هن جي طاقت ماءُ جي پيٽ ۾ غذا فراهم ڪري ٿي، ۽ بيماري کي هڙتال ڪرڻ نه ڏيندي آهي.
هن جي طاقت، اي نانڪ، سمنڊ کي روڪي ٿو، ۽ پاڻي جي موج کي زمين کي تباهه ڪرڻ جي اجازت نه ڏيندو آهي. ||53||
دنيا جو پالڻھار تمام خوبصورت آھي. هن جو مراقبو سڀني جي زندگي آهي.
سنتن جي سماج ۾، اي نانڪ، هو رب جي عقيدت جي واٽ تي ملي ٿو. ||54||
مڇر پٿر کي ڇهي ٿو، چيلي دلدل کي پار ڪري ٿي،
پنگلو سمنڊ پار ڪري ٿو، ۽ انڌو اوندهه ۾ ڏسي ٿو،
ساد سنگت ۾ رب العالمين جو غور ڪرڻ. نانڪ رب، هار، هار، هري جي پناهه ڳولي ٿو. ||55||
جيئن برهمڻ، جنهن جي پيشانيءَ تي مقدس نشان نه هجي، يا هڪ بادشاهه جنهن جي پيشاني جي طاقت کان سواءِ هجي،
يا هٿيارن کان سواءِ ويڙهاڪ، ائين ئي آهي خدا جو عبادت ڪندڙ بغير مذهب جي. ||56||
خدا وٽ ڪو به شنوڪو نه آهي، نه مذهبي نشان، نه سامان؛ هن کي نيري جلد نه آهي.
هن جي شڪل عجيب ۽ حيرت انگيز آهي. هو اوتار کان ٻاهر آهي.
ويد چون ٿا ته هو نه هي آهي ۽ نه اهو.
رب العالمين بلند ۽ بالا، عظيم ۽ لامحدود آهي.
لافاني رب پاڪ جي دلين ۾ رهي ٿو. اھو سمجھيو ويو آھي، اي نانڪ، انھن مان جيڪي ڏاڍا خوش قسمت آھن. ||57||
دنيا ۾ رهڻ، جهنگ جهنگ وانگر آهي. ڪنهن جا مائٽ ڪتا، گيدڙ ۽ گڏهه جهڙا هوندا آهن.
هن مشڪل جاءِ تي، ذهن جذباتي وابستگي جي شراب سان مست آهي. پنج اڻڄاتل چور اتي لڪي رهيا آهن.
انسان محبت ۽ جذباتي وابستگي، خوف ۽ شڪ ۾ گم ٿي ويا آهن. اهي انا جي تيز، مضبوط ڦڙي ۾ پکڙيل آهن.
باهه جو سمنڊ خوفناڪ ۽ ناقابل برداشت آهي. ڏور ڪنارو ايترو پري آهي؛ اهو پهچي نه ٿو سگهي.
ساد سنگت، پاڪ جي صحبت ۾، دنيا جي پالڻھار تي وير ۽ غور ڪريو؛ اي نانڪ، سندس فضل سان، اسان کي رب جي لوٽس پيرن تي بچايو ويو آهي. ||58||
جڏهن رب العالمين پنهنجو فضل ڪري ٿو ته سڀ بيماريون دور ٿي وڃن ٿيون.
نانڪ، ساد سنگت ۾، ڪامل ماورا خداوند خدا جي حرمت ۾، سندس عاليشان حمد ڳائيندو آهي. ||59||
انسان خوبصورت آهي ۽ مٺا لفظ ڳالهائيندو آهي، پر هن جي دل جي فارم ۾، هو ظالمانه انتقام جو شڪار آهي.
هو عبادت ۾ سجدو ڪري ٿو، پر هو ڪوڙو آهي. ان کان بچو، اي دوستو سنتو. ||60||
بي عقل بيوقوف کي خبر ناهي ته هر روز سندس ساهه سڙي رهيا آهن.
هن جو سڀ کان سهڻو جسم آهي پري پائڻ؛ عمر، موت جي ڌيء، ان کي پڪڙيو آهي.
هو خانداني راند ۾ مشغول آهي؛ هن جي اميدن کي عارضي شين ۾ رکي ٿو، هو خراب خوشين ۾ مشغول آهي.
بيشمار اوتارن ۾ گم ٿي، هو بيزار ٿي ويو آهي. نانڪ رحمت جي مجسمي جي پناهه ڳولي ٿو. ||61||
اي زبان، تو کي وڻندڙ لذيذ لذيذ لذيذ آهن.
تون سچ جي لاءِ مري ويو آهين ۽ وڏن تڪرارن ۾ پيو آهين. ان جي بدران، پاڪ لفظن کي ورجايو:
گوبند ، دامودر ، ماڌو. ||62||
جيڪي مغرور آھن، ۽ جنسي جي لذتن سان مست ٿي ويا آھن،
۽ ٻين تي پنهنجي طاقت جو زور ڏيڻ،
ڪڏهن به رب جي لوٽس پيرن تي غور نه ڪريو. انهن جي زندگي لعنت آهي، ۽ ٿلهي وانگر بيڪار آهي.
تون هڪ چيلهه جيان ننڍڙا ۽ ننڍڙا آهن، پر رب جي مراقبي جي دولت سان تون وڏو ٿي ويندين.
نانڪ عاجز عبادت ۾، بيشمار ڀيرا، بار بار. ||63||
گھاس جا ڦڙا جبل بڻجي وڃن ٿا، ۽ بنجر زمين سرسبز ٿي وڃي ٿي.
ٻڏڻ وارو ترڻ پار ڪري ٿو، ۽ خال ڀرجي ٿو وڃي.
ڪروڙين سج اوندهه کي روشن ڪن ٿا،
نانڪ کي دعا آهي، جڏهن گرو، رب، رحم ٿئي ٿو. ||64||