جهيڙو: تون دنيا ۾ ڦاٿل آهين، ۽ تون نه ٿو ڄاڻين ته ڪيئن ڦاسجي.
توهان خوف ۾ پوئتي رکو ٿا، ۽ رب جي طرفان منظور نه آهي.
تون اهڙيون بيڪار ڳالهيون ڇو ٿو ڪرين، ٻين کي سمجهائڻ جي ڪوشش ڪرين ٿو؟
دليلن کي اٿارڻ سان، توهان کي صرف وڌيڪ دليل ملندا. ||15||
نانيا: هو توهان جي ويجهو رهي ٿو، توهان جي دل جي اونهائي ۾؛ تون کيس ڇڏي پري ڇو ٿو وڃين؟
مون سڄي دنيا کيس ڳولي لڌي، پر مون کيس پنهنجي ويجهو مليو. ||16||
تاتا: اهو هڪ ڏکيو رستو آهي، هن کي پنهنجي دل ۾ ڳولڻ.
اندر جا دروازا کوليو، ۽ سندس حضور جي حويلي ۾ داخل ٿيو.
اڪيلائيءَ واري رب کي ڏسندي، تون نه ڦاسندينءَ ۽ نه وري ڪٿي.
تون رب سان مضبوطيءَ سان جڙيل رهندين، ۽ تنهنجي دل خوش ٿي ويندي. ||17||
طحا: پاڻ کي هن سراب کان پري رک.
وڏي مشڪل سان، مون پنهنجي ذهن کي پرسکون ڪيو.
اهو ٺڳي ڪندڙ، جنهن سڄي دنيا کي ٺڳي ۽ کائي ڇڏيو
- مون ان ٺڳيءَ کي ڌوڪو ڏنو آهي، ۽ منهنجو ذهن هاڻي سڪون ۾ آهي. ||18||
دادا: جڏهن خدا جو خوف ختم ٿي ويندو آهي ته ٻيا خوف ختم ٿي ويندا آهن.
ٻيا خوف ان خوف ۾ جذب ٿي ويندا آهن.
جڏهن ڪو خدا جي خوف کي رد ڪري ٿو ته پوءِ ٻيا خوف ان سان جڙيل آهن.
پر جيڪڏهن هو بي خوف ٿي وڃي ته سندس دل جا خوف ڀڄي وڃن ٿا. ||19||
دودو: تون ٻين طرفن ۾ ڇو ٿو ڳولين؟
هن کي اهڙيءَ طرح ڳوليندي، زندگيءَ جو ساهه نڪري ٿو وڃي.
جڏهن مان جبل تي چڙهڻ کان پوءِ موٽي آيس.
مون هن کي قلعي ۾ مليو - اهو قلعو جيڪو هن پاڻ ٺاهيو هو. ||20||
نانا: جنگ جي ميدان ۾ وڙهندڙ جنگجو کي اڳتي وڌڻ گهرجي.
هن کي نه ڏيڻ گهرجي، ۽ هن کي پوئتي نه هٽڻ گهرجي.
برڪت وارو آهي هڪ جو اچڻ
جيڪو هڪ کي فتح ڪري ٿو ۽ گهڻن کي ڇڏي ڏئي ٿو. ||21||
تاتا: بي وس دنيا-سمنڊ کي پار نٿو ڪري سگهجي.
جسم ٽن جهانن ۾ سمايل رهي ٿو.
پر جڏهن ٽنهي جهانن جو پالڻهار جسم ۾ داخل ٿئي ٿو،
پوءِ جوهر حقيقت جي جوهر سان ضم ٿي وڃي ٿو، ۽ سچو رب حاصل ٿئي ٿو. ||22||
تَحَطَا: هو ناقابلِ فهم آهي. هن جي کوٽائي سمجهي نه ٿي سگهي.
هو ناقابل فهم آهي؛ هي جسم دائمي ۽ غير مستحڪم آهي.
انسان هن ننڍڙي جاء تي پنهنجي رهائش ٺاهي ٿو؛
بغير ڪنهن ٿنڀن جي، هو هڪ حويلي کي سهارو ڏيڻ چاهي ٿو. ||23||
دادا: جيڪو به ڏٺو ويندو سو فنا ٿي ويندو.
غيب جو خيال ڪر.
جڏهن چاٻي ڏهين دروازي ۾ داخل ڪئي وئي آهي،
پوءِ ٻاجھاري رب جي درشن جو برڪت وارو نظارو ڏسڻ ۾ اچي ٿو. ||24||
ڌاڙو: جڏهن ڪو ماڻهو زمين جي هيٺئين دائري کان آسمان جي بلندين تائين پهچندو آهي، تڏهن سڀ ڪجهه حل ٿي ويندو آهي.
رب جو رهاڪو آهي، هيٺئين ۽ اعليٰ ٻنهي جهانن ۾.
ڌرتيءَ کي ڇڏي، روح آسمانن ڏانهن وڃي ٿو.
پوءِ، هيٺيون ۽ مٿاهون پاڻ ۾ ملن ٿيون، ۽ امن حاصل ٿئي ٿو. ||25||
نانا: ڏينهن ۽ راتيون گذرن ٿيون. مان رب کي ڳولي رهيو آهيان.
هن کي ڳوليندي، منهنجون اکيون رت جيان ٿي ويون آهن.
ڏسندي ئي ڏسندي، نيٺ جڏهن مليو،
پوءِ جيڪو ڳولي رهيو هو سو ان ۾ ضم ٿي وڃي ٿو جنهن کي ڳوليو ويو هو. ||26||
پاپا: هو لامحدود آهي. هن جي حدن کي ڳولي نه ٿو سگهجي.
مون پاڻ کي اعليٰ روشنيءَ سان ڳنڍيو آهي.
جيڪو پنهنجي پنجن حواس تي ضابطو رکي ٿو
گناهه ۽ نيڪيءَ ٻنهي کان مٿي آهي. ||27||
FAFFA: جيتوڻيڪ گلن کان سواء، ميوو پيدا ٿئي ٿو.
جيڪو ان ميوي جو هڪ ٽڪرو ڏسي ٿو
۽ ان تي ڌيان ڏئي ٿو، ٻيهر جنم نه ورتو ويندو.
ان ميوي جو هڪ ٽڪرو سڀني جسمن کي ڪٽي ٿو. ||28||
بابا: جڏهن هڪ قطرو ٻئي قطري سان ملي ٿو،
پوءِ اهي ڦڙا وري جدا نٿا ٿي سگهن.
رب جو ٻانهو ٿيو، ۽ سندس مراقبي کي مضبوطي سان پڪڙيو.