ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 ಶ್ರೀ ಗುರು ಗ್ರಂಥ ಸಾಹಿಬ್
ಪುಟ - 647
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |ಸಲೋಕ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್:
ਪਰਥਾਇ ਸਾਖੀ ਮਹਾ ਪੁਰਖ ਬੋਲਦੇ ਸਾਝੀ ਸਗਲ ਜਹਾਨੈ ॥
parathaae saakhee mahaa purakh bolade saajhee sagal jahaanai |ಮಹಾಪುರುಷರು ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವು ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਸੁ ਭਉ ਕਰੇ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ॥
guramukh hoe su bhau kare aapanaa aap pachhaanai |ಗುರುಮುಖನಾಗುವವನು ದೇವರ ಭಯವನ್ನು ತಿಳಿದಿರುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਤਾ ਮਨ ਹੀ ਤੇ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ॥
guraparasaadee jeevat marai taa man hee te man maanai |ಗುರುವಿನ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಬದುಕಿರುವಾಗಲೇ ಸತ್ತರೆ ಮನಸ್ಸು ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗುತ್ತದೆ.
ਜਿਨ ਕਉ ਮਨ ਕੀ ਪਰਤੀਤਿ ਨਾਹੀ ਨਾਨਕ ਸੇ ਕਿਆ ਕਥਹਿ ਗਿਆਨੈ ॥੧॥
jin kau man kee parateet naahee naanak se kiaa katheh giaanai |1|ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲದವರು, ಓ ನಾನಕ್ - ಅವರು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ? ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್:
ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਿਤੁ ਨ ਲਾਇਓ ਅੰਤਿ ਦੁਖੁ ਪਹੁਤਾ ਆਇ ॥
guramukh chit na laaeio ant dukh pahutaa aae |ಗುರುಮುಖಿಯಾಗಿ ಭಗವಂತನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸದವರು ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನೋವು ಮತ್ತು ದುಃಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ.
ਅੰਦਰਹੁ ਬਾਹਰਹੁ ਅੰਧਿਆਂ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥
andarahu baaharahu andhiaan sudh na kaaee paae |ಅವರು ಕುರುಡರು, ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ, ಮತ್ತು ಅವರು ಏನನ್ನೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.
ਪੰਡਿਤ ਤਿਨ ਕੀ ਬਰਕਤੀ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਖਾਇ ਜੋ ਰਤੇ ਹਰਿ ਨਾਇ ॥
panddit tin kee barakatee sabh jagat khaae jo rate har naae |ಓ ಪಂಡಿತನೇ, ಓ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿದ್ವಾಂಸನೇ, ಭಗವಂತನ ನಾಮಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡವರ ಸಲುವಾಗಿ ಇಡೀ ಜಗತ್ತು ಆಹಾರವಾಗಿದೆ.
ਜਿਨ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਲਾਹਿਆ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥
jin gur kai sabad salaahiaa har siau rahe samaae |ಗುರುಗಳ ಶಬ್ದವನ್ನು ಹೊಗಳುವವರು ಭಗವಂತನಲ್ಲಿ ಬೆರೆತಿರುತ್ತಾರೆ.
ਪੰਡਿਤ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਬਰਕਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਨਾ ਧਨੁ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥
panddit doojai bhaae barakat na hovee naa dhan palai paae |ಓ ಪಂಡಿತನೇ, ಓ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿದ್ವಾಂಸನೇ, ಯಾರೂ ತೃಪ್ತರಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ದ್ವಂದ್ವತೆಯ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಯಾರೂ ನಿಜವಾದ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.
ਪੜਿ ਥਕੇ ਸੰਤੋਖੁ ਨ ਆਇਓ ਅਨਦਿਨੁ ਜਲਤ ਵਿਹਾਇ ॥
parr thake santokh na aaeio anadin jalat vihaae |ಅವರು ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಓದುವುದರಲ್ಲಿ ದಣಿದಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಅವರು ಇನ್ನೂ ತೃಪ್ತಿಯನ್ನು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಗಲು ಸುಡುತ್ತಾರೆ.
