ڪبير جيترو وڌيڪ هن جي عبادت ڪندو آهي، اوترو ئي رب هن جي ذهن ۾ رهندو آهي. ||141||
ڪبير، انسان خانداني زندگي جي گرفت ۾ اچي ويو آهي، ۽ رب کي هڪ طرف مقرر ڪيو ويو آهي.
ڌرم جي صحيح جج جا قاصد انسان تي نازل ٿين ٿا، هن جي سڀني داد ۽ تقريب جي وچ ۾. ||142||
ڪبير، سُور به ڀلو آھي، بي ايمان سنسار کان. گهٽ ۾ گهٽ سور ڳوٺ کي صاف رکي ٿو.
جڏهن غريب ۽ بي ايمان مري وڃي ٿو ته ڪو به ان جو نالو نه وٺندو آهي. ||143||
ڪبير، انسان دولت گڏ ڪري ٿو، شيل جي ذريعي، هزارين ۽ لکين گڏ ڪري ٿو.
پر جڏهن هن جي وڃڻ جو وقت ايندو آهي ته هو پاڻ سان گڏ ڪجهه به نه کڻندو آهي. ان کان سواءِ هن جو ڪپڙو به کسي ويو آهي. ||144||
ڪبير، وشنوءَ جو عقيدتمند ٿي، چار مالها پائڻ ۾ ڪهڙو فائدو؟
ٻاهران ته هو خالص سون جهڙو نظر اچي ٿو، پر اندران مٽيءَ سان ڀريل آهي. ||145||
ڪبير، پاڻ کي رستي تي پٿر ٿيڻ ڏي. پنهنجي غرور کي ڇڏي ڏيو.
اهڙو عاجز ٻانهو رب پاڪ سان ملندو. ||146||
ڪبير، ڪھڙو چڱو ٿيندو، جو پٿر ھجي؟ اهو صرف رستي تي مسافر کي نقصان پهچائيندو.
تنهنجو ٻانهو، اي رب، زمين جي مٽي وانگر آهي. ||147||
ڪبير، پوءِ ڇا، جيڪڏهن ڪو مٽي ٿي سگهي ٿو؟ اُهو واءُ سان اُڏامي وڃي ٿو، ۽ بدن ۾ لڪي وڃي ٿو.
رب جو عاجز ٻانهو پاڻي وانگر هئڻ گهرجي، جيڪو هر شيءِ کي صاف ڪري ٿو. ||148||
ڪبير، پوءِ ڇا، جيڪڏهن ڪو پاڻي ٿي سگهي ٿو؟ اهو ٿڌو ٿيندو، پوء گرم.
رب جي عاجز ٻانهن کي رب جهڙو هجڻ گهرجي. ||149||
سونهن ۽ سهڻين عورتن سان ڀريل اونچين ماڳن مٿان بينر لڙڪي رهيا هئا.
پر انھن کان بھتر آھي سڪل ماني، جيڪڏھن ڪو ماڻھو سھڻين جي سوسائيٽي ۾ رب جي شان جا گيت ڳائي. ||150||
ڪبير، ويران شهر کان ڀلو آهي، جيڪڏهن اتي رب جا بندا رهن.
منهنجي محبوب رب جي بغير، اهو مون لاء موت جي شهر وانگر آهي. ||151||
ڪبير، گنگا ۽ جمنا ندين جي وچ ۾، آسماني خاموشيء جي ڪناري تي،
اتي ڪبير پنهنجو گهر ٺاهيو آهي. خاموش بابا ۽ رب جا عاجز بندا اتي پهچڻ جو رستو ڳوليندا آهن. ||152||
ڪبير، جيڪڏهن انسان آخر ۾ رب سان پيار ڪندو رهي، جيئن هن شروع ۾ واعدو ڪيو هو،
ڪو به غريب هيرا، نه ته لکين جواهر، سندس برابري ڪري سگهي ٿو. ||153||
ڪبير، مون هڪ عجيب ۽ عجيب شيءِ ڏٺي. هڪ دڪان ۾ زيور وڪڻي رهيو هو.
ڇاڪاڻ ته ڪو خريدار نه هو، اهو هڪ شيل جي بدلي ۾ وڃي رهيو هو. ||154||
ڪبير، جتي روحاني حڪمت آهي، اتي صداقت ۽ ڌرم آهي. جتي ڪوڙ آهي، اتي گناهه آهي.
جتي لالچ آهي، اتي موت آهي. جتي بخشش آهي، اتي خدا پاڻ آهي. ||155||
ڪبير، مايا ڇڏڻ ۾ ڪھڙو فائدو، جيڪڏھن انسان پنھنجو غرور نه ڇڏي؟
ايستائين جو خاموش بابا ۽ ڏاها به غرور کان ناس ٿي ويندا آهن. غرور سڀ ڪجهه کائي ٿو. ||156||
ڪبير، سچو گرو مون کي مليو آهي؛ هن شبد جي تير جو نشانو مون ڏانهن ڪيو.
جيئن ئي مون کي ڌڪ لڳو، مان دل ۾ سوراخ ڪري زمين تي ڪري پيس. ||157||
ڪبير، سچو گرو ڇا ڪري سگهي ٿو، جڏهن سندس سک غلطي تي آهن؟
انڌا هن جي ڪنهن به تعليم ۾ نه ٿا اچن؛ اهو بيڪار آهي جيئن بانس ۾ ڦوڪيو. ||158||
بادشاهه جي زال ڪبير وٽ هر قسم جا گهوڙا، هاٿي ۽ گاڏيون آهن.