ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 شری گرو گرانت صاحب
صفحه - 787
ਸੂਹੈ ਵੇਸਿ ਪਿਰੁ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਓ ਮਨਮੁਖਿ ਦਝਿ ਮੁਈ ਗਾਵਾਰਿ ॥
soohai ves pir kinai na paaeio manamukh dajh muee gaavaar |با پوشیدن لباس قرمز او، هیچ کس پروردگار شوهرش را پیدا نکرده است. منموک خودخواسته در آتش سوخته است.
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਸੂਹਾ ਵੇਸੁ ਗਇਆ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਮਾਰਿ ॥
satigur miliaai soohaa ves geaa haumai vichahu maar |او با ملاقات با گورو واقعی، لباس قرمز خود را کنار میگذارد و خودخواهی را از درون ریشهکن میکند.
ਮਨੁ ਤਨੁ ਰਤਾ ਲਾਲੁ ਹੋਆ ਰਸਨਾ ਰਤੀ ਗੁਣ ਸਾਰਿ ॥
man tan rataa laal hoaa rasanaa ratee gun saar |ذهن و بدن او با رنگ قرمز عمیق عشق او آغشته است و زبانش آغشته است و ستایش و تعالی او را می خواند.
ਸਦਾ ਸੋਹਾਗਣਿ ਸਬਦੁ ਮਨਿ ਭੈ ਭਾਇ ਕਰੇ ਸੀਗਾਰੁ ॥
sadaa sohaagan sabad man bhai bhaae kare seegaar |او با کلام شاباد در ذهنش برای همیشه عروس روح او می شود. ترس از خدا و عشق خدا را زینت و زینت خود قرار می دهد.
ਨਾਨਕ ਕਰਮੀ ਮਹਲੁ ਪਾਇਆ ਪਿਰੁ ਰਾਖਿਆ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥੧॥
naanak karamee mahal paaeaa pir raakhiaa ur dhaar |1|ای نانک، به لطف رحمانش، عمارت حضور پروردگار را به دست می آورد و او را در دل خود نگه می دارد. ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |مهل سوم:
ਮੁੰਧੇ ਸੂਹਾ ਪਰਹਰਹੁ ਲਾਲੁ ਕਰਹੁ ਸੀਗਾਰੁ ॥
mundhe soohaa paraharahu laal karahu seegaar |ای عروس، لباس قرمزت را رها کن و خود را به رنگ زرشکی عشق او آراسته کن.
ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਵੀਸਰੈ ਗੁਰਸਬਦੀ ਵੀਚਾਰੁ ॥
aavan jaanaa veesarai gurasabadee veechaar |آمدن و رفتن شما با تأمل در کلام شاباد گورو فراموش خواهد شد.
ਮੁੰਧ ਸੁਹਾਵੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿਸੁ ਘਰਿ ਸਹਜਿ ਭਤਾਰੁ ॥
mundh suhaavee sohanee jis ghar sahaj bhataar |عروس روح آراسته و زیباست. پروردگار آسمانی، شوهر او، در خانه او ساکن است.
ਨਾਨਕ ਸਾ ਧਨ ਰਾਵੀਐ ਰਾਵੇ ਰਾਵਣਹਾਰੁ ॥੨॥
naanak saa dhan raaveeai raave raavanahaar |2|ای نانک، عروس او را غوغا می کند و از او لذت می برد. و او، راویشر، او را به وجد می آورد و از او لذت می برد. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |پاوری:
ਮੋਹੁ ਕੂੜੁ ਕੁਟੰਬੁ ਹੈ ਮਨਮੁਖੁ ਮੁਗਧੁ ਰਤਾ ॥
mohu koorr kuttanb hai manamukh mugadh rataa |منموک احمق و خودخواه در دلبستگی کاذب به خانواده غرق شده است.
ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਕਰਿ ਮੁਏ ਕਿਛੁ ਸਾਥਿ ਨ ਲਿਤਾ ॥
haumai meraa kar mue kichh saath na litaa |او با تمرین خودپرستی و خود بزرگ بینی، می میرد و می رود و هیچ چیز را با خود نمی برد.
ਸਿਰ ਉਪਰਿ ਜਮਕਾਲੁ ਨ ਸੁਝਈ ਦੂਜੈ ਭਰਮਿਤਾ ॥
sir upar jamakaal na sujhee doojai bharamitaa |او نمی فهمد که رسول مرگ بر سر او معلق است. او با دوگانگی فریب خورده است.