ਕੂਕ ਪੂਕਾਰ ਨ ਚੁਕਈ ਨਾ ਸੰਸਾ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥
kook pookaar na chukee naa sansaa vichahu jaae |ಅವರ ಅಳಲು ಮತ್ತು ದೂರುಗಳು ಎಂದಿಗೂ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅನುಮಾನವು ಅವರೊಳಗಿಂದ ನಿರ್ಗಮಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਵਿਹੂਣਿਆ ਮੁਹਿ ਕਾਲੈ ਉਠਿ ਜਾਇ ॥੨॥
naanak naam vihooniaa muhi kaalai utth jaae |2|ಓ ನಾನಕ್, ಭಗವಂತನ ಹೆಸರಾದ ನಾಮ್ ಇಲ್ಲದೆ, ಅವರು ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣದ ಮುಖಗಳೊಂದಿಗೆ ಎದ್ದು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |ಪೂರಿ:
ਹਰਿ ਸਜਣ ਮੇਲਿ ਪਿਆਰੇ ਮਿਲਿ ਪੰਥੁ ਦਸਾਈ ॥
har sajan mel piaare mil panth dasaaee |ಓ ಪ್ರಿಯರೇ, ನನ್ನ ನಿಜವಾದ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ನನ್ನನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸು; ಅವನೊಂದಿಗೆ ಭೇಟಿಯಾದಾಗ, ನನಗೆ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ತೋರಿಸಲು ನಾನು ಅವನನ್ನು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ.
ਜੋ ਹਰਿ ਦਸੇ ਮਿਤੁ ਤਿਸੁ ਹਉ ਬਲਿ ਜਾਈ ॥
jo har dase mit tis hau bal jaaee |ಅದನ್ನು ನನಗೆ ತೋರಿಸುವ ಆ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ನಾನು ತ್ಯಾಗ.
ਗੁਣ ਸਾਝੀ ਤਿਨ ਸਿਉ ਕਰੀ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈ ॥
gun saajhee tin siau karee har naam dhiaaee |ನಾನು ಅವನ ಸದ್ಗುಣಗಳನ್ನು ಅವನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನ ಹೆಸರನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತೇನೆ.
ਹਰਿ ਸੇਵੀ ਪਿਆਰਾ ਨਿਤ ਸੇਵਿ ਹਰਿ ਸੁਖੁ ਪਾਈ ॥
har sevee piaaraa nit sev har sukh paaee |ನಾನು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಭಗವಂತನನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಸೇವಿಸುತ್ತೇನೆ; ಭಗವಂತನನ್ನು ಸೇವಿಸುವುದರಿಂದ ನಾನು ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡೆ.
ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਤਿਸੁ ਜਿਨਿ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥੧੨॥
balihaaree satigur tis jin sojhee paaee |12|ಈ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ನನಗೆ ನೀಡಿದ ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿಗೆ ನಾನು ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ||12||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |ಸಲೋಕ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್:
ਪੰਡਿਤ ਮੈਲੁ ਨ ਚੁਕਈ ਜੇ ਵੇਦ ਪੜੈ ਜੁਗ ਚਾਰਿ ॥
panddit mail na chukee je ved parrai jug chaar |ಓ ಪಂಡಿತನೇ, ಓ ಧಾರ್ಮಿಕ ಪಂಡಿತನೇ, ನೀನು ನಾಲ್ಕು ಯುಗಗಳ ಕಾಲ ವೇದಗಳನ್ನು ಓದಿದರೂ ನಿನ್ನ ಕೊಳಕು ಅಳಿಸಿಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ.
