ಶ್ರೀ ಗುರು ಗ್ರಂಥ ಸಾಹಿಬ್

ಪುಟ - 602

ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਕਿਲਬਿਖ ਦੁਖ ਕਾਟੇ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥

janam janam ke kilabikh dukh kaatte aape mel milaaee | rahaau |

ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಜೀವಮಾನಗಳ ಪಾಪಗಳು ಮತ್ತು ದುಃಖಗಳು ನಿರ್ಮೂಲನೆಯಾಗುತ್ತವೆ; ಭಗವಂತನೇ ಅವರನ್ನು ತನ್ನ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸುತ್ತಾನೆ. ||ವಿರಾಮ||

ਇਹੁ ਕੁਟੰਬੁ ਸਭੁ ਜੀਅ ਕੇ ਬੰਧਨ ਭਾਈ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾ ਸੈਂਸਾਰਾ ॥

eihu kuttanb sabh jeea ke bandhan bhaaee bharam bhulaa sainsaaraa |

ಈ ಸಂಬಂಧಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ಆತ್ಮದ ಮೇಲೆ ಸರಪಳಿಗಳಂತಿದ್ದಾರೆ, ಓ ವಿಧಿಯ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರೇ; ಪ್ರಪಂಚವು ಅನುಮಾನದಿಂದ ಭ್ರಮೆಗೊಂಡಿದೆ.

ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਬੰਧਨ ਟੂਟਹਿ ਨਾਹੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੋਖ ਦੁਆਰਾ ॥

bin gur bandhan ttootteh naahee guramukh mokh duaaraa |

ಗುರುವಿಲ್ಲದೆ, ಸರಪಳಿಗಳನ್ನು ಮುರಿಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ; ಗುರುಮುಖರು ಮೋಕ್ಷದ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ਕਰਮ ਕਰਹਿ ਗੁਰਸਬਦੁ ਨ ਪਛਾਣਹਿ ਮਰਿ ਜਨਮਹਿ ਵਾਰੋ ਵਾਰਾ ॥੨॥

karam kareh gurasabad na pachhaaneh mar janameh vaaro vaaraa |2|

ಗುರುಗಳ ಶಬ್ದವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳದೆ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವವನು ಸಾಯುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತಾನೆ. ||2||

ਹਉ ਮੇਰਾ ਜਗੁ ਪਲਚਿ ਰਹਿਆ ਭਾਈ ਕੋਇ ਨ ਕਿਸ ਹੀ ਕੇਰਾ ॥

hau meraa jag palach rahiaa bhaaee koe na kis hee keraa |

ಜಗತ್ತು ಅಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿದೆ, ಓ ಡೆಸ್ಟಿನಿ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರೇ, ಆದರೆ ಯಾರೂ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಸೇರಿಲ್ಲ.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਹਲੁ ਪਾਇਨਿ ਗੁਣ ਗਾਵਨਿ ਨਿਜ ਘਰਿ ਹੋਇ ਬਸੇਰਾ ॥

guramukh mahal paaein gun gaavan nij ghar hoe baseraa |

ಗುರುಮುಖರು ಭಗವಂತನ ಮಹಿಮೆಯನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾ ಭಗವಂತನ ಸನ್ನಿಧಿಯ ಮಹಲನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ; ಅವರು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಆಂತರಿಕ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಾರೆ.

ਐਥੈ ਬੂਝੈ ਸੁ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਹੈ ਤਿਸੁ ਕੇਰਾ ॥੩॥

aaithai boojhai su aap pachhaanai har prabh hai tis keraa |3|

ಇಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವನು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ; ಕರ್ತನಾದ ದೇವರು ಅವನಿಗೆ ಸೇರಿದವನು. ||3||

ਸਤਿਗੁਰੂ ਸਦਾ ਦਇਆਲੁ ਹੈ ਭਾਈ ਵਿਣੁ ਭਾਗਾ ਕਿਆ ਪਾਈਐ ॥

satiguroo sadaa deaal hai bhaaee vin bhaagaa kiaa paaeeai |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಕರುಣಾಮಯಿ, ಓ ವಿಧಿಯ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರೇ; ಒಳ್ಳೆಯ ಹಣೆಬರಹವಿಲ್ಲದೆ, ಯಾರಾದರೂ ಏನು ಪಡೆಯಬಹುದು?

ਏਕ ਨਦਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਸਭ ਊਪਰਿ ਜੇਹਾ ਭਾਉ ਤੇਹਾ ਫਲੁ ਪਾਈਐ ॥

ek nadar kar vekhai sabh aoopar jehaa bhaau tehaa fal paaeeai |

ಅವನು ತನ್ನ ಕೃಪೆಯ ನೋಟದಿಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಮಾನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ, ಆದರೆ ಜನರು ಭಗವಂತನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಅವರ ಪ್ರತಿಫಲಗಳ ಫಲವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ.

ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨ ਅੰਤਰਿ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਈਐ ॥੪॥੬॥

naanak naam vasai man antar vichahu aap gavaaeeai |4|6|

ಓ ನಾನಕ್, ಭಗವಂತನ ನಾಮವು ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ನೆಲೆಸಿದಾಗ, ಆತ್ಮಾಭಿಮಾನವು ಒಳಗಿನಿಂದ ನಿರ್ಮೂಲನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ||4||6||

ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੩ ਚੌਤੁਕੇ ॥

soratth mahalaa 3 chauatuke |

ಸೊರತ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್, ಚೌ-ತುಕೇ:

ਸਚੀ ਭਗਤਿ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਹੋਵੈ ਸਚੀ ਹਿਰਦੈ ਬਾਣੀ ॥

sachee bhagat satigur te hovai sachee hiradai baanee |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನ ಮೂಲಕವೇ ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತಿಯ ಆರಾಧನೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಅವರ ಬಾನಿಯ ನಿಜವಾದ ಪದವು ಹೃದಯದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ.

ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ਹਉਮੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਣੀ ॥

satigur seve sadaa sukh paae haumai sabad samaanee |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನ ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಶಾಶ್ವತ ಶಾಂತಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ; ಶಬ್ದದ ಶಬ್ದದ ಮೂಲಕ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ.

ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਾਚੇ ਭਗਤਿ ਨ ਹੋਵੀ ਹੋਰ ਭੂਲੀ ਫਿਰੈ ਇਆਣੀ ॥

bin gur saache bhagat na hovee hor bhoolee firai eaanee |

ಗುರುವಿಲ್ಲದೆ ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ; ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಜನರು ಅಜ್ಞಾನದಿಂದ ಭ್ರಷ್ಟರಾಗಿ ಅಲೆದಾಡುತ್ತಾರೆ.

ਮਨਮੁਖਿ ਫਿਰਹਿ ਸਦਾ ਦੁਖੁ ਪਾਵਹਿ ਡੂਬਿ ਮੁਏ ਵਿਣੁ ਪਾਣੀ ॥੧॥

manamukh fireh sadaa dukh paaveh ddoob mue vin paanee |1|

ಸ್ವಯಂ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳ ಮನ್ಮುಖರು ನಿರಂತರ ನೋವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಾ ಅಲೆದಾಡುತ್ತಾರೆ; ನೀರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅವು ಮುಳುಗಿ ಸಾಯುತ್ತವೆ. ||1||

ਭਾਈ ਰੇ ਸਦਾ ਰਹਹੁ ਸਰਣਾਈ ॥

bhaaee re sadaa rahahu saranaaee |

ವಿಧಿಯ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರೇ, ಭಗವಂತನ ಅಭಯಾರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಆತನ ರಕ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿಯಿರಿ.

