نانڪ فرمائي ٿو، ٻڌو، اي سنتو: اهڙو سک سچي عقيدت سان گرو ڏانهن رخ ڪري ٿو، ۽ سورج مُک بڻجي ٿو. ||21||
جيڪو گروءَ کان منھن موڙي ٿو، ۽ بي مُخ ٿي وڃي ٿو- سچي گروءَ کان سواءِ، کيس ڇوٽڪارو نه ملندو.
هن کي ڪٿي به آزادي نه ملندي. وڃو ۽ عقل وارن کان ان بابت پڇو.
هو بيشمار اوتارن مان ڀڄندو. سچي گرو کان سواء، هن کي آزادي نه ملندي.
پر ڇوٽڪارو تڏهن حاصل ٿئي ٿو، جڏهن سچي گروءَ جي پيرن سان جڙيل آهي، ڪلام ڳائڻ سان.
نانڪ چوي ٿو، غور ڪريو ۽ ڏسو، ته سچي گرو کان سواء، ڪا به آزادي ناهي. ||22||
اچو، اي سچا گرو جا پيارا سک، ۽ سندس باني جو سچو ڪلام ڳايو.
گرو جي باني ڳايو، لفظن جو عظيم ڪلام.
جن کي رب جي فضل جي نظر سان نوازيو ويو آهي، انهن جون دليون هن باني سان سمايل آهن.
هن امرت واري امرت ۾ پيئو، ۽ رب جي محبت ۾ هميشه رهي. دنيا جي پالڻهار رب جو غور ڪريو.
چوي ٿو نانڪ، هي سچي باني هميشه ڳائي. ||23||
سچي گرو کان سواءِ ٻيا گيت ڪوڙا آهن.
سچي گرو کان سواءِ گيت ڪوڙا آهن. ٻيا سڀ گيت ڪوڙا آھن.
ڳالهائيندڙ ڪوڙا، ٻڌندڙ ڪوڙا. جيڪي ڳالهائين ٿا ۽ پڙهن ٿا سي ڪوڙا آهن.
هو پنهنجي زبانن سان مسلسل ’هار، هار‘ جو نعرو هڻي سگهن ٿا، پر کين خبر ناهي ته هو ڇا ٿا چون.
سندن شعور مايا جي لالچ ۾ آهي. اهي صرف مشيني طريقي سان پڙهي رهيا آهن.
نانڪ چوي ٿو، سچي گرو کان سواءِ ٻيا گيت ڪوڙا آهن. ||24||
گرو جي لفظ جو ڪلام هڪ زيور آهي، هيرن سان جڙيل آهي.
اهو ذهن جيڪو هن زيور سان جڙيل آهي، شبد ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
جنهن جو ذهن شيدائي سان مشابهت رکي ٿو، ان ۾ سچي رب سان محبت پيدا ٿئي ٿي.
هو پاڻ هيرا آهي، ۽ هو پاڻ زيور آهي. جيڪو برڪت وارو آهي، ان جي قيمت سمجهي ٿو.
نانڪ چوي ٿو، شبد هڪ زيور آهي، هيرن سان جڙيل آهي. ||25||
پاڻ شيو ۽ شڪتي، دماغ ۽ مادو پيدا ڪيو؛ خالق انهن کي پنهنجي حڪم جي تابع ڪري ٿو.
سندس حڪم نافذ ڪرڻ، هو پاڻ ئي سڀ ڪجهه ڏسي ٿو. ڪيڏا نه ٿورڙا آهن، جيڪي گرو مُخ جي حيثيت ۾، کيس سڃاڻن ٿا.
اھي پنھنجا بندا ٽوڙيندا آھن، ۽ آزاديءَ حاصل ڪندا آھن. اهي لفظ کي پنهنجي ذهن ۾ داخل ڪن ٿا.
جن کي رب پاڻ گرومک بڻائي ٿو، اهي محبت سان پنهنجي شعور کي هڪ رب تي مرکوز ڪن ٿا.
چوي ٿو نانڪ، پاڻ خالق آهي. هو پنهنجي حڪم جي حُڪم کي پاڻ ئي ظاهر ڪري ٿو. ||26||
سمرتيون ۽ شاستر چڱائي ۽ برائيءَ ۾ فرق ڪن ٿا، پر حقيقت جي اصليت کي نه ٿا ڄاڻن.
اهي گروءَ کان سواءِ حقيقت جي اصليت کي نٿا ڄاڻن. اهي حقيقت جي اصل جوهر کي نٿا ڄاڻن.
دنيا ٽن طريقن ۽ شڪ ۾ سمهي رهي آهي. ان جي زندگيءَ جي رات ننڊ ۾ گذري ٿي.
اهي عاجز جاڳندا ۽ باشعور رهن ٿا، جن جي ذهنن ۾، گرو جي مهربانيءَ سان، رب رهي ٿو. اهي گرو جي باني جو شاندار ڪلام ڳائين ٿا.
نانڪ چوي ٿو، حقيقت جي جوت اُهي ئي حاصل ڪن ٿا، جيڪي رات ڏينهن محبت سان رب ۾ جذب ٿين ٿا. اهي پنهنجي زندگيءَ جي رات جاڳندا ۽ باشعور گذري ويندا آهن. ||27||
هن اسان کي ماءُ جي پيٽ ۾ پاليو؛ هن کي ذهن مان ڇو وساريو؟
اهڙي عظيم عطا ڪندڙ کي ذهن مان ڇو وساريو، جنهن اسان کي پيٽ جي باهه ۾ روزي ڏني؟
ڪو به نقصان نه ٿو ڪري سگهي، جنهن کي رب پنهنجي محبت کي قبول ڪرڻ لاء حوصلا افزائي ڪري ٿو.