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਮਾਇਆ ਮੂਲੁ ਹੈ ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ॥
trai gun maaeaa mool hai vich haumai naam visaar |ಮೂರು ಗುಣಗಳು ಮಾಯೆಯ ಬೇರುಗಳು; ಅಹಂಕಾರದಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬರು ಭಗವಂತನ ನಾಮವನ್ನು ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ਪੰਡਿਤ ਭੂਲੇ ਦੂਜੈ ਲਾਗੇ ਮਾਇਆ ਕੈ ਵਾਪਾਰਿ ॥
panddit bhoole doojai laage maaeaa kai vaapaar |ಪಂಡಿತರು ಭ್ರಮೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ, ದ್ವಂದ್ವಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಮಾಯೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ਅੰਤਰਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਹੈ ਮੂਰਖ ਭੁਖਿਆ ਮੁਏ ਗਵਾਰ ॥
antar trisanaa bhukh hai moorakh bhukhiaa mue gavaar |ಅವರು ಬಾಯಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಹಸಿವಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದಾರೆ; ಅಜ್ಞಾನಿಗಳು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಸಾಯುತ್ತಾರೆ.
ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੇਵਿਐ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥
satigur seviaai sukh paaeaa sachai sabad veechaar |ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನ ಸೇವೆ, ಶಾಂತಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ, ಶಬ್ದದ ನಿಜವಾದ ಪದವನ್ನು ಆಲೋಚಿಸುವುದು.
ਅੰਦਰਹੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਗਈ ਸਚੈ ਨਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥
andarahu trisanaa bhukh gee sachai naae piaar |ಹಸಿವು ಮತ್ತು ಬಾಯಾರಿಕೆಗಳು ನನ್ನೊಳಗಿಂದ ಹೊರಟುಹೋಗಿವೆ; ನಾನು ನಿಜವಾದ ಹೆಸರಿನೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਹਜੇ ਰਜੇ ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਰਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੧॥
naanak naam rate sahaje raje jinaa har rakhiaa ur dhaar |1|ಓ ನಾನಕ್, ನಾಮದಿಂದ ತುಂಬಿರುವವರು, ಭಗವಂತನನ್ನು ತಮ್ಮ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವವರು ಸ್ವಯಂಚಾಲಿತವಾಗಿ ತೃಪ್ತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ||1||
ਮਃ ੩ ॥
mahalaa 3 |ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್:
ਮਨਮੁਖ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਸੇਵਿਆ ਦੁਖੁ ਲਗਾ ਬਹੁਤਾ ਆਇ ॥
manamukh har naam na seviaa dukh lagaa bahutaa aae |ಸ್ವಯಂ ಇಚ್ಛೆಯುಳ್ಳ ಮನ್ಮುಖನು ಭಗವಂತನ ನಾಮವನ್ನು ಸೇವಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಅವನು ಭಯಾನಕ ನೋವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಾನೆ.
ਅੰਤਰਿ ਅਗਿਆਨੁ ਅੰਧੇਰੁ ਹੈ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥
antar agiaan andher hai sudh na kaaee paae |ಅವನು ಅಜ್ಞಾನದ ಕತ್ತಲೆಯಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ಅವನಿಗೆ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ਮਨਹਠਿ ਸਹਜਿ ਨ ਬੀਜਿਓ ਭੁਖਾ ਕਿ ਅਗੈ ਖਾਇ ॥
manahatth sahaj na beejio bhukhaa ki agai khaae |ಅವನ ಹಠಮಾರಿ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಾರಣ, ಅವನು ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತ ಶಾಂತಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನು ನೆಡುವುದಿಲ್ಲ; ತನ್ನ ಹಸಿವನ್ನು ನೀಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವನು ಮುಂದೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಏನು ತಿನ್ನುತ್ತಾನೆ?
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ਦੂਜੈ ਲਗਾ ਜਾਇ ॥
naam nidhaan visaariaa doojai lagaa jaae |ಅವರು ನಾಮದ ನಿಧಿಯನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದಾರೆ; ಅವನು ದ್ವಂದ್ವತೆಯ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ.
