરને જાણે છે, અને પોતાના સ્વની અનુભૂતિ કરે છે.
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਤਾ ਮਨ ਹੀ ਤੇ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ॥
guraparasaadee jeevat marai taa man hee te man maanai |જો, ગુરુની કૃપાથી, વ્યક્તિ જીવતા હોવા છતાં મૃત્યુ પામે છે, તો મન પોતાનામાં સંતુષ્ટ થઈ જાય છે.
ਜਿਨ ਕਉ ਮਨ ਕੀ ਪਰਤੀਤਿ ਨਾਹੀ ਨਾਨਕ ਸੇ ਕਿਆ ਕਥਹਿ ਗਿਆਨੈ ॥੧॥
jin kau man kee parateet naahee naanak se kiaa katheh giaanai |1|જેને પોતાના મનમાં વિશ્વાસ નથી, હે નાનક - તેઓ આધ્યાત્મિક જ્ઞાનની વાત કેવી રીતે કરી શકે? ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |ત્રીજી મહેલ:
ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਿਤੁ ਨ ਲਾਇਓ ਅੰਤਿ ਦੁਖੁ ਪਹੁਤਾ ਆਇ ॥
guramukh chit na laaeio ant dukh pahutaa aae |જેઓ તેમની ચેતનાને ભગવાન પર કેન્દ્રિત કરતા નથી, ગુરુમુખ તરીકે, તેઓ અંતમાં દુઃખ અને દુઃખ સહન કરે છે.
ਅੰਦਰਹੁ ਬਾਹਰਹੁ ਅੰਧਿਆਂ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥
andarahu baaharahu andhiaan sudh na kaaee paae |તેઓ અંધ છે, અંદરથી અને બહારથી, અને તેઓ કંઈપણ સમજી શકતા નથી.
ਪੰਡਿਤ ਤਿਨ ਕੀ ਬਰਕਤੀ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਖਾਇ ਜੋ ਰਤੇ ਹਰਿ ਨਾਇ ॥
panddit tin kee barakatee sabh jagat khaae jo rate har naae |હે પંડિત, હે ધાર્મિક વિદ્વાન, જેઓ ભગવાનના નામમાં આસક્ત છે તેને ખાતર આખું જગત ખવડાય છે.
ਜਿਨ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਲਾਹਿਆ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥
jin gur kai sabad salaahiaa har siau rahe samaae |જેઓ ગુરુના શબ્દની સ્તુતિ કરે છે, તેઓ ભગવાનમાં ભળી જાય છે.
ਪੰਡਿਤ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਬਰਕਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਨਾ ਧਨੁ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥
panddit doojai bhaae barakat na hovee naa dhan palai paae |હે પંડિત, હે ધાર્મિક વિદ્વાન, કોઈ તૃપ્ત થતું નથી અને દ્વૈતના પ્રેમથી કોઈને સાચી સંપત્તિ મળતી નથી.
ਪੜਿ ਥਕੇ ਸੰਤੋਖੁ ਨ ਆਇਓ ਅਨਦਿਨੁ ਜਲਤ ਵਿਹਾਇ ॥
parr thake santokh na aaeio anadin jalat vihaae |તેઓ શાસ્ત્રો વાંચીને કંટાળી ગયા છે, પરંતુ તેમ છતાં, તેઓને સંતોષ મળતો નથી, અને તેઓ રાત-દિવસ સળગતા જીવન પસાર કરે છે.
ਕੂਕ ਪੂਕਾਰ ਨ ਚੁਕਈ ਨਾ ਸੰਸਾ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥
kook pookaar na chukee naa sansaa vichahu jaae |તેમની રડતી અને ફરિયાદો ક્યારેય સમાપ્ત થતી નથી, અને તેમની અંદરથી શંકા દૂર થતી નથી.
ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਵਿਹੂਣਿਆ ਮੁਹਿ ਕਾਲੈ ਉਠਿ ਜਾਇ ॥੨॥
naanak naam vihooniaa muhi kaalai utth jaae |2|હે નાનક, ભગવાનના નામ વિના, તેઓ ઉભા થાય છે અને કાળા ચહેરા સાથે પ્રયાણ કરે છે. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |પૌરી:
ਹਰਿ ਸਜਣ ਮੇਲਿ ਪਿਆਰੇ ਮਿਲਿ ਪੰਥੁ ਦਸਾਈ ॥
har sajan mel piaare mil panth dasaaee |હે વહાલા, મારા સાચા મિત્રને મળવા મને દોરો; તેની સાથે મુલાકાત, હું તેને મને માર્ગ બતાવવા માટે કહીશ.