ਆਪਣੀ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਪਤਿ ਰਾਖੈ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਦੇ ਵਡਿਆਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥

aapanee nadar kare pat raakhai har naamo de vaddiaaee | rahaau |

ಆತನ ಕೃಪೆಯ ನೋಟವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ, ಆತನು ನಮ್ಮ ಗೌರವವನ್ನು ಕಾಪಾಡುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನ ನಾಮದ ಮಹಿಮೆಯಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ಆಶೀರ್ವದಿಸುತ್ತಾನೆ. ||ವಿರಾಮ||

ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਆਪੁ ਪਛਾਤਾ ਸਬਦਿ ਸਚੈ ਵੀਚਾਰਾ ॥

poore gur te aap pachhaataa sabad sachai veechaaraa |

ಪರಿಪೂರ್ಣ ಗುರುವಿನ ಮೂಲಕ, ಒಬ್ಬನು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ, ಶಬ್ದದ ನಿಜವಾದ ಪದವನ್ನು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾನೆ.

ਹਿਰਦੈ ਜਗਜੀਵਨੁ ਸਦ ਵਸਿਆ ਤਜਿ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਅਹੰਕਾਰਾ ॥

hiradai jagajeevan sad vasiaa taj kaam krodh ahankaaraa |

ಭಗವಂತ, ಪ್ರಪಂಚದ ಜೀವನ, ಅವನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ನೆಲೆಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಅವನು ಲೈಂಗಿಕ ಬಯಕೆ, ಕೋಪ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುತ್ತಾನೆ.

ਸਦਾ ਹਜੂਰਿ ਰਵਿਆ ਸਭ ਠਾਈ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਅਪਾਰਾ ॥

sadaa hajoor raviaa sabh tthaaee hiradai naam apaaraa |

ಭಗವಂತ ಸದಾ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಎಲ್ಲ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿಯೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿರುತ್ತಾನೆ; ಅನಂತ ಭಗವಂತನ ನಾಮವು ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಂಡಿದೆ.

ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਬਾਣੀ ਸਬਦਿ ਪਛਾਣੀ ਨਾਉ ਮੀਠਾ ਮਨਹਿ ਪਿਆਰਾ ॥੨॥

jug jug baanee sabad pachhaanee naau meetthaa maneh piaaraa |2|

ಯುಗಯುಗಾಂತರಗಳಲ್ಲಿ, ಅವರ ಬಾನಿಯ ಪದಗಳ ಮೂಲಕ, ಅವರ ಶಬ್ದವು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹೆಸರು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತುಂಬಾ ಸಿಹಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಿಯವಾಗುತ್ತದೆ. ||2||

ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਜਿਨਿ ਨਾਮੁ ਪਛਾਤਾ ਸਫਲ ਜਨਮੁ ਜਗਿ ਆਇਆ ॥

satigur sev jin naam pachhaataa safal janam jag aaeaa |

ಗುರುವಿನ ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಭಗವಂತನ ನಾಮವನ್ನು ಅರಿಯುತ್ತಾನೆ; ಅವನ ಜೀವನವು ಫಲಪ್ರದವಾಗಿದೆ, ಮತ್ತು ಅವನು ಲೋಕಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ.

ਹਰਿ ਰਸੁ ਚਾਖਿ ਸਦਾ ਮਨੁ ਤ੍ਰਿਪਤਿਆ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਗੁਣੀ ਅਘਾਇਆ ॥

har ras chaakh sadaa man tripatiaa gun gaavai gunee aghaaeaa |

ಭಗವಂತನ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾದ ಅಮೃತವನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಾ, ಅವನ ಮನಸ್ಸು ತೃಪ್ತವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಸಂತೃಪ್ತವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಗ್ಲೋರಿಯಸ್ ಲಾರ್ಡ್ ಆಫ್ ಗ್ಲೋರೀಸ್ ಹಾಡುವ, ಅವರು ಪೂರೈಸಿದ ಮತ್ತು ತೃಪ್ತಿ.

