ಶ್ರೀ ಗುರು ಗ್ರಂಥ ಸಾಹಿಬ್

ಪುಟ - 1259

ਜੀਅ ਦਾਨੁ ਦੇਇ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸੇ ਸਚੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਹੀ ॥

jeea daan dee tripataase sachai naam samaahee |

ಆತ್ಮದ ಉಡುಗೊರೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ, ಅವನು ಮರ್ತ್ಯ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ತೃಪ್ತಿಪಡಿಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ನಿಜವಾದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ.

ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਰਵਿਆ ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਧਿ ਲਗਾਹੀ ॥੨॥

anadin har raviaa rid antar sahaj samaadh lagaahee |2|

ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಗಲು, ಅವರು ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಆನಂದಿಸುತ್ತಾರೆ; ಅವರು ಸಮಾಧಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಬೋಧೆಯಿಂದ ಲೀನವಾಗುತ್ತಾರೆ. ||2||

ਸਤਿਗੁਰਸਬਦੀ ਇਹੁ ਮਨੁ ਭੇਦਿਆ ਹਿਰਦੈ ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ॥

satigurasabadee ihu man bhediaa hiradai saachee baanee |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನ ಪದವಾದ ಶಬ್ದವು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಚುಚ್ಚಿದೆ. ಅವರ ಬಾನಿಯ ನಿಜವಾದ ಮಾತು ನನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ.

ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਅਲਖੁ ਨ ਜਾਈ ਲਖਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥

meraa prabh alakh na jaaee lakhiaa guramukh akath kahaanee |

ನನ್ನ ದೇವರು ಕಾಣದವನು; ಅವನು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಗುರುಮುಖ ಮಾತನಾಡದ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾನೆ.

ਆਪੇ ਦਇਆ ਕਰੇ ਸੁਖਦਾਤਾ ਜਪੀਐ ਸਾਰਿੰਗਪਾਣੀ ॥੩॥

aape deaa kare sukhadaataa japeeai saaringapaanee |3|

ಶಾಂತಿಯನ್ನು ನೀಡುವವನು ತನ್ನ ಅನುಗ್ರಹವನ್ನು ನೀಡಿದಾಗ, ಮರ್ತ್ಯ ಜೀವಿಯು ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಜೀವನವಾದ ಭಗವಂತನನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾನೆ. ||3||

ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਬਹੁੜਿ ਨ ਹੋਵੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਹਜਿ ਧਿਆਇਆ ॥

aavan jaanaa bahurr na hovai guramukh sahaj dhiaaeaa |

ಅವರು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಪುನರ್ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ; ಗುರುಮುಖನು ಅಂತರ್ಬೋಧೆಯಿಂದ ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾನೆ.

ਮਨ ਹੀ ਤੇ ਮਨੁ ਮਿਲਿਆ ਸੁਆਮੀ ਮਨ ਹੀ ਮੰਨੁ ਸਮਾਇਆ ॥

man hee te man miliaa suaamee man hee man samaaeaa |

ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ, ಮನಸ್ಸು ನಮ್ಮ ಲಾರ್ಡ್ ಮತ್ತು ಮಾಸ್ಟರ್ ಆಗಿ ವಿಲೀನಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ; ಮನಸ್ಸು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗುತ್ತದೆ.

ਸਾਚੇ ਹੀ ਸਚੁ ਸਾਚਿ ਪਤੀਜੈ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇਆ ॥੪॥

saache hee sach saach pateejai vichahu aap gavaaeaa |4|

ಸತ್ಯದಲ್ಲಿ, ನಿಜವಾದ ಭಗವಂತನು ಸತ್ಯದಿಂದ ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತಾನೆ; ನಿಮ್ಮೊಳಗಿನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಿ. ||4||

ਏਕੋ ਏਕੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਸੁਆਮੀ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥

eko ek vasai man suaamee doojaa avar na koee |

ನಮ್ಮ ಏಕೈಕ ಭಗವಂತ ಮತ್ತು ಯಜಮಾನ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಾನೆ; ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.

ਏਕੁੋ ਨਾਮੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹੈ ਮੀਠਾ ਜਗਿ ਨਿਰਮਲ ਸਚੁ ਸੋਈ ॥

ekuo naam amrit hai meetthaa jag niramal sach soee |

ಒಂದು ಹೆಸರು ಸಿಹಿ ಅಮೃತ ಮಕರಂದ; ಇದು ಪ್ರಪಂಚದ ಪರಿಶುದ್ಧ ಸತ್ಯ.

ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਪ੍ਰਭੂ ਤੇ ਪਾਈਐ ਜਿਨ ਕਉ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਹੋਈ ॥੫॥੪॥

naanak naam prabhoo te paaeeai jin kau dhur likhiaa hoee |5|4|

ಓ ನಾನಕ್, ಹೀಗೆ ಪೂರ್ವನಿರ್ಧರಿತರಾದವರು ದೇವರ ಹೆಸರನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ||5||4||

ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੩ ॥

malaar mahalaa 3 |

ಮಲಾರ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್:

ਗਣ ਗੰਧਰਬ ਨਾਮੇ ਸਭਿ ਉਧਰੇ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥

gan gandharab naame sabh udhare gur kaa sabad veechaar |

ಎಲ್ಲಾ ಸ್ವರ್ಗೀಯ ಹೆರಾಲ್ಡ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಆಕಾಶ ಗಾಯಕರು ಭಗವಂತನ ನಾಮದ ಮೂಲಕ ರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.

ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਸਦ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਆ ਹਰਿ ਰਾਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥

haumai maar sad man vasaaeaa har raakhiaa ur dhaar |

ಅವರು ಗುರುಗಳ ಶಬ್ದವನ್ನು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸಿ, ಹೆಸರು ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ; ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

ਜਿਸਹਿ ਬੁਝਾਏ ਸੋਈ ਬੂਝੈ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪੇ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥

jiseh bujhaae soee boojhai jis no aape le milaae |

ಅವನು ಮಾತ್ರ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ, ಯಾರನ್ನು ಲಾರ್ಡ್ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ; ಭಗವಂತ ಅವನನ್ನು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಾನೆ.

ਅਨਦਿਨੁ ਬਾਣੀ ਸਬਦੇ ਗਾਂਵੈ ਸਾਚਿ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੧॥

anadin baanee sabade gaanvai saach rahai liv laae |1|

ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಗಲು, ಅವರು ಶಬ್ದದ ಪದವನ್ನು ಮತ್ತು ಗುರುಗಳ ಬಾನಿಯನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾರೆ; ಅವನು ನಿಜವಾದ ಭಗವಂತನೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ||1||

ਮਨ ਮੇਰੇ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਨਾਮੁ ਸਮੑਾਲਿ ॥

man mere khin khin naam samaal |

ಓ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸೇ, ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ನಾಮದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದೆ.

ਗੁਰ ਕੀ ਦਾਤਿ ਸਬਦ ਸੁਖੁ ਅੰਤਰਿ ਸਦਾ ਨਿਬਹੈ ਤੇਰੈ ਨਾਲਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

gur kee daat sabad sukh antar sadaa nibahai terai naal |1| rahaau |

ಶಬ್ದವು ಗುರುಗಳ ಕೊಡುಗೆಯಾಗಿದೆ. ಇದು ನಿಮಗೆ ಆಳವಾದ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ತರುತ್ತದೆ; ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ||1||ವಿರಾಮ||

ਮਨਮੁਖ ਪਾਖੰਡੁ ਕਦੇ ਨ ਚੂਕੈ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ॥

manamukh paakhandd kade na chookai doojai bhaae dukh paae |

ಸ್ವಯಂ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳ ಮನ್ಮುಖರು ತಮ್ಮ ಕಪಟವನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ; ದ್ವಂದ್ವತೆಯ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಅವರು ನೋವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ਬਿਖਿਆ ਮਨਿ ਰਾਤੇ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਏ ॥

naam visaar bikhiaa man raate birathaa janam gavaae |

ನಾಮವನ್ನು ಮರೆತು ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾಗಿ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ਇਹ ਵੇਲਾ ਫਿਰਿ ਹਥਿ ਨ ਆਵੈ ਅਨਦਿਨੁ ਸਦਾ ਪਛੁਤਾਏ ॥

eih velaa fir hath na aavai anadin sadaa pachhutaae |

ಈ ಅವಕಾಶ ಮತ್ತೆ ಅವರ ಕೈಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ; ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಗಲು, ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ವಿಷಾದಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಡುತ್ತಾರೆ.

ਮਰਿ ਮਰਿ ਜਨਮੈ ਕਦੇ ਨ ਬੂਝੈ ਵਿਸਟਾ ਮਾਹਿ ਸਮਾਏ ॥੨॥

mar mar janamai kade na boojhai visattaa maeh samaae |2|

ಅವರು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸಾಯುತ್ತಾರೆ, ಮರುಜನ್ಮ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವು ಗೊಬ್ಬರದಲ್ಲಿ ಕೊಳೆಯುತ್ತವೆ. ||2||

ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸੇ ਉਧਰੇ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥

guramukh naam rate se udhare gur kaa sabad veechaar |

ಗುರುಮುಖರು ನಾಮ್‌ನಿಂದ ತುಂಬಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಉಳಿಸಲಾಗಿದೆ; ಅವರು ಗುರುಗಳ ಶಬ್ದವನ್ನು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ.