ਜੋ ਹਰਿ ਦਸੇ ਮਿਤੁ ਤਿਸੁ ਹਉ ਬਲਿ ਜਾਈ ॥
jo har dase mit tis hau bal jaaee |હું તે મિત્રને બલિદાન છું, જે મને બતાવે છે.
ਗੁਣ ਸਾਝੀ ਤਿਨ ਸਿਉ ਕਰੀ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈ ॥
gun saajhee tin siau karee har naam dhiaaee |હું તેમની સાથે તેમના ગુણો વહેંચું છું, અને ભગવાનના નામનું ધ્યાન કરું છું.
ਹਰਿ ਸੇਵੀ ਪਿਆਰਾ ਨਿਤ ਸੇਵਿ ਹਰਿ ਸੁਖੁ ਪਾਈ ॥
har sevee piaaraa nit sev har sukh paaee |હું મારા પ્રિય ભગવાનની સેવા સદાકાળ કરું છું; પ્રભુની સેવા કરીને મને શાંતિ મળી છે.
ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਤਿਸੁ ਜਿਨਿ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥੧੨॥
balihaaree satigur tis jin sojhee paaee |12|હું સાચા ગુરુને બલિદાન છું, જેમણે મને આ સમજણ આપી છે. ||12||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |સાલોક, ત્રીજી મહેલ:
ਪੰਡਿਤ ਮੈਲੁ ਨ ਚੁਕਈ ਜੇ ਵੇਦ ਪੜੈ ਜੁਗ ਚਾਰਿ ॥
panddit mail na chukee je ved parrai jug chaar |હે પંડિત, હે ધાર્મિક વિદ્વાન, તું ચાર યુગો સુધી વેદ વાંચે તો પણ તારી મલિનતા ન મટે.
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਮਾਇਆ ਮੂਲੁ ਹੈ ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ॥
trai gun maaeaa mool hai vich haumai naam visaar |ત્રણ ગુણો માયાના મૂળ છે; અહંકારમાં, વ્યક્તિ ભગવાનના નામને ભૂલી જાય છે.
ਪੰਡਿਤ ਭੂਲੇ ਦੂਜੈ ਲਾਗੇ ਮਾਇਆ ਕੈ ਵਾਪਾਰਿ ॥
panddit bhoole doojai laage maaeaa kai vaapaar |પંડિતો ભ્રમિત છે, દ્વૈત સાથે જોડાયેલા છે, અને તેઓ માયામાં જ વ્યવહાર કરે છે.
ਅੰਤਰਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਹੈ ਮੂਰਖ ਭੁਖਿਆ ਮੁਏ ਗਵਾਰ ॥
antar trisanaa bhukh hai moorakh bhukhiaa mue gavaar |તેઓ તરસ અને ભૂખથી ભરેલા છે; અજ્ઞાની મૂર્ખ ભૂખે મરી જાય છે.
ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੇਵਿਐ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥
satigur seviaai sukh paaeaa sachai sabad veechaar |સાચા ગુરુની સેવા કરવાથી શાંતિ મળે છે, શબ્દના સાચા શબ્દનું ચિંતન કરવું.
ਅੰਦਰਹੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਗਈ ਸਚੈ ਨਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥
andarahu trisanaa bhukh gee sachai naae piaar |મારી અંદરથી ભૂખ અને તરસ દૂર થઈ ગઈ છે; હું સાચા નામના પ્રેમમાં છું.
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਹਜੇ ਰਜੇ ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਰਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੧॥
naanak naam rate sahaje raje jinaa har rakhiaa ur dhaar |1|હે નાનક, જેઓ નામથી રંગાયેલા છે, જેઓ પ્રભુને પોતાના હૃદયમાં જકડી રાખે છે, તેઓ આપોઆપ સંતુષ્ટ થઈ જાય છે. ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |ત્રીજી મહેલ:
ਮਨਮੁਖ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਸੇਵਿਆ ਦੁਖੁ ਲਗਾ ਬਹੁਤਾ ਆਇ ॥
manamukh har naam na seviaa dukh lagaa bahutaa aae |સ્વ-ઇચ્છા ધરાવતો મનમુખ ભગવાનના નામની સેવા કરતો નથી, અને તેથી તે ભયંકર પીડા ભોગવે છે.