ਫਿਰਿ ਵੇਲਾ ਹਥਿ ਨ ਆਵਈ ਜਮਕਾਲਿ ਵਸਿ ਕਿਤਾ ॥
fir velaa hath na aavee jamakaal vas kitaa |این فرصت دیگر به دست او نخواهد رسید. رسول مرگ او را خواهد گرفت.
ਜੇਹਾ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿ ਪਾਇਓਨੁ ਸੇ ਕਰਮ ਕਮਿਤਾ ॥੫॥
jehaa dhur likh paaeion se karam kamitaa |5|او طبق سرنوشت از پیش تعیین شده خود عمل می کند. ||5||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |سالوک، مهل سوم:
ਸਤੀਆ ਏਹਿ ਨ ਆਖੀਅਨਿ ਜੋ ਮੜਿਆ ਲਗਿ ਜਲੰਨਿੑ ॥
sateea ehi na aakheean jo marriaa lag jalani |آنها را که خود را همراه با جسد شوهرانشان می سوزانند، "ساتی" نگویید.
ਨਾਨਕ ਸਤੀਆ ਜਾਣੀਅਨਿੑ ਜਿ ਬਿਰਹੇ ਚੋਟ ਮਰੰਨਿੑ ॥੧॥
naanak sateea jaaneeani ji birahe chott marani |1|ای نانک، آنها به تنهایی معروف به «ساتی» هستند که از شوک جدایی می میرند. ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |مهل سوم:
ਭੀ ਸੋ ਸਤੀਆ ਜਾਣੀਅਨਿ ਸੀਲ ਸੰਤੋਖਿ ਰਹੰਨਿੑ ॥
bhee so sateea jaaneean seel santokh rahani |آنها همچنین به عنوان "ساتی" شناخته می شوند که در حیا و قناعت می مانند.
ਸੇਵਨਿ ਸਾਈ ਆਪਣਾ ਨਿਤ ਉਠਿ ਸੰਮੑਾਲੰਨਿੑ ॥੨॥
sevan saaee aapanaa nit utth samaalani |2|آنها پروردگارشان را عبادت می کنند و در ساعات اولیه به فکر او برمی خیزند. ||2||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |مهل سوم:
ਕੰਤਾ ਨਾਲਿ ਮਹੇਲੀਆ ਸੇਤੀ ਅਗਿ ਜਲਾਹਿ ॥
kantaa naal maheleea setee ag jalaeh |بیوه ها خود را به همراه جسد شوهرانشان در آتش می سوزانند.
ਜੇ ਜਾਣਹਿ ਪਿਰੁ ਆਪਣਾ ਤਾ ਤਨਿ ਦੁਖ ਸਹਾਹਿ ॥
je jaaneh pir aapanaa taa tan dukh sahaeh |اگر آنها واقعاً شوهران خود را می شناختند، درد بدنی وحشتناکی را متحمل می شدند.
ਨਾਨਕ ਕੰਤ ਨ ਜਾਣਨੀ ਸੇ ਕਿਉ ਅਗਿ ਜਲਾਹਿ ॥
naanak kant na jaananee se kiau ag jalaeh |ای نانک، اگر واقعاً شوهران خود را نمی شناختند، چرا باید خود را در آتش بسوزانند؟
ਭਾਵੈ ਜੀਵਉ ਕੈ ਮਰਉ ਦੂਰਹੁ ਹੀ ਭਜਿ ਜਾਹਿ ॥੩॥
bhaavai jeevau kai mrau doorahu hee bhaj jaeh |3|چه شوهرانشان زنده باشند و چه مرده، آن زنان از آنها دور می مانند. ||3||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |پاوری:
ਤੁਧੁ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਨਾਲਿ ਉਪਾਇਆ ਲੇਖੁ ਕਰਤੈ ਲਿਖਿਆ ॥
tudh dukh sukh naal upaaeaa lekh karatai likhiaa |درد را همراه با لذت آفریدی. ای آفریدگار، این نوشته ای است که تو نوشته ای.
ਨਾਵੈ ਜੇਵਡ ਹੋਰ ਦਾਤਿ ਨਾਹੀ ਤਿਸੁ ਰੂਪੁ ਨ ਰਿਖਿਆ ॥
naavai jevadd hor daat naahee tis roop na rikhiaa |هیچ هدیه دیگری به بزرگی نام وجود ندارد. هیچ شکل و علامتی ندارد.
