منهنجو جسم لکين بيمارين ۾ مبتلا هو.
اهي سماڌي جي پرامن، پرسڪون توجه ۾ تبديل ٿي ويا آهن.
جڏهن ڪو ماڻهو پنهنجو پاڻ کي سمجهي،
هن کي هاڻي بيماري ۽ ٽن بخارن جو شڪار نه آهي. ||2||
منهنجو ذهن هاڻي ان جي اصل پاڪائي ڏانهن بحال ٿي چڪو آهي.
مان جڏهن جيئرو ٿي مري ويو، تڏهن ئي مون کي رب معلوم ٿيو.
ڪبير صاحب فرمائي ٿو ته، مان هاڻي ذهني سڪون ۽ سڪون ۾ غرق ٿي ويو آهيان.
مان ڪنهن کان نه ڊڄان ٿو، ۽ نه ئي ڪنهن کي ڊپ ڏيان ٿو. ||3||17||
گوري، ڪبير جي:
جڏهن جسم مري ٿو ته روح ڪيڏانهن وڃي ٿو؟
اهو لفظ جي لفظ جي اڻڄاتل، اڻڄاتل راڳ ۾ جذب ڪيو ويو آهي.
رب کي سڃاڻيندڙ ئي کيس سڃاڻي ٿو.
ذهن اطمينان ۽ اطمينان سان ڀريل آهي، گونگي وانگر جيڪو مٺائي کائي ٿو ۽ صرف مسڪرائي ٿو، بغير ڳالهائڻ جي. ||1||
اها روحاني حڪمت آهي جيڪا رب ڏني آهي.
اي دماغ، سشمانا جي مرڪزي چينل ۾ پنهنجي سانس کي مستحڪم رکو. ||1||روڪ||
اهڙو گرو اختيار ڪر، جو وري ٻيو گروي نه وٺڻو پوي.
اهڙي حالت ۾ رهو، جو توهان کي ڪڏهن به ڪنهن ٻئي ۾ رهڻ نه گهرجي.
اهڙو مراقبو ڳنڍيو، جو توهان کي ڪڏهن به ڪنهن ٻئي کي هٿي ڏيڻ نه گهرجي.
اهڙيءَ طرح مرجانءِ ته وري مرڻو ئي نه. ||2||
پنھنجي سانس کي کاٻي چينل کان پري ڪريو، ۽ ساڄي چينل کان پري، ۽ انھن کي سشمانا جي مرڪزي چينل ۾ متحد ڪريو.
انهن جي سنگم تي توهان جي ذهن ۾، توهان کي پاڻي کان سواء غسل ڏيو.
سڀني کي غيرجانبداريءَ سان ڏسڻ لاءِ - اچو ته اهو توهان جو روزمره جو ڪاروبار هجي.
حقيقت جي هن جوهر تي غور ڪريو - غور ڪرڻ لاء ٻيو ڇا آهي؟ ||3||
پاڻي، باهه، هوا، زمين ۽ آسمان
زندگي جي اهڙي طريقي کي اپنائڻ ۽ توهان کي رب جي ويجهو ٿيندو.
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، تون پاڪ رب جو غور ڪر.
اُن گھر ڏانھن وڃو، جيڪو توکي ڪڏھن به ڇڏڻو نه پوندو. ||4||18||
گوري، ڪبير جي، ٿِي پاڌي:
توهان جو وزن سون ۾ پيش ڪرڻ سان هو حاصل نه ٿو ڪري سگهجي.
پر مون رب کي خريد ڪيو آهي ته هن کي پنهنجو دماغ ڏئي. ||1||
هاڻي مان سمجهان ٿو ته هو منهنجو رب آهي.
منھنجو دماغ وجدان سان ھن سان راضي آھي. ||1||روڪ||
برهما هن جي باري ۾ مسلسل ڳالهائيندو هو، پر هن جي حد کي ڳولي نه سگهيو.
رب سان منهنجي عقيدت جي ڪري، هو منهنجي اندر جي گهر ۾ اچي ويٺو آهي. ||2||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو ته مون پنهنجي بيچين عقل کي ڇڏي ڏنو آهي.
فقط رب جي عبادت ڪرڻ منهنجو مقدر آهي. ||3||1||19||
گوري، ڪبير جي:
اهو موت جيڪو سڄي دنيا کي خوفزده ڪري ٿو
ان موت جي فطرت مون تي، گرو جي ڪلام جي ذريعي ظاهر ڪئي وئي آهي. ||1||
هاڻي مان ڪيئن مرندس؟ منهنجو ذهن موت کي قبول ڪري چڪو آهي.
جيڪي رب کي نٿا سڃاڻن، سي بار بار مرن ٿا ۽ پوءِ هليا وڃن ٿا. ||1||روڪ||
سڀ چون ٿا، مان مري ويندس، مان مري ويندس.
پر اُهو ئي امر ٿي وڃي ٿو، جيڪو وجدان سان مري ٿو. ||2||
ڪبير چوي ٿو، منهنجو دماغ خوشي سان ڀريل آهي.
منهنجا شڪ ختم ٿي ويا آهن، ۽ مان خوش آهيان. ||3||20||
گوري، ڪبير جي:
ڪا خاص جاءِ ناهي جتي روح کي تڪليف ٿئي. مون کي عطر ڪٿي لاڳو ڪرڻ گهرجي؟
لاش جي ڳولا ڪئي اٿم، پر اهڙي جاءِ نه ملي. ||1||
اُهو ئي ڄاڻي ٿو، جيڪو اُن پيار جي درد کي محسوس ڪري.
رب جي عقيدت جا تير ايترا تيز آهن! ||1||روڪ||
مان هن جي سڀني روحن کي غير جانبدار نظر سان ڏسان ٿو.
مان ڪيئن ڄاڻان ته رب کي پيارا ڪهڙا آهن؟ ||2||
ڪبير چوي ٿو، جنهن جي پيشاني تي اهڙي قسمت لکيل آهي
هن جو مڙس رب ٻين سڀني کي ڦري ٿو، ۽ هن سان ملي ٿو. ||3||21||