શ્રી ગુરુ ગ્રંથ સાહિબ

પાન - 835

ਹਰਿ ਹਰਿ ਉਸਤਤਿ ਕਰੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਰਖਿ ਰਖਿ ਚਰਣ ਹਰਿ ਤਾਲ ਪੂਰਈਆ ॥੫॥

har har usatat karai din raatee rakh rakh charan har taal pooreea |5|

હું ભગવાનની સ્તુતિ કરું છું, રાત-દિવસ, ઢોલના તાલે મારા પગ ખસેડું છું. ||5||

ਹਰਿ ਕੈ ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਮਨੁ ਗਾਵੈ ਰਸਿ ਰਸਾਲ ਰਸਿ ਸਬਦੁ ਰਵਈਆ ॥

har kai rang rataa man gaavai ras rasaal ras sabad raveea |

ભગવાનના પ્રેમથી રંગાયેલા, મારું મન તેમની સ્તુતિ ગાય છે, આનંદપૂર્વક શબ્દનો જાપ કરે છે, જે અમૃત અને આનંદનો સ્ત્રોત છે.

ਨਿਜ ਘਰਿ ਧਾਰ ਚੁਐ ਅਤਿ ਨਿਰਮਲ ਜਿਨਿ ਪੀਆ ਤਿਨ ਹੀ ਸੁਖੁ ਲਹੀਆ ॥੬॥

nij ghar dhaar chuaai at niramal jin peea tin hee sukh laheea |6|

નિષ્કલંક શુદ્ધતાનો પ્રવાહ સ્વના ઘરમાંથી વહે છે; જે તેને પીવે છે તેને શાંતિ મળે છે. ||6||

ਮਨਹਠਿ ਕਰਮ ਕਰੈ ਅਭਿਮਾਨੀ ਜਿਉ ਬਾਲਕ ਬਾਲੂ ਘਰ ਉਸਰਈਆ ॥

manahatth karam karai abhimaanee jiau baalak baaloo ghar usareea |

હઠીલા, અહંકારી, અભિમાની વ્યક્તિ ધાર્મિક વિધિઓ કરે છે, પરંતુ આ બાળકો દ્વારા બાંધવામાં આવેલા રેતીના કિલ્લાઓ જેવા છે.

ਆਵੈ ਲਹਰਿ ਸਮੁੰਦ ਸਾਗਰ ਕੀ ਖਿਨ ਮਹਿ ਭਿੰਨ ਭਿੰਨ ਢਹਿ ਪਈਆ ॥੭॥

aavai lahar samund saagar kee khin meh bhin bhin dteh peea |7|

જ્યારે સમુદ્રના મોજા અંદર આવે છે, ત્યારે તે ક્ષીણ થઈ જાય છે અને ક્ષણમાં ઓગળી જાય છે. ||7||

ਹਰਿ ਸਰੁ ਸਾਗਰੁ ਹਰਿ ਹੈ ਆਪੇ ਇਹੁ ਜਗੁ ਹੈ ਸਭੁ ਖੇਲੁ ਖੇਲਈਆ ॥

har sar saagar har hai aape ihu jag hai sabh khel kheleea |

ભગવાન પૂલ છે, અને ભગવાન પોતે સાગર છે; આ જગત આખું એક નાટક છે જેનું તેમણે મંચન કર્યું છે.

ਜਿਉ ਜਲ ਤਰੰਗ ਜਲੁ ਜਲਹਿ ਸਮਾਵਹਿ ਨਾਨਕ ਆਪੇ ਆਪਿ ਰਮਈਆ ॥੮॥੩॥੬॥

jiau jal tarang jal jaleh samaaveh naanak aape aap rameea |8|3|6|

જેમ પાણીના તરંગો ફરી પાણીમાં ભળી જાય છે, હે નાનક, તેમ તે પોતાનામાં ભળી જાય છે. ||8||3||6||

ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੪ ॥

bilaaval mahalaa 4 |

બિલાવલ, ચોથી મહેલ:

ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਰਚੈ ਮਨਿ ਮੁੰਦ੍ਰਾ ਪਾਈ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਤਨਿ ਭਸਮ ਦ੍ਰਿੜਈਆ ॥

satigur parachai man mundraa paaee gur kaa sabad tan bhasam drirreea |

મારું મન સાચા ગુરુના પરિચયના કાનની વીંટી પહેરે છે; હું ગુરુના શબ્દની ભસ્મ મારા શરીર પર લગાવું છું.

ਅਮਰ ਪਿੰਡ ਭਏ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੋਊ ਮਿਟਿ ਗਈਆ ॥੧॥

amar pindd bhe saadhoo sang janam maran doaoo mitt geea |1|

મારું શરીર અમર થઈ ગયું છે, સાધ સંગતમાં, પવિત્રની સંગમાં. મારા માટે જન્મ અને મૃત્યુ બંનેનો અંત આવી ગયો છે. ||1||

ਮੇਰੇ ਮਨ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਰਹੀਆ ॥

mere man saadhasangat mil raheea |

હે મારા મન, સાધસંગમાં એકરૂપ રહે.

ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਹੁ ਮਧਸੂਦਨ ਮਾਧਉ ਮੈ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਸਾਧੂ ਚਰਣ ਪਖਈਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

kripaa karahu madhasoodan maadhau mai khin khin saadhoo charan pakheea |1| rahaau |

હે પ્રભુ, મારા પર દયા કરો; દરેક ક્ષણે, મને પવિત્રના ચરણ ધોવા દો. ||1||થોભો ||

ਤਜੈ ਗਿਰਸਤੁ ਭਇਆ ਬਨ ਵਾਸੀ ਇਕੁ ਖਿਨੁ ਮਨੂਆ ਟਿਕੈ ਨ ਟਿਕਈਆ ॥

tajai girasat bheaa ban vaasee ik khin manooaa ttikai na ttikeea |

કૌટુંબિક જીવનનો ત્યાગ કરીને તે જંગલમાં ભટકે છે, પરંતુ તેનું મન એક ક્ષણ માટે પણ શાંત થતું નથી.

ਧਾਵਤੁ ਧਾਇ ਤਦੇ ਘਰਿ ਆਵੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਸਾਧੂ ਸਰਣਿ ਪਵਈਆ ॥੨॥

dhaavat dhaae tade ghar aavai har har saadhoo saran paveea |2|

ભટકતું મન ત્યારે જ ઘરે પરત ફરે છે જ્યારે તે ભગવાનના પવિત્ર લોકોના અભયારણ્યને શોધે છે. ||2||

ਧੀਆ ਪੂਤ ਛੋਡਿ ਸੰਨਿਆਸੀ ਆਸਾ ਆਸ ਮਨਿ ਬਹੁਤੁ ਕਰਈਆ ॥

dheea poot chhodd saniaasee aasaa aas man bahut kareea |

સંન્યાસી તેની પુત્રીઓ અને પુત્રોનો ત્યાગ કરે છે, પરંતુ તેનું મન હજુ પણ તમામ પ્રકારની આશાઓ અને ઇચ્છાઓનું સંકલન કરે છે.

ਆਸਾ ਆਸ ਕਰੈ ਨਹੀ ਬੂਝੈ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਨਿਰਾਸ ਸੁਖੁ ਲਹੀਆ ॥੩॥

aasaa aas karai nahee boojhai gur kai sabad niraas sukh laheea |3|

આ આશાઓ અને ઈચ્છાઓ સાથે, તે હજી પણ સમજી શકતો નથી, કે માત્ર ગુરુના શબ્દ દ્વારા જ વ્યક્તિ ઈચ્છાઓથી મુક્ત થાય છે, અને શાંતિ મેળવે છે. ||3||

ਉਪਜੀ ਤਰਕ ਦਿਗੰਬਰੁ ਹੋਆ ਮਨੁ ਦਹ ਦਿਸ ਚਲਿ ਚਲਿ ਗਵਨੁ ਕਰਈਆ ॥

aupajee tarak diganbar hoaa man dah dis chal chal gavan kareea |

જ્યારે દુનિયાથી અળગા થઈ જાય છે, ત્યારે તે નગ્ન સંન્યાસી બની જાય છે, પરંતુ તેમ છતાં, તેનું મન દસ દિશાઓમાં ભટકતું, ભટકતું અને ભટકતું રહે છે.

ਪ੍ਰਭਵਨੁ ਕਰੈ ਬੂਝੈ ਨਹੀ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਮਿਲਿ ਸੰਗਿ ਸਾਧ ਦਇਆ ਘਰੁ ਲਹੀਆ ॥੪॥

prabhavan karai boojhai nahee trisanaa mil sang saadh deaa ghar laheea |4|

તે આમતેમ ભટકે છે, પણ તેની ઈચ્છાઓ સંતોષાતી નથી; સાધ સંગતમાં જોડાઈને, પવિત્રની કંપની, તેને દયા અને કરુણાનું ઘર મળે છે. ||4||

ਆਸਣ ਸਿਧ ਸਿਖਹਿ ਬਹੁਤੇਰੇ ਮਨਿ ਮਾਗਹਿ ਰਿਧਿ ਸਿਧਿ ਚੇਟਕ ਚੇਟਕਈਆ ॥

aasan sidh sikheh bahutere man maageh ridh sidh chettak chettakeea |

સિદ્ધો યોગીની ઘણી મુદ્રાઓ શીખે છે, પરંતુ તેમના મન હજુ પણ ધન, ચમત્કારિક શક્તિઓ અને ઊર્જા માટે ઝંખે છે.

ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਸੰਤੋਖੁ ਮਨਿ ਸਾਂਤਿ ਨ ਆਵੈ ਮਿਲਿ ਸਾਧੂ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਿਧਿ ਪਈਆ ॥੫॥

tripat santokh man saant na aavai mil saadhoo tripat har naam sidh peea |5|

સંતોષ, સંતોષ અને શાંતિ તેમના મનમાં આવતી નથી; પરંતુ પવિત્ર સંતોને મળવાથી તેઓ સંતુષ્ટ થાય છે, અને ભગવાનના નામ દ્વારા, આધ્યાત્મિક પૂર્ણતા પ્રાપ્ત થાય છે. ||5||

ਅੰਡਜ ਜੇਰਜ ਸੇਤਜ ਉਤਭੁਜ ਸਭਿ ਵਰਨ ਰੂਪ ਜੀਅ ਜੰਤ ਉਪਈਆ ॥

anddaj jeraj setaj utabhuj sabh varan roop jeea jant upeea |

ઈંડામાંથી, ગર્ભમાંથી, પરસેવાથી અને પૃથ્વીમાંથી જીવનનો જન્મ થાય છે; ભગવાને તમામ રંગો અને સ્વરૂપોના માણસો અને જીવોની રચના કરી.

ਸਾਧੂ ਸਰਣਿ ਪਰੈ ਸੋ ਉਬਰੈ ਖਤ੍ਰੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ ਸੂਦੁ ਵੈਸੁ ਚੰਡਾਲੁ ਚੰਡਈਆ ॥੬॥

saadhoo saran parai so ubarai khatree braahaman sood vais chanddaal chanddeea |6|

જે પવિત્રના અભયારણ્યને શોધે છે તેનો ઉદ્ધાર થાય છે, પછી ભલે તે ક્ષત્રિય હોય, બ્રાહ્મણ હોય, સૂદ્ર હોય, વૈશ્ય હોય કે અસ્પૃશ્યોમાં સૌથી અસ્પૃશ્ય હોય. ||6||