ਜੀਵਨ ਮੁਕਤਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ਹਰਿ ਰਾਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥

jeevan mukat har naam dhiaaeaa har raakhiaa ur dhaar |

ಭಗವಂತನ ನಾಮವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾ, ಅವರು ಜೀವನ್-ಮುಕ್ತರು, ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿರುವಾಗ ಮುಕ್ತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਮਤਿ ਊਤਮ ਊਤਮ ਬਾਣੀ ਹੋਈ ॥

man tan niramal niramal mat aootam aootam baanee hoee |

ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹಗಳು ನಿರ್ಮಲವಾಗಿವೆ, ಅವರ ಬುದ್ಧಿಯು ನಿರ್ಮಲ ಮತ್ತು ಭವ್ಯವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಮಾತು ಕೂಡ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾಗಿದೆ.

ਏਕੋ ਪੁਰਖੁ ਏਕੁ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਤਾ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥੩॥

eko purakh ek prabh jaataa doojaa avar na koee |3|

ಅವರು ಒಬ್ಬನೇ ಮೂಲ ಜೀವಿ, ಒಬ್ಬನೇ ಭಗವಂತ ದೇವರನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ||3||

ਆਪੇ ਕਰੇ ਕਰਾਏ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪੇ ਆਪੇ ਨਦਰਿ ਕਰੇਇ ॥

aape kare karaae prabh aape aape nadar karee |

ಭಗವಂತನೇ ಮಾಡುವವನು, ಮತ್ತು ಅವನೇ ಕಾರಣಗಳಿಗೆ ಕಾರಣ. ಅವನೇ ತನ್ನ ಕೃಪೆಯ ನೋಟವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾನೆ.

ਮਨੁ ਤਨੁ ਰਾਤਾ ਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਸੇਵਾ ਸੁਰਤਿ ਸਮੇਇ ॥

man tan raataa gur kee baanee sevaa surat samee |

ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹವು ಗುರುಗಳ ಬಾನಿಯಿಂದ ತುಂಬಿದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಅವರ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ಮಗ್ನವಾಗಿದೆ.

ਅੰਤਰਿ ਵਸਿਆ ਅਲਖ ਅਭੇਵਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਲਖਾਇ ॥

antar vasiaa alakh abhevaa guramukh hoe lakhaae |

ಕಾಣದ ಮತ್ತು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗದ ಭಗವಂತ ಆಳದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನು ಗುರುಮುಖನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾನೆ.

ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਿਸੁ ਆਪੇ ਦੇਵੈ ਭਾਵੈ ਤਿਵੈ ਚਲਾਇ ॥੪॥੫॥

naanak jis bhaavai tis aape devai bhaavai tivai chalaae |4|5|

ಓ ನಾನಕ್, ಅವನು ಬಯಸಿದವರಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಇಚ್ಛೆಯ ಸಂತೋಷದ ಪ್ರಕಾರ, ಅವನು ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುತ್ತಾನೆ. ||4||5||

ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੩ ਦੁਤੁਕੇ ॥

malaar mahalaa 3 dutuke |

ಮಲಾರ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್, ಧೋ-ತುಕೇ:

ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਪਾਵੈ ਘਰੁ ਦਰੁ ਮਹਲੁ ਸੁ ਥਾਨੁ ॥

satigur te paavai ghar dar mahal su thaan |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನ ಮೂಲಕ, ಮರ್ತ್ಯನು ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಭಗವಂತನ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯ ವಿಶೇಷ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ.

ਗੁਰਸਬਦੀ ਚੂਕੈ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥੧॥

gurasabadee chookai abhimaan |1|

ಗುರುಗಳ ಶಬ್ದದ ಮೂಲಕ, ಅವರ ಅಹಂಕಾರದ ಹೆಮ್ಮೆಯನ್ನು ಹೊರಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ. ||1||

ਜਿਨ ਕਉ ਲਿਲਾਟਿ ਲਿਖਿਆ ਧੁਰਿ ਨਾਮੁ ॥

jin kau lilaatt likhiaa dhur naam |

ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ನಾಮವನ್ನು ಬರೆದಿರುವವರು,

ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਸਦਾ ਧਿਆਵਹਿ ਸਾਚੀ ਦਰਗਹ ਪਾਵਹਿ ਮਾਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

anadin naam sadaa sadaa dhiaaveh saachee daragah paaveh maan |1| rahaau |

ನಾಮ್ ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಗಲು, ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಮತ್ತು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಿ. ಅವರು ಭಗವಂತನ ನಿಜವಾದ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಗೌರವಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಾರೆ. ||1||ವಿರಾಮ||

ਮਨ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਜਾਣੈ ਅਨਦਿਨੁ ਲਾਗੈ ਸਦ ਹਰਿ ਸਿਉ ਧਿਆਨੁ ॥

man kee bidh satigur te jaanai anadin laagai sad har siau dhiaan |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನಿಂದ ಅವರು ಮನಸ್ಸಿನ ಮಾರ್ಗಗಳು ಮತ್ತು ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಗಲು, ಅವರು ತಮ್ಮ ಧ್ಯಾನವನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಭಗವಂತನ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ.