هوا کان شروع ٿي آيو. هي سچو گرو جي تعليمات جو دور آهي.
شَبَد اُهو گرو آهي، جنهن تي مان پيار سان پنهنجي شعور کي توجهه ڏيان ٿو. مان چيلا آهيان، شاگرد آهيان.
اڻ ڳالهائجندڙ ڳالھ ٻولھ، مان اٽل رھيس.
اي نانڪ، سڄي عمر، دنيا جو رب منهنجو گرو آهي.
مان شبد جي واعظ تي غور ڪريان ٿو، هڪ خدا جو ڪلام.
گرو مُخ انا جي باهه وسائي ٿو. ||44||
”موم جي ڏندن سان، لوهه کي ڪيئن چباجي؟
اهو ڪهڙو کاڌو آهي، جيڪو غرور کي ختم ڪري ٿو؟
محلات ۾، برف جي گهر ۾، باهه جا پوشاڪ پائي ڪيئن رهي سگهي ٿو؟
اهو غار ڪٿي آهي، جنهن جي اندر ڪو به لڪل نه رهي؟
اسان کي ڄاڻڻ گهرجي ته ڪير هتي ۽ اتي موجود آهي؟
اهو ڪهڙو مراقبو آهي، جيڪو ذهن کي پاڻ ۾ سمائجي وڃي؟" ||45||
اندر مان انا پرستي ۽ انفراديت جو خاتمو،
۽ دوئي کي ختم ڪري، انسان خدا سان هڪ ٿي وڃي ٿو.
بيوقوف، خود غرض انسان لاءِ دنيا مشڪل آهي.
شبد تي عمل ڪندي، هڪ لوهه کي چيري ٿو.
هڪ رب کي سڃاڻو، اندر ۽ ٻاهر.
اي نانڪ، سچي گرو جي رضا جي رضا جي ذريعي، باهه بجائي وئي آهي. ||46||
خدا جي سچي خوف سان ڀريل، غرور ختم ٿي ويو آهي.
سمجھو ته اھو ھڪڙو آھي، ۽ غور ڪريو.
سچي ڪلام سان دل جي اونهائي ۾،
جسم ۽ دماغ ٿڌو ۽ آرام سان، ۽ رب جي محبت سان رنگين آهن.
جنسي خواهشن، غضب ۽ فساد جي باهه سڙي ٿي.
اي نانڪ، محبوب پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو. ||47||
”ذهن جو چنڊ ٿڌو ۽ اونداهو آهي، اهو ڪيئن روشن ٿيو؟
سج ايترو شاندار ڪيئن ٿو چمڪي؟
موت جي مسلسل بيدار نظرن کي ڪيئن ڦري سگهجي ٿو؟
گرو مُک جي عزت ڪھڙي سمجھ ۾ رکي ٿي؟
جنگجو ڪير آهي، جيڪو موت کي فتح ڪري ٿو؟
اسان کي پنهنجو سوچي سمجهي جواب ڏي، اي نانڪ." ||48||
شبد جو آواز ڏئي ذهن جو چنڊ لامحدوديءَ سان روشن ٿئي ٿو.
جڏهن سج چنڊ جي گهر ۾ رهندو آهي، اونداهي دور ٿي ويندي آهي.
خوشي ۽ ڏک هڪجهڙا آهن، جڏهن انسان، رب جي نالي جو سهارو وٺي ٿو.
هو پاڻ بچائي ٿو، ۽ اسان کي پار ڪري ٿو.
گرو تي ايمان سان، ذهن سچ ۾ ضم ٿي،
۽ پوء، نانڪ دعا ڪري ٿو، موت جي ذريعي ڪو به ختم نه ٿيندو آهي. ||49||
اسم جو جوهر، رب جو نالو، سڀني کان مٿاهون ۽ بهترين آهي.
نالي جي بغير، انسان درد ۽ موت ۾ مبتلا آهي.
جڏهن هڪ جوهر جوهر ۾ ضم ٿي ويندو آهي، ذهن مطمئن ۽ پورو ٿيندو آهي.
دوئي ختم ٿي ويو آهي، ۽ هڪ رب جي گهر ۾ داخل ٿئي ٿو.
ساهه ڏهين دروازي جي آسمان ۾ وهي ٿو ۽ وائبرٽ ڪري ٿو.
اي نانڪ، انسان پوءِ وجدان سان ابدي، بدلجندڙ رب سان ملي ٿو. ||50||
مطلق رب اندر اندر آهي. مطلق رب اسان کان ٻاهر پڻ آهي. مطلق رب مڪمل طور تي ٽنهي جهانن کي ڀريندو آهي.
جيڪو رب کي چوٿين حالت ۾ ڄاڻي ٿو، سو نيڪي يا بدي جي تابع نه آهي.
جيڪو خدا مطلق جو راز ڄاڻي ٿو، جيڪو هر هڪ دل تي پکڙيل آهي،
ڄاڻي ٿو اصلي ذات، بي مثال خدائي رب.
اُهو عاجز ذات جيڪو پاڪيزه اسم سان ڀريل آهي،
اي نانڪ، پاڻ آهي پريم رب، مقدر جو معمار. ||51||
"هر ڪو مطلق رب جي باري ۾ ڳالهائيندو آهي، غير واضح باطل.
هن مطلق باطل کي ڪيئن ڳولي سگهي ٿو؟
اُھي ڪير آھن، جيڪي اُن مطلق باطل سان واسطو رکن ٿا؟"
اهي رب وانگر آهن، جن مان اهي پيدا ٿيا آهن.
اُھي نه ڄمندا آھن، نه مرندا آھن. اهي نه ايندا ۽ ويندا آهن.
اي نانڪ، گرومخ پنهنجن ذهنن کي هدايت ڪن ٿا. ||52||
نون دروازن تي ڪنٽرول ڪرڻ سان، انسان ڏهين دروازي تي مڪمل ڪنٽرول حاصل ڪري ٿو.
اتي، مطلق رب جو اڻڄاتل آواز وائبرٽ ڪري ٿو ۽ گونجي ٿو.
سچي پالڻهار کي هميشه حاضر ڏسي، هن سان ملي وڃ.
سچو رب هر دل ۾ پکڙيل ۽ پکڙيل آهي.