ڌناسري، پھريون مھل، پھريون گھر، چو-پاڌي:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچ جو نالو آهي. تخليقي شخصيت. ڪو خوف. نه نفرت. The Undying جي تصوير. ڄمڻ کان ٻاهر. پاڻ ۾ موجود. گرو جي مهرباني:
منهنجو روح ڊڄي ٿو؛ مون کي ڪنهن کي شڪايت ڪرڻ گهرجي؟
مان ان جي خدمت ڪريان ٿو، جيڪو مون کي منهنجا درد وساري ٿو. هو عطا ڪندڙ آهي، هميشه لاءِ. ||1||
منھنجو پالڻھار ۽ مالڪ ھميشه نئون آھي. هو عطا ڪندڙ آهي، هميشه لاءِ. ||1||روڪ||
رات ڏينهن پنهنجي پالڻهار جي عبادت ڪندو آهيان. هو مون کي آخر ۾ بچائيندو.
ٻُڌِي ٻُڌِي، اي مُنهنجي سِرَ، مَنَ اَنَ پارَ. ||2||
اي مهربان رب، تنهنجو نالو مون کي پار ڪري ٿو.
مان توکان سدا قربان آهيان. ||1||روڪ||
سڄي دنيا ۾، رڳو هڪ ئي سچو رب آهي. ٻيو ڪو به نه آهي.
اُهو ئي رب جي عبادت ڪندو آهي، جنهن تي رب پنهنجي فضل جي نظر ڪندو آهي. ||3||
توکان سواءِ اي محبوب، مان ڪيئن رهيس؟
مون کي اهڙي عظمت عطا ڪر، جو مان تنهنجي نالي سان جڙيل رهيس.
ٻيو ڪوبه ڪونهي، اي محبوب، جنهن وٽ وڃي ڳالهائي سگهان. ||1||روڪ||
مان پنھنجي پالڻھار جي خدمت ڪريان ٿو. مان ٻيو ڪو نه پڇان.
نانڪ سندس غلام آهي؛ لمحي لمحي، لمحي لمحن ۾، هو هن تي قربان آهي. ||4||
اي منهنجا مالڪ، مان تنهنجي نالي تي قربان آهيان، لمحو، لمحو. ||1||روڪ||4||1||
ڌناسري، پهرين مهل:
اسان مختصر ترين لمحن جا انسان آهيون. اسان کي خبر ناهي ته اسان جي روانگي جو وقت مقرر آهي.
نانڪ دعا ڪري ٿو، ان جي خدمت ڪريو، جنهن سان اسان جي روح ۽ زندگي جي سانس آهي. ||1||
تون انڌو آهين، ڏس ۽ غور ڪر، تنهنجي زندگي ڪيترا ڏينهن گذرندي. ||1||روڪ||
منهنجو ساهه، منهنجو گوشت ۽ منهنجو روح سڀ تنهنجا آهن، رب. تون مون کي ڏاڍو پيارو آهين.
نانڪ، شاعر، چوي ٿو، اي سچا پالڻھار. ||2||
اي منهنجا مالڪ، جيڪڏهن تو ڪجهه به نه ڏنو، ته پوءِ ڪير به توکان عهد ڪري سگهي ٿو؟
نانڪ دعا ڪري ٿو، اسان اهو حاصل ڪريون ٿا جيڪو اسان اڳ ۾ ئي حاصل ڪرڻ لاء تيار آهيون. ||3||
فريب ڪندڙ ماڻهو رب جو نالو نٿو ياد ڪري. هو رڳو ٺڳي ڪري ٿو.
جڏهن هو زنجيرن ۾ جڪڙجي موت جي دروازي ڏانهن هليو ويندو آهي، تڏهن هو پنهنجي عمل تي پشيمان ٿيندو آهي. ||4||