ٻين جي بدمعاشي ۽ حسد کي ڇڏي ڏيو.
پڙهڻ ۽ پڙهائڻ سان، اهي جلن ٿا، ۽ آرام نه ٿا ملن.
ست سنگت، سچي جماعت ۾ شامل ٿي، رب جي نالي جي ساراهه ڪريو. رب، عظيم روح، توهان جو مددگار ۽ ساٿي هوندو. ||7||
جنسي خواهش، ڪاوڙ ۽ بدڪاري کي ڇڏي ڏيو.
انا پرست معاملن ۽ تڪرارن ۾ پنھنجي شموليت کي ڇڏي ڏيو.
جيڪڏهن تون سچي گرو جي پناهه ڳوليندين، ته پوءِ تون بچي ويندين. اهڙيءَ طرح تون خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪندين، اي تقدير جا ڀائرو. ||8||
آخرت ۾ توکي زهريلي شعلن جي ٻرندڙ درياهه مان پار ٿيڻو آهي.
ٻيو ڪو به نه هوندو. توهان جو روح اڪيلو هوندو.
باهه جو ساگر ٻرندڙ شعلن جون لهرون ڪڍي ٿو. پاڻ سڳورا اُن ۾ ڦاٿل آهن، ۽ اُتي سڙي ويندا آهن. ||9||
آزادي گرو کان اچي ٿي؛ هو پنهنجي مرضيءَ سان اها نعمت عطا ڪري ٿو.
اهو ئي رستو ڄاڻي ٿو، جيڪو ان کي حاصل ڪري.
سو ان کان پڇو جنهن کي مليو آهي، اي تقدير جا ڀائرو. سچي گرو جي خدمت ڪريو، ۽ امن حاصل ڪريو. ||10||
گروءَ کان سواءِ، هو گناهن ۽ فسادن ۾ ڦاسي مري ٿو.
موت جو رسول سندس مٿو ڦاڙي ٿو ۽ کيس ذليل ڪري ٿو.
بدمعاش پنهنجي بندن کان آزاد نه ٿيندو آهي. هو غرق ٿي ويو آهي، ٻين کي بدنام ڪري ٿو. ||11||
تنهن ڪري سچ ڳالهايو، ۽ رب کي پنهنجي اندر اندر ڄاڻو.
هو پري نه آهي؛ ڏسو، ۽ کيس ڏسو.
ڪابه رڪاوٽ توهان جي رستي کي روڪي نه سگهندي؛ گرو مُخ ٿيو، ۽ ٻئي پاسي پار ٿيو. هي آهي خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪرڻ جو رستو. ||12||
نالو، رب جو نالو، جسم جي اندر اندر رھندو آھي.
خالق جو رب دائمي ۽ لافاني آهي.
روح نه مرندو آهي، ۽ اهو ماري نٿو سگهجي. خدا پيدا ڪري ٿو ۽ سڀني کي ڏسي ٿو. لفظ جي ذريعي، سندس مرضي ظاهر ٿئي ٿي. ||13||
هو بي عيب آهي، ۽ اونداهي نه آهي.
سچو رب پاڻ پنهنجي تخت تي ويٺو آهي.
بي ايمان سنڪون پابند ۽ بند ٿيل آهن، ۽ ٻيهر جنم ۾ ڀڄڻ تي مجبور آهن. اهي مرندا آهن، وري جنم وٺندا آهن، ۽ اچڻ ۽ وڃڻ جاري رکندا آهن. ||14||
گرو جا خادم سچا گرو جا محبوب آهن.
شبد تي غور ڪندي، اهي سندس تخت تي ويٺا آهن.
اهي حقيقت جي جوهر کي محسوس ڪن ٿا، ۽ پنهنجي اندر جي حالت کي ڄاڻن ٿا. اها ئي سچي شان واري عظمت آهي انهن جي جيڪي ست سنگت ۾ شامل ٿين ٿا. ||15||
هو پاڻ بچائيندو آهي پنهنجي عاجز ٻانهن کي، ۽ پنهنجي ابن ڏاڏن کي به بچائيندو آهي.
سندس ساٿي آزاد ٿي ويا. هو انهن کي پار ڪري ٿو.
نانڪ انهيءَ گرومخ جو ٻانهو ۽ ٻانهو آهي، جيڪو پيار سان پنهنجي شعور کي رب تي مرکوز ڪري ٿو. ||16||6||
مارو، پھريون مھل:
ڪيترين ئي عمرن تائين، رڳو اونداهي غالب رهي؛
لامحدود، لامحدود رب بنيادي خلا ۾ جذب ٿي ويو.
هو بلڪل اوندهه ۾ اڪيلو ۽ بي اثر بيٺو هو. تڪرار جي دنيا موجود نه هئي. ||1||
اهڙيءَ طرح ڇٽيهه سال گذري ويا.
هو سڀ ڪجهه پنهنجي مرضيءَ سان ڪري ٿو.
هن جو ڪوبه حریف نظر نٿو اچي. هو پاڻ لامحدود ۽ لامحدود آهي. ||2||
خدا چارئي دور ۾ لڪيل آهي- ان ڳالهه کي چڱيءَ طرح سمجھو.
هو هر دل ۾ پکڙيل آهي، ۽ پيٽ ۾ سمايل آهي.
هڪ ۽ واحد رب سڄي عمر غالب آهي. ڪيڏا نه نرالا آهن، جيڪي گرو کي غور سان سمجهن ٿا. ||3||
نطفه ۽ آنڊا جي اتحاد مان، جسم ٺھيو.
هوا، پاڻي ۽ باهه جي ميلاپ مان جاندار پيدا ٿيو آهي.
پاڻ بدن جي حويلي ۾ خوشيءَ سان کيڏندو آهي. باقي سڀ صرف مايا جي وسعت سان جڙيل آهي. ||4||
ماءُ جي پيٽ ۾، مٿي تي، موتيءَ خدا جو ذڪر ڪيو.
باطن جو ڄاڻو، دلين کي ڳوليندڙ، سڀ ڪجهه ڄاڻي ٿو.
هر ساهه سان، هن سچي نالي تي غور ڪيو، پنهنجي اندر اندر، پيٽ جي اندر. ||5||