جيڪڏهن توهان پنهنجي شعور کي هڪ رب جي پيرن تي مرکوز ڪيو ته توهان کي لالچ جي پٺيان وڃڻ جو ڪهڙو سبب هوندو؟ ||3||
پاڪ رب تي غور ڪريو، ۽ پنهنجي ذهن کي ان سان گڏ ڪريو.
اي يوگي، تون ايتريون ڪوڙيون ۽ ٺڳي واريون دعوائون ڇو ٿو ڪرين؟ ||1||روڪ||
جسم جهنگلي آهي، ۽ ذهن بيوقوف آهي. انا پرستي، خودغرضي ۽ غرور تي عمل ڪندي، تنهنجي زندگي گذري رهي آهي.
نانڪ جي دعا آهي، جڏهن ننگي لاش کي دفن ڪيو ويندو، تڏهن توهان کي پشيماني ۽ توبهه ٿيندي. ||4||3||15||
گوري چيتي، پهرين مهل:
اي دماغ، هتي صرف هڪ دوا، منتر ۽ شفا ڏيڻ واري جڙي آهي - پنهنجي شعور کي مضبوط طور تي هڪ رب تي مرکوز ڪريو.
رب ڏانهن وٺي وڃو، گناهن جو ناس ڪندڙ ۽ گذريل اوتارن جي ڪرم. ||1||
هڪ رب ۽ مالڪ منهنجي ذهن کي راضي آهي.
تنهنجي ٽن صفتن ۾، دنيا سمايل آهي. اڻڄاڻ کي ڄاڻي نه ٿو سگهجي. ||1||روڪ||
مايا جسم کي ايترو مٺو آهي، جهڙو کنڊ يا گڙ. اسان سڀ ان جو بار کڻون ٿا.
رات جي اونداهي ۾، ڪجهه به نظر نٿو اچي. زندگيءَ جي رسيءَ تي موت جو ڪچو چڪ هڻي رهيو آهي، اي تقدير جا ڀائرو! ||2||
جيئن ته خودمختاري منمخ عمل ڪن ٿا، اهي ڏک ۾ مبتلا آهن. گرو مُخ کي عزت ۽ عظمت ملي ٿي.
هو جيڪو ڪجهه ڪري ٿو، اهو ئي ٿئي ٿو. ماضي جي عملن کي ختم نٿو ڪري سگهجي. ||3||
جيڪي رب جي محبت سان ڀريل ۽ وابستگي سان ڀريل آهن، اهي ڀرجي ويا آهن. انهن کي ڪڏهن به ڪنهن شيءِ جي کوٽ ناهي.
جيڪڏهن نانڪ سندن پيرن جي مٽي ٿي سگهي ٿو ته پوءِ هو، جاهل، به ڪجهه حاصل ڪري سگهي ٿو. ||4||4||16||
گوري چيتي، پهرين مهل:
اسان جي ماءُ ڪير آهي ۽ اسان جو پيءُ ڪير آهي؟ اسان ڪٿان آيا آهيون؟
اسان اندر جي پيٽ جي باهه مان ٺهيل آهيون، ۽ سپرم جي پاڻي جي بلبل. اسان کي ڪهڙي مقصد لاءِ پيدا ڪيو ويو آهي؟ ||1||
اي منهنجا مالڪ، تنهنجون صفتون ڪير ڄاڻي سگهي ٿو؟
منهنجون خاميون شمار نه ٿيون ڪري سگهجن. ||1||روڪ||
مون ڪيترن ئي ٻوٽن ۽ وڻن ۽ ڪيترن ئي جانورن جو روپ ورتو.
ڪيترا ڀيرا مان نانگن ۽ اُڏامندڙ پکين جي خاندانن ۾ داخل ٿيس. ||2||
مان شهر جي دڪانن ۽ چڱيءَ طرح نگهبان محلات ۾ گھڙيس. انهن کان چوري ڪري، مان ٻيهر گهر پهتس.
مون پنهنجي سامهون ڏٺو، ۽ مون پنهنجي پٺيان ڏٺو، پر مان توهان کان ڪٿي لڪائي سگهان ٿو؟ ||3||
مون مقدس دريائن جا ڪنارا، نون براعظمن، شهرن جا دڪان ۽ بازار ڏٺا.
ماپ وٺي، سوداگر پنهنجي عمل کي پنهنجي دل ۾ وزن ڪرڻ شروع ڪري ٿو. ||4||
جيئن سمنڊ ۽ ساگر پاڻيءَ سان ڀرجي ويا آهن، تيئن ئي منهنجا گناهه به وڏا آهن.
مهرباني ڪري مون تي رحم ڪر ۽ مون تي رحم ڪر. مان هڪ ٻرندڙ پٿر آهيان - مهرباني ڪري مون کي پار ڪر! ||5||
منهنجو روح باهه وانگر سڙي رهيو آهي، ۽ چاقو اونڌو ڪري رهيو آهي.
نانڪ دعا ڪري ٿو، رب جي حڪم کي سڃاڻي، مان امن ۾ آهيان، ڏينهن ۽ رات. ||6||5||17||
گوري بيراگن، پهرين مهل:
راتيون سمهڻ ۾ ضايع ٿي وينديون آهن ۽ ڏينهن کائڻ ۾ اجايا ويندا آهن.
انساني زندگي هڪ قيمتي زيور آهي، پر اهو صرف هڪ خول جي بدلي ۾ وڃائي ٿو. ||1||
تون رب جو نالو نٿو ڄاڻين.
توهان بيوقوف - توهان کي افسوس ٿيندو ۽ آخر ۾ توبهه! ||1||روڪ||
توهان پنهنجي عارضي دولت کي زمين ۾ دفن ڪريو ٿا، پر توهان ان کي ڪيئن پيار ڪري سگهو ٿا جيڪو عارضي آهي؟
جيڪي ماڻهو لڏي ويا آهن، اهي عارضي دولت جي لالچ ۾، هن عارضي دولت کان سواءِ ئي گهر موٽي آيا آهن. ||2||
جيڪڏهن ماڻهو پنهنجي ڪوششن سان ان کي گڏ ڪري سگھن ٿا، ته پوء هرڪو خوش قسمت هوندو.