ਅੰਤਰਿ ਅਗਿਆਨੁ ਅੰਧੇਰੁ ਹੈ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥
antar agiaan andher hai sudh na kaaee paae |તે અજ્ઞાનતાના અંધકારથી ભરાઈ ગયો છે, અને તેને કંઈ સમજાતું નથી.
ਮਨਹਠਿ ਸਹਜਿ ਨ ਬੀਜਿਓ ਭੁਖਾ ਕਿ ਅਗੈ ਖਾਇ ॥
manahatth sahaj na beejio bhukhaa ki agai khaae |તેના હઠીલા મનને કારણે તે સાહજિક શાંતિના બીજ રોપતા નથી; તે પછીની દુનિયામાં તેની ભૂખ સંતોષવા શું ખાશે?
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ਦੂਜੈ ਲਗਾ ਜਾਇ ॥
naam nidhaan visaariaa doojai lagaa jaae |તે નામનો ખજાનો ભૂલી ગયો છે; તે દ્વૈતના પ્રેમમાં ફસાય છે.
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲਹਿ ਵਡਿਆਈਆ ਜੇ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇ ॥੨॥
naanak guramukh mileh vaddiaaeea je aape mel milaae |2|ઓ નાનક, ગુરુમુખોને ગૌરવથી સન્માનિત કરવામાં આવે છે, જ્યારે ભગવાન પોતે તેમને તેમના સંઘમાં જોડે છે. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |પૌરી:
ਹਰਿ ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗਾਵੈ ਖਰੀ ਸੁਹਾਵਣੀ ॥
har rasanaa har jas gaavai kharee suhaavanee |જે જીભ પ્રભુના ગુણગાન ગાય છે, તે અતિ સુંદર છે.
ਜੋ ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੁਖਿ ਹਰਿ ਬੋਲੈ ਸਾ ਹਰਿ ਭਾਵਣੀ ॥
jo man tan mukh har bolai saa har bhaavanee |જે ભગવાનનું નામ મન, તન અને મુખથી બોલે છે, તે પ્રભુને પ્રસન્ન કરે છે.
ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਖੈ ਸਾਦੁ ਸਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵਣੀ ॥
jo guramukh chakhai saad saa tripataavanee |તે ગુરુમુખ ભગવાનનો ઉત્કૃષ્ટ સ્વાદ ચાખે છે, અને તૃપ્ત થાય છે.
ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਪਿਆਰੇ ਨਿਤ ਗੁਣ ਗਾਇ ਗੁਣੀ ਸਮਝਾਵਣੀ ॥
gun gaavai piaare nit gun gaae gunee samajhaavanee |તેણી તેના પ્યારુંના ગૌરવપૂર્ણ સ્તુતિઓ સતત ગાય છે; તેમના મહિમાના ગુણગાન ગાતા, તેણી ઉત્થાન પામે છે.
ਜਿਸੁ ਹੋਵੈ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਸਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਬੁਲਾਵਣੀ ॥੧੩॥
jis hovai aap deaal saa satiguroo guroo bulaavanee |13|તેણીને ભગવાનની દયાથી આશીર્વાદ મળે છે, અને તે ગુરુ, સાચા ગુરુના શબ્દોનો ઉચ્ચાર કરે છે. ||13||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |સાલોક, ત્રીજી મહેલ:
ਹਸਤੀ ਸਿਰਿ ਜਿਉ ਅੰਕਸੁ ਹੈ ਅਹਰਣਿ ਜਿਉ ਸਿਰੁ ਦੇਇ ॥
hasatee sir jiau ankas hai aharan jiau sir dee |હાથી તેનું માથું લગામમાં આપે છે, અને એરણ પોતાને હથોડાને અર્પણ કરે છે;
ਮਨੁ ਤਨੁ ਆਗੈ ਰਾਖਿ ਕੈ ਊਭੀ ਸੇਵ ਕਰੇਇ ॥
man tan aagai raakh kai aoobhee sev karee |બસ, અમે અમારા મન અને શરીર અમારા ગુરુને અર્પણ કરીએ છીએ; અમે તેની સામે ઊભા છીએ, અને તેની સેવા કરીએ છીએ.