Ang Kanyang Kapangyarihan ay nagbibigay ng pagkain sa sinapupunan ng ina, at hindi hinahayaan na magkaroon ng sakit.
Pinipigilan ng Kanyang Kapangyarihan ang karagatan, O Nanak, at hindi pinapayagan ang mga alon ng tubig na sirain ang lupain. ||53||
Ang Panginoon ng Mundo ay Napakaganda; Ang Kanyang Pagninilay ay ang Buhay ng lahat.
Sa Samahan ng mga Banal, O Nanak, Siya ay matatagpuan sa landas ng debosyonal na pagsamba sa Panginoon. ||54||
Ang lamok ay tumusok sa bato, ang langgam ay tumatawid sa latian,
ang pilay ay tumatawid sa karagatan, at ang bulag ay nakakakita sa dilim,
pagninilay sa Panginoon ng Sansinukob sa Saadh Sangat. Hinahanap ni Nanak ang Sanctuary ng Panginoon, Har, Har, Haray. ||55||
Tulad ng isang Brahmin na walang sagradong marka sa kanyang noo, o isang hari na walang kapangyarihan ng utos,
o isang mandirigma na walang sandata, gayundin ang deboto ng Diyos na walang Dharmic Faith. ||56||
Ang Diyos ay walang kabibe, walang relihiyosong marka, walang kagamitan; wala siyang asul na balat.
Ang Kanyang Anyo ay Kahanga-hanga at Kahanga-hanga. Siya ay lampas sa pagkakatawang-tao.
Ang Vedas ay nagsasabi na Siya ay hindi ito, at hindi iyon.
Ang Panginoon ng Sansinukob ay Matayog at Mataas, Dakila at Walang Hanggan.
Ang Di-nasisirang Panginoon ay nananatili sa puso ng Banal. Siya ay nauunawaan, O Nanak, ng mga taong napakapalad. ||57||
Ang pamumuhay sa mundo, para itong ligaw na gubat. Ang mga kamag-anak ng isang tao ay parang aso, jackal at asno.
Sa mahirap na lugar na ito, ang isip ay lasing sa alak ng emosyonal na kalakip; ang limang hindi nasakop na magnanakaw ay nagkukubli doon.
Ang mga mortal ay gumagala na naliligaw sa pag-ibig at emosyonal na attachment, takot at pagdududa; sila ay nahuli sa matalim, malakas na silo ng egotismo.
Ang karagatan ng apoy ay nakakatakot at hindi madaanan. Ang malayong baybayin ay napakalayo; hindi ito maabot.
Mag-vibrate at magnilay sa Panginoon ng Mundo, sa Saadh Sangat, ang Kumpanya ng Banal; O Nanak, sa Kanyang Grasya, tayo ay naligtas sa Lotus Feet ng Panginoon. ||58||
Kapag ipinagkaloob ng Panginoon ng Sansinukob ang Kanyang Grasya, lahat ng sakit ay gumaling.
Inawit ni Nanak ang Kanyang Maluwalhating Papuri sa Saadh Sangat, sa Sanctuary ng Perpektong Transcendent Panginoong Diyos. ||59||
Ang mortal ay maganda at nagsasalita ng mga matatamis na salita, ngunit sa bukid ng kanyang puso, siya ay nagtatanim ng malupit na paghihiganti.
Siya ay nagpapanggap na yumuyuko sa pagsamba, ngunit siya ay huwad. Mag-ingat sa kanya, O mapagkaibigang mga Banal. ||60||
Hindi alam ng walang isip na hangal na araw-araw ay nauubos ang kanyang hininga.
Ang kanyang pinaka magandang katawan ay naglalaho; ang katandaan, ang anak ng kamatayan, ay inagaw ito.
Siya ay engrossed sa pamilya play; inilalagay ang kanyang pag-asa sa mga bagay na lumilipas, nagpapakasawa siya sa mga tiwaling kasiyahan.
Pagala-gala na nawala sa hindi mabilang na pagkakatawang-tao, siya ay pagod na pagod. Hinahanap ni Nanak ang Sanctuary of the Embodiment of Mercy. ||61||
O dila, gustung-gusto mong tamasahin ang matatamis na masarap.
Patay na kayo sa Katotohanan, at nasasangkot sa malalaking pagtatalo. Sa halip, ulitin ang mga banal na salita:
Gobind, Daamodar, Maadhav. ||62||
Yaong mga mapagmataas, at lasing sa kasiyahan ng pakikipagtalik,
at igiit ang kanilang kapangyarihan sa iba,
hindi kailanman pag-isipan ang Lotus Feet ng Panginoon. Ang kanilang buhay ay isinumpa, at walang halaga na gaya ng dayami.
Ikaw ay kasing liit at hindi gaanong mahalaga tulad ng isang langgam, ngunit ikaw ay magiging dakila, sa pamamagitan ng Kayamanan ng Pagninilay ng Panginoon.
Yumuko si Nanak sa mapagpakumbabang pagsamba, hindi mabilang na beses, paulit-ulit. ||63||
Ang talim ng damo ay nagiging bundok, at ang tigang na lupain ay nagiging luntian.
Lumalangoy ang nalulunod, at ang walang laman ay napupuno hanggang sa umaapaw.
Milyun-milyong araw ang nagbibigay liwanag sa dilim,
nagdarasal kay Nanak, kapag ang Guru, ang Panginoon, ay naging Maawain. ||64||