ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 શ્રી ગુરુ ગ્રંથ સાહિબ
પાન - 945
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਰਸੁ ਨ ਆਵੈ ਅਉਧੂ ਹਉਮੈ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਈ ॥
bin sabadai ras na aavai aaudhoo haumai piaas na jaaee |હે સંન્યાસી, શબ્દ વિના સાર આવતો નથી અને અહંકારની તરસ છૂટતી નથી.
ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਸਾਚੇ ਰਹੇ ਅਘਾਈ ॥
sabad rate amrit ras paaeaa saache rahe aghaaee |શબ્દથી પ્રભાવિત, વ્યક્તિ અમૃત સાર શોધે છે, અને સાચા નામથી પરિપૂર્ણ રહે છે.
ਕਵਨ ਬੁਧਿ ਜਿਤੁ ਅਸਥਿਰੁ ਰਹੀਐ ਕਿਤੁ ਭੋਜਨਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸੈ ॥
kavan budh jit asathir raheeai kit bhojan tripataasai |"એ શાણપણ છે, જેનાથી વ્યક્તિ સ્થિર અને સ્થિર રહે છે? કયો ખોરાક સંતોષ આપે છે?"
ਨਾਨਕ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਪੈ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਕਾਲੁ ਨ ਗ੍ਰਾਸੈ ॥੬੧॥
naanak dukh sukh sam kar jaapai satigur te kaal na graasai |61|હે નાનક, જ્યારે વ્યક્તિ સાચા ગુરુ દ્વારા દુઃખ અને આનંદને એકસરખું જુએ છે, ત્યારે તે મૃત્યુ દ્વારા ભસ્મ થતો નથી. ||61||
ਰੰਗਿ ਨ ਰਾਤਾ ਰਸਿ ਨਹੀ ਮਾਤਾ ॥
rang na raataa ras nahee maataa |જો કોઈ ભગવાનના પ્રેમથી રંગાયેલું નથી, અને તેના સૂક્ષ્મ સારથી નશામાં નથી,
ਬਿਨੁ ਗੁਰਸਬਦੈ ਜਲਿ ਬਲਿ ਤਾਤਾ ॥
bin gurasabadai jal bal taataa |ગુરુના શબ્દના શબ્દ વિના, તે હતાશ છે, અને તેની પોતાની આંતરિક અગ્નિથી ભસ્મ થઈ જાય છે.
ਬਿੰਦੁ ਨ ਰਾਖਿਆ ਸਬਦੁ ਨ ਭਾਖਿਆ ॥
bind na raakhiaa sabad na bhaakhiaa |તે પોતાના વીર્ય અને બીજને સાચવતો નથી, અને શબ્દનો જાપ કરતો નથી.
ਪਵਨੁ ਨ ਸਾਧਿਆ ਸਚੁ ਨ ਅਰਾਧਿਆ ॥
pavan na saadhiaa sach na araadhiaa |તે તેના શ્વાસને નિયંત્રિત કરતો નથી; તે સાચા ભગવાનની પૂજા અને ઉપાસના કરતો નથી.
ਅਕਥ ਕਥਾ ਲੇ ਸਮ ਕਰਿ ਰਹੈ ॥
akath kathaa le sam kar rahai |પરંતુ જે અસ્પષ્ટ વાણી બોલે છે, અને સંતુલિત રહે છે,
ਤਉ ਨਾਨਕ ਆਤਮ ਰਾਮ ਕਉ ਲਹੈ ॥੬੨॥
tau naanak aatam raam kau lahai |62|ઓ નાનક, ભગવાન, પરમાત્માને પ્રાપ્ત કરે છે. ||62||
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਰੰਗੇ ਰਾਤਾ ॥
guraparasaadee range raataa |ગુરુની કૃપાથી, વ્યક્તિ ભગવાનના પ્રેમમાં જોડાય છે.
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ਸਾਚੇ ਮਾਤਾ ॥
amrit peea saache maataa |અમૃત પીને તે સત્યનો નશો કરે છે.
ਗੁਰ ਵੀਚਾਰੀ ਅਗਨਿ ਨਿਵਾਰੀ ॥
gur veechaaree agan nivaaree |ગુરુનું ચિંતન કરવાથી અંદરનો અગ્નિ ઓલવાઈ જાય છે.
ਅਪਿਉ ਪੀਓ ਆਤਮ ਸੁਖੁ ਧਾਰੀ ॥
apiau peeo aatam sukh dhaaree |એમ્બ્રોસિયલ અમૃત પીવાથી, આત્માને શાંતિ મળે છે.
ਸਚੁ ਅਰਾਧਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੁ ਤਾਰੀ ॥
sach araadhiaa guramukh tar taaree |સાચા ભગવાનની આરાધના કરીને, ગુરુમુખ જીવનની નદીને પાર કરે છે.
