Gan an Shabad, ní thagann an bunúsach, O díthreabhaigh, agus ní imíonn tart an egotism.
Imbued leis an Shabad, aimsíonn duine an bunúsach ambrosial, agus fós comhlíonta leis an Ainm Fíor.
"Cad é an eagna sin, trína bhfanann duine seasta agus seasmhach? Cén bia a thugann sásamh?"
A Nanak, nuair a bhreathnaíonn duine ar phian agus ar phléisiúir araon, tríd an bhFíor-Ghúrú, ansin ní ídíonn an Bás é. ||61||
Mura bhfuil duine ar meisce le Grá an Tiarna, ná ar meisce lena bhunbhrí,
gan Briathar Shabad an Ghúrú, bíonn frustrachas air, agus ídíonn a thine istigh féin é.
Ní chaomhnaíonn sé a sheamhan agus a shíol, agus ní chanann sé an Seabóid.
Ní rialaíonn sé a anáil; ní dhéanann sé adhradh agus adhradh don Tiarna Fíor.
Ach an té a labhrann an Óráid Neamhbhriste, agus a fhanann cothrom,
A Nanac, sroicheann an Tiarna, an t-Anam Uachtarach. ||62||
Le Grásta Ghúrú, tá duine i gcomhréir le Grá an Tiarna.
Agus é ag ól sa Neachtar Ambrosial, tá sé ar meisce leis an bhFírinne.
Ag smaoineamh ar an nGúrú, cuirtear an tine amach.
Ag ól sa Neachtar Ambrosial, socraíonn an t-anam i síocháin.
Ag adhradh don Fhíor-Thiarna, téann an Gurmukh trasna abhainn na beatha.
A Nanak, tar éis dianmhachnaimh, tuigtear é seo. ||63||
"Cá bhfuil an aigne-eilifint seo ina chónaí? Cá bhfuil an anáil ina cónaí?
Cá háit ar cheart don tSabóid a bheith ina chónaí, ionas go scoirfear d'imní na hintinne?"
Nuair a bheannaíonn an Tiarna duine le Sracfhéachaint na nGrásta, treoraíonn sé chuig an bhFíor-Ghúrú é. Ansin, tá an aigne seo ina cónaí ina teach féin laistigh.
Nuair a ídíonn an duine aonair a chuid féiniúlachta, éiríonn sé gan Smál, agus cuirtear srian ar a intinn fhánach.
"Conas is féidir an fhréamh, foinse an uile ní a bhaint amach? Conas is féidir leis an anam a fhios féin? Conas a rachaidh an ghrian isteach i dteach na gealaí?"
Cuireann an Gurmukh deireadh leis an egotism ón taobh istigh; ansin, O Nanak, téann an ghrian isteach go nádúrtha i dteach na gealaí. ||64||
Nuair a éiríonn an intinn seasta agus cobhsaí, fanann sé sa chroí, agus ansin tuigeann an Gurmukh an fhréamh, foinse an uile.
Tá an anáil ina suí i dteach an navel; Cuardaíonn an Gurmukh, agus aimsíonn sé croílár na réaltachta.
Trasnaíonn an Seabóid seo buntús an duine féin, go domhain laistigh, ina bhaile féin; tá Solas an tSabóid seo ar fud na dtrí shaol.
Ocras ar an bhFíor-Tiarna ídeoidh do phian, agus tríd an bhFíor-Thiarna sásófar thú.
Tá a fhios ag an nGurmukh faoi fhuaim reatha an Bhani; cé chomh tearc iad siúd a thuigeann.
Deir Nanak, an té a labhraíonn an Fhírinne go bhfuil sé daite i ndath na Fírinne, nach gclisfidh go deo. ||65||
“Nuair nach raibh an croí agus an corp seo ann, cá raibh an intinn?
Nuair nach raibh aon tacaíocht ón lóis navel, cén baile ina raibh an anáil ina chónaí?
Nuair nach raibh cruth nó cruth ar bith ann, cén chaoi a bhféadfadh duine ar bith díriú go grámhar ar an Seabóid?
Nuair nach raibh aon dungeon déanta as ubh agus speirm, cé a d'fhéadfadh luach agus méid an Tiarna a thomhas?
Nuair nach raibh dath, gúna agus foirm le feiceáil, conas a d’fhéadfaí aithne a chur ar an bhFíor-Tiarna?"
Nanac, tá siad siúd atá i gcomhréir le Naam, Ainm an Tiarna, scoite amach. Anois agus anois, feiceann siad an Fíor is Fearr. ||66||
Nuair nach raibh an croidhe agus an corp ann, a dhíthreabhaigh, do chomhnuigh an aigne an Tiarna iomlán scoite.
Nuair nach raibh aon tacaíocht ó lotus an navel, d'fhan an anáil ina bhaile féin, i gcomhréir le Grá an Tiarna.
Nuair nach raibh foirm ná cruth ná aicme shóisialta ann, ansin bhí an Seabóid, ina bhun, ina chónaí sa Tiarna gan léiriú.
Nuair nach raibh an domhan agus an spéir ann fiú, líon Solas an Tiarna Neamhfhoirmeálta na trí shaol.