گروءَ کان سواءِ، اندر جي باھ نه بجي. ۽ ٻاهر، باھ اڃا ٻرندي آهي.
گروءَ جي خدمت ڪرڻ کان سواءِ، ڪا به عقيدتمند عبادت نه آهي. ڪيئن ڪو ماڻهو، پنهنجي طرفان، رب کي سڃاڻي سگهي ٿو؟
ٻين جي بدمعاشي، هڪ جيئري دوزخ ۾. هن جي اندر ۾ اوندهه آهي.
زيارت جي اٺيتاليهن مقدس درگاهن ڏانهن ويندڙ، هو تباهه ٿي ويو آهي. گناهن جي گندگي ڪيئن ڌوئي سگهندي؟ ||3||
هو مٽيءَ کي ڇهي ٿو، ۽ پنهنجي جسم تي خاڪ لڳائي ٿو، پر هو مايا جي دولت جو رستو ڳولي رهيو آهي.
باطني ۽ ظاهري طور، هو هڪ رب کي نٿو سڃاڻي. جيڪڏهن ڪو کيس سچ ٿو ٻڌائي ته هو ناراض ٿي ويندو آهي.
هو صحيفا پڙهي ٿو، پر ڪوڙ ٿو ڳالهائي. عقل اهڙي آهي جنهن جو ڪو گرو ناهي.
نام جي جپڻ کان سواءِ، هو سڪون ڪيئن حاصل ڪندو؟ نالي کان سواءِ، هو سٺو ڪيئن ٿو لڳي؟ ||4||
ڪي پنھنجا ڪنڌ ڇنڊيندا آھن، ڪي پنھنجا وار ٽنگيل ٽنگن ۾ رکندا آھن. ڪي ان کي ڪنڌيءَ ۾ رکندا آهن، جڏهن ته ڪي خاموش، غرور سان ڀرجي ويندا آهن.
انهن جا ذهن ڏهن طرفن ۾ ڀٽڪندا رهن ٿا، بغير ڪنهن محبت جي عقيدت ۽ روح جي روشنيءَ جي.
اُهي امرت واري امرت کي ڇڏي ڏين ٿا ۽ مايا جي چريو ٿي موتمار زهر پيئن ٿا.
گذريل عملن کي ختم نٿو ڪري سگهجي. رب جي حڪم کي سمجهڻ کان سواءِ، اهي جانور بڻجي ويندا آهن. ||5||
هٿ ۾ پيالو کڻي، هن جو پيچ ٿيل ڪوٽ پائڻ، هن جي ذهن ۾ وڏيون خواهشون اڀريون.
پنهنجي زال کي ڇڏي، هو جنسي خواهش ۾ مشغول آهي؛ هن جا خيال ٻين جي زالن تي آهن.
هو سيکاري ٿو ۽ تبليغ ڪري ٿو، پر ڪلام تي غور نٿو ڪري. هو گهٽين تي خريد ۽ وڪرو ڪيو ويندو آهي.
اندر ۾ زهر سان، هو شڪ کان آزاد ٿيڻ جو مظاهرو ڪري ٿو. هن کي موت جي رسول طرفان تباهه ۽ خوار ڪيو ويو آهي. ||6||
اھو اڪيلو سنياسي آھي، جيڪو سچو گرو جي خدمت ڪري ٿو، ۽ پنھنجي اندر مان خود غرور کي ختم ڪري ٿو.
هو ڪپڙا يا کاڌو نه گهرندو آهي. بغير پڇڻ جي، هو قبول ڪري ٿو جيڪو حاصل ڪري ٿو.
هو خالي لفظ نه ٿو ڳالهائي. هو برداشت جي دولت ۾ گڏ ڪري ٿو، ۽ هن جي نالي سان پنهنجي ڪاوڙ کي ساڙي ٿو.
برڪت وارو آهي اهڙو گهر وارو، سنياسي ۽ يوگي، جيڪو پنهنجي شعور کي رب جي پيرن تي مرکوز ڪري ٿو. ||7||
اميدن جي وچ ۾، سنياسي اميد کان بيزار رهي ٿو. هو هڪ رب تي پيار سان ڌيان ڏئي ٿو.
هو رب جي عظيم ذات ۾ پيئندو آهي، ۽ ائين ئي امن ۽ سڪون حاصل ڪندو آهي. هو پنهنجي وجود جي گهر ۾، مراقبي جي اوندهه ۾ سمايل رهي ٿو.
هن جو دماغ نه ڊهي ٿو. جيئن گرومخ، هو سمجهي ٿو. هو ان کي ٻاهر نڪرڻ کان روڪي ٿو.
گرو جي تعليمات تي عمل ڪندي، هو پنهنجي جسم جو گهر ڳولي ٿو، ۽ نام جي دولت حاصل ڪري ٿو. ||8||
برهما، وشنو ۽ شيوا بلند آهن، نام تي غور فڪر سان ڀريل آهن.
تخليق جا ذريعا، گفتار، آسمان ۽ زير زمين، سڀئي مخلوقات ۽ مخلوقات، تنهنجي نور سان ڀريل آهن.
سڀ راحتون ۽ آزاديون مليون آهن نالي ۾، ۽ گروءَ جي بانيءَ جي وائبريشن؛ مون سچو نالو پنهنجي دل ۾ رکيو آهي.
نالو کان سواء، ڪو به بچايو نه آهي؛ اي نانڪ، سچ سان، ٻئي طرف پار ڪر. ||9||7||
مارو، پھريون مھل:
ماء ۽ پيء جي اتحاد جي ذريعي، جنين ٺهيل آهي. انڊا ۽ سپرم پاڻ ۾ ملائي جسم ٺاهيندا آهن.
پيٽ جي اندر اندر، اهو پيار سان رب تي رهندو آهي؛ خدا ان کي روزي ڏيندو آهي، ۽ ان کي اتي ئي رزق ڏيندو آهي. ||1||
هو خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪيئن ٿو ڪري سگهي؟
گرو مُخ حاصل ڪري ٿو بي مثال نام، رب جو نالو؛ گناهن جو ناقابل برداشت بوجھ هٽايو ويندو آهي. ||1||روڪ||
مون تنهنجون خوبيون وساري ڇڏيون آهن، رب! مان چريو آهيان - مان هاڻي ڇا ڪري سگهان ٿو؟
تون ئي مهربان آهين، سڀني جي سرن کان مٿي. ڏينهن ۽ رات، توهان تحفا ڏيو ٿا، ۽ سڀني جو خيال رکجو. ||2||
زندگي جا چار عظيم مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ پيدا ٿيو آهي. روح مادي دنيا ۾ پنهنجو گهر ٺاهي ورتو آهي.