ਨਾਨਕ ਬੂਝੈ ਕੋ ਵੀਚਾਰੀ ॥੬੩॥
naanak boojhai ko veechaaree |63|હે નાનક, ઊંડા ચિંતન પછી આ સમજાય છે. ||63||
ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੈਗਲੁ ਕਹਾ ਬਸੀਅਲੇ ਕਹਾ ਬਸੈ ਇਹੁ ਪਵਨਾ ॥
eihu man maigal kahaa baseeale kahaa basai ihu pavanaa |"આ મન-હાથી ક્યાં રહે છે? શ્વાસ ક્યાં રહે છે?
ਕਹਾ ਬਸੈ ਸੁ ਸਬਦੁ ਅਉਧੂ ਤਾ ਕਉ ਚੂਕੈ ਮਨ ਕਾ ਭਵਨਾ ॥
kahaa basai su sabad aaudhoo taa kau chookai man kaa bhavanaa |શબ્દ ક્યાં રહેવો જોઈએ, જેથી મનની ભટકતી બંધ થઈ જાય?"
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲੇ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਇਹੁ ਮਨੁ ਪਾਏ ॥
nadar kare taa satigur mele taa nij ghar vaasaa ihu man paae |જ્યારે ભગવાન કોઈને તેની કૃપાની નજરથી આશીર્વાદ આપે છે, ત્યારે તે તેને સાચા ગુરુ પાસે લઈ જાય છે. ત્યારે આ મન પોતાના ઘરમાં જ રહે છે.
ਆਪੈ ਆਪੁ ਖਾਇ ਤਾ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਵੈ ਧਾਵਤੁ ਵਰਜਿ ਰਹਾਏ ॥
aapai aap khaae taa niramal hovai dhaavat varaj rahaae |જ્યારે વ્યક્તિ તેના અહંકારનો ઉપયોગ કરે છે, ત્યારે તે નિષ્કલંક બની જાય છે, અને તેનું ભટકતું મન સંયમિત થઈ જાય છે.
ਕਿਉ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣੈ ਆਤਮੁ ਜਾਣੈ ਕਿਉ ਸਸਿ ਘਰਿ ਸੂਰੁ ਸਮਾਵੈ ॥
kiau mool pachhaanai aatam jaanai kiau sas ghar soor samaavai |"મૂળ, સર્વના સ્ત્રોતની અનુભૂતિ કેવી રીતે થઈ શકે? આત્મા પોતાને કેવી રીતે જાણી શકે? ચંદ્રના ઘરમાં સૂર્ય કેવી રીતે પ્રવેશી શકે?"
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਖੋਵੈ ਤਉ ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥੬੪॥
guramukh haumai vichahu khovai tau naanak sahaj samaavai |64|ગુરુમુખ અંદરથી અહંકારને દૂર કરે છે; પછી, હે નાનક, સૂર્ય કુદરતી રીતે ચંદ્રના ઘરમાં પ્રવેશ કરે છે. ||64||
ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹਿਰਦੈ ਵਸੀਅਲੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣਿ ਰਹੈ ॥
eihu man nihachal hiradai vaseeale guramukh mool pachhaan rahai |જ્યારે મન સ્થિર અને સ્થિર બને છે, ત્યારે તે હૃદયમાં રહે છે, અને પછી ગુરુમુખને મૂળ, સર્વના મૂળની અનુભૂતિ થાય છે.
ਨਾਭਿ ਪਵਨੁ ਘਰਿ ਆਸਣਿ ਬੈਸੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਤ ਤਤੁ ਲਹੈ ॥
naabh pavan ghar aasan baisai guramukh khojat tat lahai |નાભિના ઘરમાં શ્વાસ બેઠો છે; ગુરુમુખ શોધે છે, અને વાસ્તવિકતાનો સાર શોધે છે.
ਸੁ ਸਬਦੁ ਨਿਰੰਤਰਿ ਨਿਜ ਘਰਿ ਆਛੈ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਸੁ ਸਬਦਿ ਲਹੈ ॥
su sabad nirantar nij ghar aachhai tribhavan jot su sabad lahai |આ શબ્દ સ્વયંના મધ્યવર્તી કેન્દ્રમાં, તેના પોતાના ઘરમાં ઊંડે સુધી ફેલાયેલો છે; આ શબ્દનો પ્રકાશ ત્રણે લોકમાં વ્યાપી જાય છે.
ਖਾਵੈ ਦੂਖ ਭੂਖ ਸਾਚੇ ਕੀ ਸਾਚੇ ਹੀ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸਿ ਰਹੈ ॥
khaavai dookh bhookh saache kee saache hee tripataas rahai |સાચા પ્રભુની ભૂખ તમારી પીડાને ખાઈ જશે અને સાચા પ્રભુ દ્વારા તમે તૃપ્ત થશો.
ਅਨਹਦ ਬਾਣੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਣੀ ਬਿਰਲੋ ਕੋ ਅਰਥਾਵੈ ॥
anahad baanee guramukh jaanee biralo ko arathaavai |ગુરુમુખ બાની ના અનસ્ટ્રક ધ્વનિ પ્રવાહને જાણે છે; જેઓ સમજે છે તે કેટલા દુર્લભ છે.
ਨਾਨਕੁ ਆਖੈ ਸਚੁ ਸੁਭਾਖੈ ਸਚਿ ਰਪੈ ਰੰਗੁ ਕਬਹੂ ਨ ਜਾਵੈ ॥੬੫॥
naanak aakhai sach subhaakhai sach rapai rang kabahoo na jaavai |65|નાનક કહે છે, જે સત્ય બોલે છે તે સત્યના રંગમાં રંગાઈ જાય છે, જે કદી ઓસરતો નથી. ||65||
ਜਾ ਇਹੁ ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਮਨੁ ਕੈਠੈ ਰਹਤਾ ॥
jaa ihu hiradaa deh na hotee tau man kaitthai rahataa |"જ્યારે આ હૃદય અને શરીર નહોતું, ત્યારે મન ક્યાં રહેતું હતું?
ਨਾਭਿ ਕਮਲ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਪਵਨੁ ਕਵਨ ਘਰਿ ਸਹਤਾ ॥
naabh kamal asathanbh na hoto taa pavan kavan ghar sahataa |જ્યારે નાભિ કમળનો ટેકો ન હતો, ત્યારે શ્વાસ કયા ઘરમાં રહેતો હતો?
ਰੂਪੁ ਨ ਹੋਤੋ ਰੇਖ ਨ ਕਾਈ ਤਾ ਸਬਦਿ ਕਹਾ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥
roop na hoto rekh na kaaee taa sabad kahaa liv laaee |જ્યારે કોઈ સ્વરૂપ કે આકાર ન હતો, તો પછી કોઈ કેવી રીતે પ્રેમથી શબ્દ પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરી શકે?
ਰਕਤੁ ਬਿੰਦੁ ਕੀ ਮੜੀ ਨ ਹੋਤੀ ਮਿਤਿ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥
rakat bind kee marree na hotee mit keemat nahee paaee |જ્યારે ઇંડા અને શુક્રાણુઓમાંથી કોઈ અંધારકોટડી બનાવવામાં આવી ન હતી, ત્યારે ભગવાનની કિંમત અને હદ કોણ માપી શકે?
ਵਰਨੁ ਭੇਖੁ ਅਸਰੂਪੁ ਨ ਜਾਪੀ ਕਿਉ ਕਰਿ ਜਾਪਸਿ ਸਾਚਾ ॥
varan bhekh asaroop na jaapee kiau kar jaapas saachaa |જ્યારે રંગ, વસ્ત્ર અને રૂપ દેખાતા નથી, ત્યારે સાચા પ્રભુને કેવી રીતે જાણી શકાય?
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਬੈਰਾਗੀ ਇਬ ਤਬ ਸਾਚੋ ਸਾਚਾ ॥੬੬॥
naanak naam rate bairaagee ib tab saacho saachaa |66|હે નાનક, જેઓ ભગવાનના નામ સાથે જોડાયેલા છે, તેઓ અળગા છે. પછી અને હવે, તેઓ સાચાના સાચાને જુએ છે. ||66||
ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਅਉਧੂ ਤਉ ਮਨੁ ਸੁੰਨਿ ਰਹੈ ਬੈਰਾਗੀ ॥
hiradaa deh na hotee aaudhoo tau man sun rahai bairaagee |હે સંન્યાસી, જ્યારે હૃદય અને શરીર અસ્તિત્વમાં નહોતા, ત્યારે મન સંપૂર્ણ, અલિપ્ત ભગવાનમાં રહે છે.
ਨਾਭਿ ਕਮਲੁ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਬਸਤਉ ਪਵਨੁ ਅਨਰਾਗੀ ॥
naabh kamal asathanbh na hoto taa nij ghar bastau pavan anaraagee |જ્યારે નાભિના કમળનો કોઈ ટેકો ન હતો, ત્યારે શ્વાસ તેના પોતાના ઘરમાં જ રહ્યો, ભગવાનના પ્રેમમાં સમાઈ ગયો.
ਰੂਪੁ ਨ ਰੇਖਿਆ ਜਾਤਿ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਅਕੁਲੀਣਿ ਰਹਤਉ ਸਬਦੁ ਸੁ ਸਾਰੁ ॥
roop na rekhiaa jaat na hotee tau akuleen rahtau sabad su saar |જ્યારે કોઈ રૂપ કે આકાર કે સામાજિક વર્ગ ન હતો, ત્યારે શબ્દ, તેના સારમાં, અવ્યક્ત ભગવાનમાં નિવાસ કરે છે.
ਗਉਨੁ ਗਗਨੁ ਜਬ ਤਬਹਿ ਨ ਹੋਤਉ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਆਪੇ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ॥
gaun gagan jab tabeh na hotau tribhavan jot aape nirankaar |જ્યારે વિશ્વ અને આકાશનું અસ્તિત્વ પણ નહોતું ત્યારે નિરાકાર ભગવાનના પ્રકાશે ત્રણે લોકને ભરી દીધા હતા.