ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 شری گرو گرانت صاحب
صفحه - 788
ਜੁਗ ਚਾਰੇ ਸਭ ਭਵਿ ਥਕੀ ਕਿਨਿ ਕੀਮਤਿ ਹੋਈ ॥
jug chaare sabh bhav thakee kin keemat hoee |همه از سرگردانی در چهار عصر خسته شدهاند، اما هیچکدام قدر خداوند را نمیدانند.
ਸਤਿਗੁਰਿ ਏਕੁ ਵਿਖਾਲਿਆ ਮਨਿ ਤਨਿ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥
satigur ek vikhaaliaa man tan sukh hoee |گورو واقعی خداوند یکتا را به من نشان داده است و ذهن و بدن من در آرامش هستند.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸਲਾਹੀਐ ਕਰਤਾ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਈ ॥੭॥
guramukh sadaa salaaheeai karataa kare su hoee |7|گورمخ برای همیشه خداوند را ستایش می کند. این به تنهایی اتفاق می افتد، که خداوند خالق انجام می دهد. ||7||
ਸਲੋਕ ਮਹਲਾ ੨ ॥
salok mahalaa 2 |سالوک، مهل دوم:
ਜਿਨਾ ਭਉ ਤਿਨੑ ਨਾਹਿ ਭਉ ਮੁਚੁ ਭਉ ਨਿਭਵਿਆਹ ॥
jinaa bhau tina naeh bhau much bhau nibhaviaah |کسانی که از خدا می ترسند، ترس دیگری ندارند. کسانی که ترس از خدا ندارند، بسیار می ترسند.
ਨਾਨਕ ਏਹੁ ਪਟੰਤਰਾ ਤਿਤੁ ਦੀਬਾਣਿ ਗਇਆਹ ॥੧॥
naanak ehu pattantaraa tith deebaan geaah |1|ای نانک، این راز در بارگاه خداوند آشکار می شود. ||1||
ਮਃ ੨ ॥
mahalaa 2 |مهل دوم:
ਤੁਰਦੇ ਕਉ ਤੁਰਦਾ ਮਿਲੈ ਉਡਤੇ ਕਉ ਉਡਤਾ ॥
turade kau turadaa milai uddate kau uddataa |آنچه جاری است، با آنچه جاری می شود، آمیخته می شود. آنچه می وزد، با آن که می وزد می آمیزد.
ਜੀਵਤੇ ਕਉ ਜੀਵਤਾ ਮਿਲੈ ਮੂਏ ਕਉ ਮੂਆ ॥
jeevate kau jeevataa milai mooe kau mooaa |زنده ها با زنده ها در می آمیزند و مرده ها با مرده ها.
ਨਾਨਕ ਸੋ ਸਾਲਾਹੀਐ ਜਿਨਿ ਕਾਰਣੁ ਕੀਆ ॥੨॥
naanak so saalaaheeai jin kaaran keea |2|ای نانک، ستایش کن که خلقت را آفرید. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |پاوری:
ਸਚੁ ਧਿਆਇਨਿ ਸੇ ਸਚੇ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰੀ ॥
sach dhiaaein se sache gur sabad veechaaree |کسانی که در پروردگار واقعی می اندیشند راست می گویند; آنها کلام شاباد گورو را در نظر می گیرند.
ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਉਰਿ ਧਾਰੀ ॥
haumai maar man niramalaa har naam ur dhaaree |آنها نفس خود را تسخیر می کنند، ذهن خود را پاک می کنند، و نام خداوند را در قلب خود ثبت می کنند.
ਕੋਠੇ ਮੰਡਪ ਮਾੜੀਆ ਲਗਿ ਪਏ ਗਾਵਾਰੀ ॥
kotthe manddap maarreea lag pe gaavaaree |احمق ها به خانه ها، عمارت ها و بالکن های خود چسبیده اند.
ਜਿਨਿੑ ਕੀਏ ਤਿਸਹਿ ਨ ਜਾਣਨੀ ਮਨਮੁਖਿ ਗੁਬਾਰੀ ॥
jini kee tiseh na jaananee manamukh gubaaree |منموک های خودخواه در تاریکی گرفتار شده اند. آنها کسی را که آنها را آفریده نمی شناسند.