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲਹਿ ਵਡਿਆਈਆ ਜੇ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇ ॥੨॥
naanak guramukh mileh vaddiaaeea je aape mel milaae |2|ಓ ನಾನಕ್, ಭಗವಂತನು ತನ್ನ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಒಂದುಗೂಡಿಸಿದಾಗ ಗುರುಮುಖರನ್ನು ವೈಭವದಿಂದ ಗೌರವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
paurree |ಪೂರಿ:
ਹਰਿ ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗਾਵੈ ਖਰੀ ਸੁਹਾਵਣੀ ॥
har rasanaa har jas gaavai kharee suhaavanee |ಭಗವಂತನ ಸ್ತುತಿಯನ್ನು ಹಾಡುವ ನಾಲಿಗೆ ತುಂಬಾ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ.
ਜੋ ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੁਖਿ ਹਰਿ ਬੋਲੈ ਸਾ ਹਰਿ ਭਾਵਣੀ ॥
jo man tan mukh har bolai saa har bhaavanee |ಮನಸ್ಸು, ದೇಹ ಮತ್ತು ಬಾಯಿಯಿಂದ ಭಗವಂತನ ನಾಮವನ್ನು ಹೇಳುವವನು ಭಗವಂತನನ್ನು ಮೆಚ್ಚುತ್ತಾನೆ.
ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਖੈ ਸਾਦੁ ਸਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵਣੀ ॥
jo guramukh chakhai saad saa tripataavanee |ಆ ಗುರುಮುಖನು ಭಗವಂತನ ಭವ್ಯವಾದ ರುಚಿಯನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ತೃಪ್ತನಾಗುತ್ತಾನೆ.
ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਪਿਆਰੇ ਨਿਤ ਗੁਣ ਗਾਇ ਗੁਣੀ ਸਮਝਾਵਣੀ ॥
gun gaavai piaare nit gun gaae gunee samajhaavanee |ಅವಳು ತನ್ನ ಪ್ರಿಯತಮೆಯ ಗ್ಲೋರಿಯಸ್ ಸ್ತೋತ್ರಗಳನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತಾಳೆ; ಆತನ ಗ್ಲೋರಿಯಸ್ ಸ್ತೋತ್ರಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾ, ಅವಳು ಉತ್ಕೃಷ್ಟಳಾಗಿದ್ದಾಳೆ.
ਜਿਸੁ ਹੋਵੈ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਸਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਬੁਲਾਵਣੀ ॥੧੩॥
jis hovai aap deaal saa satiguroo guroo bulaavanee |13|ಅವಳು ಭಗವಂತನ ಕರುಣೆಯಿಂದ ಆಶೀರ್ವದಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ ಮತ್ತು ಅವಳು ನಿಜವಾದ ಗುರುವಾದ ಗುರುವಿನ ಪದಗಳನ್ನು ಪಠಿಸುತ್ತಾಳೆ. ||13||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
salok mahalaa 3 |ಸಲೋಕ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್:
ਹਸਤੀ ਸਿਰਿ ਜਿਉ ਅੰਕਸੁ ਹੈ ਅਹਰਣਿ ਜਿਉ ਸਿਰੁ ਦੇਇ ॥
hasatee sir jiau ankas hai aharan jiau sir dee |ಆನೆಯು ತನ್ನ ತಲೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ನೀಡುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅಂವಿಲ್ ತನ್ನನ್ನು ಸುತ್ತಿಗೆಗೆ ನೀಡುತ್ತದೆ;
ਮਨੁ ਤਨੁ ਆਗੈ ਰਾਖਿ ਕੈ ਊਭੀ ਸੇਵ ਕਰੇਇ ॥
man tan aagai raakh kai aoobhee sev karee |ಆದ್ದರಿಂದ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹವನ್ನು ನಮ್ಮ ಗುರುಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ; ನಾವು ಆತನ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಸೇವೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ.