سالڪ، پھريون مھل:
رات جو وقت ختم ٿي ويندو آهي؛ ڏينهن جي ذريعي، وقت گذري ٿو.
بدن لڪي وڃي ٿو ۽ ٿلهو ٿي وڃي ٿو.
سڀ دنياوي الجھنن ۾ ڦاٿل ۽ ڦاٿل آهن.
انسان غلطيءَ سان خدمت جو رستو ڇڏي ڏنو آهي.
انڌا بيوقوف تڪرار ۾ ڦاٿل، پريشان ۽ حيران ٿي ويا آهن.
جيڪي ڪنهن جي مرڻ کان پوءِ روئن ٿا- ڇا اُھي کيس جيئرو ڪري سگھن ٿا؟
عقل کان سواءِ، ڪجهه به سمجهي نه ٿو سگهجي.
مئلن لاءِ روئڻ وارا پاڻ به مرندا.
اي نانڪ، هي اسان جي رب ۽ ماسٽر جي مرضي آهي.
جيڪي رب کي ياد نٿا ڪن، سي مري ويا آهن. ||1||
پهرين مهل:
پيار مري ٿو، ۽ پيار مري ٿو. نفرت ۽ تڪرار مري ويندا آهن.
رنگ ڦري ٿو، ۽ خوبصورتي ختم ٿي وڃي ٿي؛ جسم ڏکوئيندڙ ۽ خراب ٿئي ٿو.
هو ڪٿان آيو؟ هو ڪيڏانهن وڃي رهيو آهي؟ هن جو وجود هو يا نه؟
خودپسند منٺار خالي وڏائي ڪري، پارٽين ۽ خوشين ۾ مشغول ٿي ويا.
اي نانڪ، سچي نالي کان سواء، هن جي عزت سر کان پيرن تائين ڀڄي وئي آهي. ||2||
پورو:
امرت وارو نالو، رب جو نالو، هميشه لاءِ امن ڏيندڙ آهي. اهو آخر ۾ توهان جي مدد ۽ حمايت هوندو.
گرو کان سواء، دنيا چريو آهي. اهو نالو جي قدر نه ڪندو آهي.
جيڪي سچا گرو جي خدمت ڪن ٿا، اهي قبول ۽ منظور ٿيل آهن. سندن روشني نور ۾ ضم ٿي وڃي ٿي.
اُهو ٻانهو جيڪو رب جي مرضي کي پنهنجي ذهن ۾ سمائي ٿو، سو پنهنجي رب ۽ مالڪ جهڙو ٿي وڃي ٿو.
ٻڌاءِ ته پنهنجي مرضيءَ تي هلڻ سان ڪڏهن ڪنهن کي سڪون مليو آهي؟ انڌن ۾ انڌو عمل.
بڇڙائيءَ ۽ فسادن مان ڪو به ماڻهو ڪڏهن به مطمئن ۽ پورو نه ٿيندو آهي. بيوقوف جي بک نه لڳندي آهي.
دوئي سان جڙيل، سڀ ناس ٿي ويا. سچي گروءَ کان سواءِ، ڪا سمجھ نه آھي.
جيڪي سچي گرو جي خدمت ڪن ٿا، تن کي سڪون ملي ٿو. اهي رب جي مرضي سان فضل سان برڪت وارا آهن. ||20||
سالڪ، پھريون مھل:
نيڪي ۽ نيڪي ٻئي، اي نانڪ، انهن جون خاصيتون آهن جن کي حقيقي دولت سان نوازيو ويو آهي.
انھيءَ دولت کي پنھنجو دوست نه سمجھو، جنھن ڪري توھان کي پنھنجو مٿو کٽي پوي.
جن وٽ فقط هيءَ دنياوي دولت آهي، تن کي مفلس چئبو آهي.
پر اهي، جن جي دلين ۾ تون رهين ٿو، اي رب، اهي ماڻهو نيڪيءَ جا سمنڊ آهن. ||1||
پهرين مهل:
دنياوي مال ڏکن ۽ تڪليفن سان ملي ٿو. جڏهن اهي هليا ويندا آهن، اهي درد ۽ مصيبت ڇڏيندا آهن.
اي نانڪ، سچي نالي کان سواءِ، بک ڪڏهن به نه لڳندي آهي.
خوبصورتي بک کي پورو نٿو ڪري. انسان جڏهن حسن کي ڏسندو آهي ته ان کي اڃا به بک لڳندي آهي.
جيتريون بدن جون خوشيون آهن، اوتريون ئي تڪليفون به آهن، جيڪي ان کي ڏين ٿيون. ||2||
پهرين مهل:
انڌو ڪم ڪرڻ سان عقل انڌو ٿي ويندو آهي. انڌو دماغ جسم کي انڌو ڪري ٿو.
مٽي ۽ پلستر سان ڊيم ڇو ٺاهيو؟ پٿر مان ٺهيل ڊيم به رستو ڏئي ٿو.
ڊيم ڦاٽو آهي. ڪا ٻيڙي نه آهي. ڪو به فٽ ناهي. پاڻيءَ جي اونهائي اڻٽر آهي.
اي نانڪ، سچي نالي کان سواءِ، ڪيترائي ميڙ ٻڏي ويا آهن. ||3||
پهرين مهل:
ھزارين پائونڊ سون، ۽ ھزارين پائونڊ چاندي؛ بادشاهه هزارين بادشاهن جي سرن تي.
ھزارين لشڪر، ھزارين مارچ ڪندڙ ٽوليون ۽ ٻاجھارو؛ هزارن سوارن جو شهنشاهه.
باهه ۽ پاڻيءَ جو اڻ کٽ سمنڊ پار ڪرڻو پوندو.
ٻيو ڪنارو ڏسي نٿو سگهجي. رڳو دردناڪ روئڻ جو آواز ٻڌڻ ۾ اچي ٿو.
اي نانڪ، اُتي معلوم ٿيندو ته ڪو بادشاهه آهي يا شهنشاهه. ||4||
پورو:
ڪن جي ڳچيءَ ۾ زنجير آهن، رب جي غلاميءَ ۾.
اهي غلاميءَ مان آزاد ٿي، سچي رب کي سچو سمجهندا آهن.