ਜਿਸੁ ਬੁਝਾਇਹਿ ਸੋ ਬੁਝਸੀ ਸਚਿਆ ਕਿਆ ਜੰਤ ਵਿਚਾਰੀ ॥੮॥
jis bujhaaeihi so bujhasee sachiaa kiaa jant vichaaree |8|او تنها او را می فهمد که پروردگار واقعی او را درک می کند. موجودات بی پناه چه می توانند بکنند؟ ||8||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |سالوک، مهل سوم:
ਕਾਮਣਿ ਤਉ ਸੀਗਾਰੁ ਕਰਿ ਜਾ ਪਹਿਲਾਂ ਕੰਤੁ ਮਨਾਇ ॥
kaaman tau seegaar kar jaa pahilaan kant manaae |ای عروس، پس از تسلیم شدن و پذیرفتن پروردگارت، خود را آراسته کن.
ਮਤੁ ਸੇਜੈ ਕੰਤੁ ਨ ਆਵਈ ਏਵੈ ਬਿਰਥਾ ਜਾਇ ॥
mat sejai kant na aavee evai birathaa jaae |وگرنه شوهرت به بالینت نمی آید و زیور تو بی فایده خواهد بود.
ਕਾਮਣਿ ਪਿਰ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ਤਉ ਬਣਿਆ ਸੀਗਾਰੁ ॥
kaaman pir man maaniaa tau baniaa seegaar |ای عروس، تزئینات تو را زینت می دهد، تنها زمانی که عقل پروردگارت راضی باشد.
ਕੀਆ ਤਉ ਪਰਵਾਣੁ ਹੈ ਜਾ ਸਹੁ ਧਰੇ ਪਿਆਰੁ ॥
keea tau paravaan hai jaa sahu dhare piaar |زیور آلات شما تنها زمانی قابل قبول و تایید خواهد بود که پروردگار شوهرتان شما را دوست داشته باشد.
ਭਉ ਸੀਗਾਰੁ ਤਬੋਲ ਰਸੁ ਭੋਜਨੁ ਭਾਉ ਕਰੇਇ ॥
bhau seegaar tabol ras bhojan bhaau karee |پس ترس از خدا را زینت خود قرار ده و جویدن فوفل را شاد کن و غذای خود را دوست بدار.
ਤਨੁ ਮਨੁ ਸਉਪੇ ਕੰਤ ਕਉ ਤਉ ਨਾਨਕ ਭੋਗੁ ਕਰੇਇ ॥੧॥
tan man saupe kant kau tau naanak bhog karee |1|جسم و روانت را به پروردگار شوهرت بسپار، و آنگاه ای نانک، او از تو لذت خواهد برد. ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |مهل سوم:
ਕਾਜਲ ਫੂਲ ਤੰਬੋਲ ਰਸੁ ਲੇ ਧਨ ਕੀਆ ਸੀਗਾਰੁ ॥
kaajal fool tanbol ras le dhan keea seegaar |زن گل و عطر فوفل می گیرد و خود را تزئین می کند.
ਸੇਜੈ ਕੰਤੁ ਨ ਆਇਓ ਏਵੈ ਭਇਆ ਵਿਕਾਰੁ ॥੨॥
sejai kant na aaeio evai bheaa vikaar |2|اما پروردگار شوهرش به بالین او نمی آید و بنابراین این تلاش ها بی فایده است. ||2||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |مهل سوم:
ਧਨ ਪਿਰੁ ਏਹਿ ਨ ਆਖੀਅਨਿ ਬਹਨਿ ਇਕਠੇ ਹੋਇ ॥
dhan pir ehi na aakheean bahan ikatthe hoe |گفته نمی شود که آنها زن و شوهر هستند که صرفاً کنار هم بنشینند.
ਏਕ ਜੋਤਿ ਦੁਇ ਮੂਰਤੀ ਧਨ ਪਿਰੁ ਕਹੀਐ ਸੋਇ ॥੩॥
ek jot due mooratee dhan pir kaheeai soe |3|آنها به تنهایی زن و شوهر نامیده می شوند که یک نور در دو بدن دارند. ||3||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |پاوری:
ਭੈ ਬਿਨੁ ਭਗਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਨਾਮਿ ਨ ਲਗੈ ਪਿਆਰੁ ॥
bhai bin bhagat na hovee naam na lagai piaar |بدون ترس از خدا، عبادت عبادی و عشق به نعم، نام خداوند وجود ندارد.
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਭਉ ਊਪਜੈ ਭੈ ਭਾਇ ਰੰਗੁ ਸਵਾਰਿ ॥
satigur miliaai bhau aoopajai bhai bhaae rang savaar |با ملاقات با گوروی واقعی، ترس از خدا موج می زند، و شخص با ترس و عشق به خدا زینت می یابد.
ਤਨੁ ਮਨੁ ਰਤਾ ਰੰਗ ਸਿਉ ਹਉਮੈ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਮਾਰਿ ॥
tan man rataa rang siau haumai trisanaa maar |هنگامی که بدن و ذهن با عشق پروردگار آغشته می شود، خودخواهی و میل تسخیر می شود و رام می شود.
ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਅਤਿ ਸੋਹਣਾ ਭੇਟਿਆ ਕ੍ਰਿਸਨ ਮੁਰਾਰਿ ॥
man tan niramal at sohanaa bhettiaa krisan muraar |با ملاقات با خداوند، ویرانگر نفس، ذهن و بدن بینظیر پاک و بسیار زیبا میشوند.
ਭਉ ਭਾਉ ਸਭੁ ਤਿਸ ਦਾ ਸੋ ਸਚੁ ਵਰਤੈ ਸੰਸਾਰਿ ॥੯॥
bhau bhaau sabh tis daa so sach varatai sansaar |9|ترس و عشق همه از آن اوست. او پروردگار حقيقي است كه در جهان هستي رسوخ كرده و فراگير است. ||9||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
salok mahalaa 1 |سالوک، اول مهل:
ਵਾਹੁ ਖਸਮ ਤੂ ਵਾਹੁ ਜਿਨਿ ਰਚਿ ਰਚਨਾ ਹਮ ਕੀਏ ॥
vaahu khasam too vaahu jin rach rachanaa ham kee |واهو! واهو! تو شگفت انگیز و بزرگی ای خداوند و استاد. خلقت را تو آفریدی و ما را ساختی.
ਸਾਗਰ ਲਹਰਿ ਸਮੁੰਦ ਸਰ ਵੇਲਿ ਵਰਸ ਵਰਾਹੁ ॥
saagar lahar samund sar vel varas varaahu |تو آبها، امواج، اقیانوسها، استخرها، گیاهان، ابرها و کوهها را ساختی.
ਆਪਿ ਖੜੋਵਹਿ ਆਪਿ ਕਰਿ ਆਪੀਣੈ ਆਪਾਹੁ ॥
aap kharroveh aap kar aapeenai aapaahu |خودت در میان آنچه که خودت خلق کردی ایستاده ای.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੇਵਾ ਥਾਇ ਪਵੈ ਉਨਮਨਿ ਤਤੁ ਕਮਾਹੁ ॥
guramukh sevaa thaae pavai unaman tat kamaahu |خدمت ایثارگرانه گورمخها تایید می شود; در صلح آسمانی، آنها جوهر واقعیت را زندگی می کنند.
ਮਸਕਤਿ ਲਹਹੁ ਮਜੂਰੀਆ ਮੰਗਿ ਮੰਗਿ ਖਸਮ ਦਰਾਹੁ ॥
masakat lahahu majooreea mang mang khasam daraahu |مزد زحمات خود را می گیرند و به درگاه پروردگار و سرورشان التماس می کنند.
ਨਾਨਕ ਪੁਰ ਦਰ ਵੇਪਰਵਾਹ ਤਉ ਦਰਿ ਊਣਾ ਨਾਹਿ ਕੋ ਸਚਾ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ॥੧॥
naanak pur dar veparavaah tau dar aoonaa naeh ko sachaa veparavaahu |1|ای نانک، بارگاه پروردگار لبریز و بی خیال است. ای پروردگار بی خیال من، کسی دست خالی از بارگاه تو برنمی گردد. ||1||
ਮਹਲਾ ੧ ॥
mahalaa 1 |مهل اول:
ਉਜਲ ਮੋਤੀ ਸੋਹਣੇ ਰਤਨਾ ਨਾਲਿ ਜੁੜੰਨਿ ॥
aujal motee sohane ratanaa naal jurran |دندان ها مانند مرواریدهای درخشان و زیبا هستند و چشم ها مانند جواهرات درخشان هستند.
ਤਿਨ ਜਰੁ ਵੈਰੀ ਨਾਨਕਾ ਜਿ ਬੁਢੇ ਥੀਇ ਮਰੰਨਿ ॥੨॥
tin jar vairee naanakaa ji budte thee maran |2|ای نانک، پیری دشمن آنهاست. وقتی پیر می شوند، هدر می روند. ||2||