ਕਮਲੁ ਪ੍ਰਗਾਸਿ ਸਦਾ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਅਨਹਦ ਸਬਦੁ ਵਜਾਇਆ ॥

kamal pragaas sadaa rang raataa anahad sabad vajaaeaa |

ಅವನ ಹೃದಯದ ಕಮಲವು ಅರಳುತ್ತದೆ, ಅವನು ಯಾವಾಗಲೂ ಭಗವಂತನ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ಶಬ್ದದ ಅನಿಯಂತ್ರಿತ ಮಧುರ ಅವನೊಳಗೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತದೆ.

ਤਨੁ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਸਚੇ ਸਚਿ ਸਮਾਇਆ ॥੩॥

tan man niramal niramal baanee sache sach samaaeaa |3|

ಅವನ ದೇಹ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸು ನಿರ್ಮಲವಾಗಿ ಶುದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ; ಅವನ ಮಾತು ಕೂಡ ಪರಿಶುದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವನು ಸತ್ಯದ ಸತ್ಯದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ||3||

ਰਾਮ ਨਾਮ ਕੀ ਗਤਿ ਕੋਇ ਨ ਬੂਝੈ ਗੁਰਮਤਿ ਰਿਦੈ ਸਮਾਈ ॥

raam naam kee gat koe na boojhai guramat ridai samaaee |

ಭಗವಂತನ ನಾಮದ ಸ್ಥಿತಿ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ; ಗುರುವಿನ ಉಪದೇಶದ ಮೂಲಕ ಅದು ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸುತ್ತದೆ.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਮਗੁ ਪਛਾਣੈ ਹਰਿ ਰਸਿ ਰਸਨ ਰਸਾਈ ॥

guramukh hovai su mag pachhaanai har ras rasan rasaaee |

ಗುರುಮುಖನಾಗುವವನು ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ; ಅವನ ನಾಲಿಗೆಯು ಭಗವಂತನ ಮಕರಂದದ ಭವ್ಯವಾದ ಸಾರವನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತದೆ.

ਜਪੁ ਤਪੁ ਸੰਜਮੁ ਸਭੁ ਗੁਰ ਤੇ ਹੋਵੈ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਵਸਾਈ ॥

jap tap sanjam sabh gur te hovai hiradai naam vasaaee |

ಧ್ಯಾನ, ಕಠೋರವಾದ ಸ್ವಯಂ ಶಿಸ್ತು ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ ಸಂಯಮ ಎಲ್ಲವೂ ಗುರುವಿನಿಂದ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ; ನಾಮ್, ಭಗವಂತನ ಹೆಸರು, ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸುತ್ತದೆ.

ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਮਾਲਹਿ ਸੇ ਜਨ ਸੋਹਨਿ ਦਰਿ ਸਾਚੈ ਪਤਿ ਪਾਈ ॥੪॥੭॥

naanak naam samaaleh se jan sohan dar saachai pat paaee |4|7|

ಓ ನಾನಕ್, ನಾಮವನ್ನು ಸ್ತುತಿಸುವ ಆ ವಿನಯವಂತರು ಸುಂದರರಾಗಿದ್ದಾರೆ; ಅವರು ನಿಜವಾದ ಭಗವಂತನ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಗೌರವಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಾರೆ. ||4||7||

ਸੋਰਠਿ ਮਃ ੩ ਦੁਤੁਕੇ ॥

soratth mahalaa 3 dutuke |

ಸೊರತ್, ಮೂರನೇ ಮೆಹ್ಲ್, ಧೋ-ತುಕೇ:

ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਉਲਟੀ ਭਈ ਭਾਈ ਜੀਵਤ ਮਰੈ ਤਾ ਬੂਝ ਪਾਇ ॥

satigur miliaai ulattee bhee bhaaee jeevat marai taa boojh paae |

ನಿಜವಾದ ಗುರುವನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದಾಗ, ಒಬ್ಬನು ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾನೆ, ಓ ವಿಧಿಯ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರೇ; ಅವನು ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿರುವಾಗ ಸತ್ತಾಗ, ಅವನು ನಿಜವಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ.