شری گرو گرانت صاحب

صفحه - 835

ਹਰਿ ਹਰਿ ਉਸਤਤਿ ਕਰੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਰਖਿ ਰਖਿ ਚਰਣ ਹਰਿ ਤਾਲ ਪੂਰਈਆ ॥੫॥

har har usatat karai din raatee rakh rakh charan har taal pooreea |5|

روز و شب خداوند را می ستایم و پاهایم را به ضرب طبل حرکت می دهم. ||5||

ਹਰਿ ਕੈ ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਮਨੁ ਗਾਵੈ ਰਸਿ ਰਸਾਲ ਰਸਿ ਸਬਦੁ ਰਵਈਆ ॥

har kai rang rataa man gaavai ras rasaal ras sabad raveea |

آغشته به عشق پروردگار، ذهن من ستایش او را می خواند و شادمانه شاباد، سرچشمه شهد و سعادت را می خواند.

ਨਿਜ ਘਰਿ ਧਾਰ ਚੁਐ ਅਤਿ ਨਿਰਮਲ ਜਿਨਿ ਪੀਆ ਤਿਨ ਹੀ ਸੁਖੁ ਲਹੀਆ ॥੬॥

nij ghar dhaar chuaai at niramal jin peea tin hee sukh laheea |6|

جریان خلوص بی آلایش از خانه خود در درون جریان دارد. کسی که آن را بنوشد، آرامش پیدا می کند. ||6||

ਮਨਹਠਿ ਕਰਮ ਕਰੈ ਅਭਿਮਾਨੀ ਜਿਉ ਬਾਲਕ ਬਾਲੂ ਘਰ ਉਸਰਈਆ ॥

manahatth karam karai abhimaanee jiau baalak baaloo ghar usareea |

افراد لجباز، خودخواه و مغرور مراسمی را انجام می دهند، اما اینها مانند قلعه های شنی است که توسط کودکان ساخته شده است.

ਆਵੈ ਲਹਰਿ ਸਮੁੰਦ ਸਾਗਰ ਕੀ ਖਿਨ ਮਹਿ ਭਿੰਨ ਭਿੰਨ ਢਹਿ ਪਈਆ ॥੭॥

aavai lahar samund saagar kee khin meh bhin bhin dteh peea |7|

وقتی امواج اقیانوس وارد می شوند، در یک لحظه فرو می ریزند و حل می شوند. ||7||

ਹਰਿ ਸਰੁ ਸਾਗਰੁ ਹਰਿ ਹੈ ਆਪੇ ਇਹੁ ਜਗੁ ਹੈ ਸਭੁ ਖੇਲੁ ਖੇਲਈਆ ॥

har sar saagar har hai aape ihu jag hai sabh khel kheleea |

خداوند حوض است و خداوند خود اقیانوس است. این دنیا همه نمایشنامه ای است که او روی صحنه برده است.

ਜਿਉ ਜਲ ਤਰੰਗ ਜਲੁ ਜਲਹਿ ਸਮਾਵਹਿ ਨਾਨਕ ਆਪੇ ਆਪਿ ਰਮਈਆ ॥੮॥੩॥੬॥

jiau jal tarang jal jaleh samaaveh naanak aape aap rameea |8|3|6|

همانطور که امواج آب دوباره به آب می پیوندند، ای نانک، او نیز به خود می آمیزد. ||8||3||6||

ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੪ ॥

bilaaval mahalaa 4 |

بلااول، مهل چهارم:

ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਰਚੈ ਮਨਿ ਮੁੰਦ੍ਰਾ ਪਾਈ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਤਨਿ ਭਸਮ ਦ੍ਰਿੜਈਆ ॥

satigur parachai man mundraa paaee gur kaa sabad tan bhasam drirreea |

ذهن من از گوشواره آشنای گورو واقعی استفاده می کند. من خاکستر کلمه شاباد گورو را به بدنم می زنم.

ਅਮਰ ਪਿੰਡ ਭਏ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੋਊ ਮਿਟਿ ਗਈਆ ॥੧॥

amar pindd bhe saadhoo sang janam maran doaoo mitt geea |1|

بدن من جاودانه شده است، در سعد سنگات، گروه مقدس. هم تولد و هم مرگ برای من به پایان رسیده است. ||1||

ਮੇਰੇ ਮਨ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਰਹੀਆ ॥

mere man saadhasangat mil raheea |

ای ذهن من، با سعد سنگات متحد بمان.

ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਹੁ ਮਧਸੂਦਨ ਮਾਧਉ ਮੈ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਸਾਧੂ ਚਰਣ ਪਖਈਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

kripaa karahu madhasoodan maadhau mai khin khin saadhoo charan pakheea |1| rahaau |

خداوندا به من رحم کن. هر لحظه بگذار پاهای حضرت را بشویم. ||1||مکث||

ਤਜੈ ਗਿਰਸਤੁ ਭਇਆ ਬਨ ਵਾਸੀ ਇਕੁ ਖਿਨੁ ਮਨੂਆ ਟਿਕੈ ਨ ਟਿਕਈਆ ॥

tajai girasat bheaa ban vaasee ik khin manooaa ttikai na ttikeea |

او با رها کردن زندگی خانوادگی، در جنگل سرگردان است، اما ذهنش حتی برای یک لحظه آرام نمی‌گیرد.

ਧਾਵਤੁ ਧਾਇ ਤਦੇ ਘਰਿ ਆਵੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਸਾਧੂ ਸਰਣਿ ਪਵਈਆ ॥੨॥

dhaavat dhaae tade ghar aavai har har saadhoo saran paveea |2|

ذهن سرگردان تنها زمانی به خانه باز می گردد که به دنبال پناهگاه قوم مقدس خداوند باشد. ||2||

ਧੀਆ ਪੂਤ ਛੋਡਿ ਸੰਨਿਆਸੀ ਆਸਾ ਆਸ ਮਨਿ ਬਹੁਤੁ ਕਰਈਆ ॥

dheea poot chhodd saniaasee aasaa aas man bahut kareea |

سانیااسی از دختران و پسران خود چشم پوشی می کند، اما ذهن او هنوز انواع امیدها و آرزوها را تداعی می کند.

ਆਸਾ ਆਸ ਕਰੈ ਨਹੀ ਬੂਝੈ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਨਿਰਾਸ ਸੁਖੁ ਲਹੀਆ ॥੩॥

aasaa aas karai nahee boojhai gur kai sabad niraas sukh laheea |3|

با این امیدها و آرزوها، او هنوز نمی‌فهمد که فقط از طریق کلام شاباد گورو می‌توان از آرزوها رها شد و آرامش یافت. ||3||

ਉਪਜੀ ਤਰਕ ਦਿਗੰਬਰੁ ਹੋਆ ਮਨੁ ਦਹ ਦਿਸ ਚਲਿ ਚਲਿ ਗਵਨੁ ਕਰਈਆ ॥

aupajee tarak diganbar hoaa man dah dis chal chal gavan kareea |

هنگامی که جدایی از جهان در درون او پدیدار می شود، او به یک گوشه نشین برهنه تبدیل می شود، اما همچنان ذهنش در ده جهت پرسه می زند، سرگردان است و می چرخد.