ਨਾਮੁ ਅਖੁਟੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ॥
naam akhutt nidhaan hai guramukh man vasiaa |نعم، نام خداوند، گنجی تمام نشدنی است. در ذهن گورمخ می ماند.
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਨਾਮੁ ਦੇਵਸੀ ਫਿਰਿ ਲੇਖੁ ਨ ਲਿਖਿਆ ॥
kar kirapaa naam devasee fir lekh na likhiaa |در رحمت خود ما را به نعم منت نهاده و آن گاه نامه درد و لذت نوشته نمی شود.
ਸੇਵਕ ਭਾਇ ਸੇ ਜਨ ਮਿਲੇ ਜਿਨ ਹਰਿ ਜਪੁ ਜਪਿਆ ॥੬॥
sevak bhaae se jan mile jin har jap japiaa |6|آن بندگان متواضع که با عشق خدمت می کنند، خداوند را ملاقات می کنند و شعار پروردگار را می خوانند. ||6||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੨ ॥
salok mahalaa 2 |سالوک، مهل دوم:
ਜਿਨੀ ਚਲਣੁ ਜਾਣਿਆ ਸੇ ਕਿਉ ਕਰਹਿ ਵਿਥਾਰ ॥
jinee chalan jaaniaa se kiau kareh vithaar |آنها می دانند که باید بروند، پس چرا چنین نمایش های خودنمایی می کنند؟
ਚਲਣ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣਨੀ ਕਾਜ ਸਵਾਰਣਹਾਰ ॥੧॥
chalan saar na jaananee kaaj savaaranahaar |1|کسانی که نمی دانند باید بروند، به تنظیم امور خود ادامه دهند. ||1||
ਮਃ ੨ ॥
mahalaa 2 |مهل دوم:
ਰਾਤਿ ਕਾਰਣਿ ਧਨੁ ਸੰਚੀਐ ਭਲਕੇ ਚਲਣੁ ਹੋਇ ॥
raat kaaran dhan sancheeai bhalake chalan hoe |او در شب زندگی خود ثروت جمع می کند، اما صبح باید برود.
ਨਾਨਕ ਨਾਲਿ ਨ ਚਲਈ ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਵਾ ਹੋਇ ॥੨॥
naanak naal na chalee fir pachhutaavaa hoe |2|ای نانک، با او همراه نمی شود، و لذا پشیمان می شود. ||2||
ਮਃ ੨ ॥
mahalaa 2 |مهل دوم:
ਬਧਾ ਚਟੀ ਜੋ ਭਰੇ ਨਾ ਗੁਣੁ ਨਾ ਉਪਕਾਰੁ ॥
badhaa chattee jo bhare naa gun naa upakaar |پرداخت جریمه تحت فشار، نه شایستگی دارد و نه خیر.
ਸੇਤੀ ਖੁਸੀ ਸਵਾਰੀਐ ਨਾਨਕ ਕਾਰਜੁ ਸਾਰੁ ॥੩॥
setee khusee savaareeai naanak kaaraj saar |3|این به تنهایی کار نیکی است ای نانک که به اختیار خود انجام می شود. ||3||
ਮਃ ੨ ॥
mahalaa 2 |مهل دوم:
ਮਨਹਠਿ ਤਰਫ ਨ ਜਿਪਈ ਜੇ ਬਹੁਤਾ ਘਾਲੇ ॥
manahatth taraf na jipee je bahutaa ghaale |لجاجت هر قدر هم که تلاش شود، خداوند را به سوی خود جلب نخواهد کرد.
ਤਰਫ ਜਿਣੈ ਸਤ ਭਾਉ ਦੇ ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੇ ॥੪॥
taraf jinai sat bhaau de jan naanak sabad veechaare |4|خداوند با تقدیم عشق واقعی خود، ای بنده نانک، و اندیشیدن به کلام شاباد، به جانب تو می رسد. ||4||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |پاوری:
ਕਰਤੈ ਕਾਰਣੁ ਜਿਨਿ ਕੀਆ ਸੋ ਜਾਣੈ ਸੋਈ ॥
karatai kaaran jin keea so jaanai soee |خالق جهان را آفرید. او به تنهایی آن را درک می کند.
ਆਪੇ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਈਅਨੁ ਆਪੇ ਫੁਨਿ ਗੋਈ ॥
aape srisatt upaaeean aape fun goee |او خود جهان را آفرید و پس از آن خودش آن را نابود خواهد کرد.