گرو جي تعليمات ذريعي، محسوس ڪيو ته هو سڀني جسمن ۾ پکڙيل آهي؛
اي منھنجا روح، عميق، اڻڄاتل رب تي وائبرٽ ڪر. ||1||روڪ||
رب سان پيار ڪندڙ عقيدت خوشي ۽ لذت جي لامحدود لهرن کي آڻيندو آهي.
جيڪو رات ڏينهن رب جي شان ۾ رهجي ٿو، اهو پاڪ آهي.
بي ايمان سنڪ جي دنيا ۾ جنم وٺڻ بلڪل بيڪار آهي.
رب جو عاجز عقيدتمند بي تعلق رهي ٿو. ||2||
اهو جسم جيڪو رب جي تسبيح جا گيت ڳائي ٿو، اهو پاڪ آهي.
روح رب جي باشعور رهي ٿو، سندس محبت ۾ جذب ٿئي ٿو.
رب لامحدود پريم ذات آهي، ان کان ٻاهر، انمول زيور.
منهنجو ذهن مڪمل طور تي مطمئن آهي، منهنجي محبوب سان ڀريل آهي. ||3||
اُهي جيڪي ڳالهائين ٿا ۽ بڪ بڪ ڪن ٿا، سي واقعي مري ويا آهن.
خدا پري ناهي - اي خدا، تون هتي آهين.
مون ڏٺو آهي ته سڄي دنيا مايا ۾ مگن آهي.
اي نانڪ، گرو جي تعليمات جي ذريعي، مان نالو، رب جي نالي تي غور ڪريان ٿو. ||4||17||
آسا، پهرين مهل، ٿِي ٺوڪي:
هڪڙو آهي فقير، خيرات تي جيئرو.
ٻيو بادشاهه آهي، پاڻ ۾ سمايل آهي.
هڪ کي عزت ملي ٿي ۽ ٻي بي عزتي.
رب ناس ڪري ٿو ۽ پيدا ڪري ٿو؛ هو پنهنجي مراقبي ۾ سمايل آهي.
توکان وڏو ڪو ٻيو ناهي.
پوءِ مان توکي ڪنهن کي پيش ڪريان؟ ڪير ڪافي سٺو آهي؟ ||1||
رب جو نالو ئي منهنجو سهارو آهي.
تون عظيم عطا ڪندڙ، ڪرڻ وارو، خالق آهين. ||1||روڪ||
مان تنهنجي راهه تي نه هليو آهيان. مون ڪڙي رستي جي پيروي ڪئي آهي.
رب جي درٻار ۾، مون کي ويهڻ جي جاءِ نٿي ملي.
مان ذهني طور انڌو آهيان، مايا جي غلاميءَ ۾.
منهنجي جسم جي ديوار ٽٽي پئي آهي، ٽٽي پئي آهي، ڪمزور ٿي رهي آهي.
تو وٽ کائڻ ۽ رهڻ جون وڏيون اميدون آهن
- توهان جي سانس ۽ کاڌي جا لوڻ اڳ ۾ ئي ڳڻيا ويا آهن! ||2||
رات ۽ ڏينهن اهي انڌا آهن - مهرباني ڪري، انهن کي پنهنجي نور سان برڪت ڪر.
اهي خوفناڪ عالمي سمنڊ ۾ ٻڏي رهيا آهن، درد ۾ روئي رهيا آهن.
مان قربان آهيان انهن تي، جيڪي ڳائيندا آهن،
نالو ٻڌو ۽ مڃيو.
نانڪ هي هڪ دعا ٻڌائي ٿو؛
روح ۽ جسم، سڀ تنهنجو واسطو آهي، رب. ||3||
جڏهن تو مون کي برڪت ڏني، مان تنهنجو نالو ڳائيندو آهيان.
اهڙيءَ طرح مون کي رب جي درٻار ۾ پنهنجي جاءِ ملي.
جڏهن اهو توهان کي راضي ڪري ٿو، بڇڙي ذهن کي ڇڏي ٿو،
۽ روحاني حڪمت جو زيور ذهن ۾ رهڻ لاء اچي ٿو.
جڏهن رب پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو، تڏهن سچي گرو سان ملڻ لاءِ اچي ٿو.
دعا آهي نانڪ، اسان کي خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪري. ||4||18||
آسا، پهرين مهل، پنچ پاڌي:
کير کان سواء هڪ ڳئون؛ پرن کان سواءِ پکي؛ پاڻي کان سواء هڪ باغ - مڪمل طور تي بيڪار!
هڪ شهنشاهه ڇا آهي، عزت کان سواء؟ رب جي نالي کان سواءِ روح جو ڪمرو اونڌو آهي. ||1||
مان توکي ڪيئن وساري سگهان ٿو؟ اهو ايترو دردناڪ هوندو!
مون کي اهڙي تڪليف ٿيندي- نه، مان توکي نه وساريندس! ||1||روڪ||
اکيون انڌيون ٿي وڃن ٿيون، زبان کي ذائقو نه ٿو پوي، ۽ ڪنن کي ڪو آواز نه ٿو اچي.
هو پنهنجي پيرن تي تڏهن ئي هلندو آهي جڏهن ڪنهن ٻئي جي سهاري هجي. رب جي خدمت ڪرڻ کان سواء، زندگي جا ميوا آهن. ||2||
لفظ وڻ آهي؛ دل جو باغ فارم آهي؛ ان کي سنڀاليو، ۽ ان کي رب جي محبت سان سيراب ڪريو.
اهي سڀئي وڻ هڪ رب جي نالي جو ميوو کڻن ٿا؛ پر چڱن عملن جي ڪرم کان سواءِ، ڪنهن کي ڪيئن ملي سگهي ٿو؟ ||3||
جيترا جاندار آهن، سي سڀ تنهنجا آهن. بي لوث خدمت کان سواءِ ڪو به ثواب نٿو ملي.
درد ۽ خوشي توهان جي مرضي سان ايندا آهن؛ نالي کان سواءِ روح جو وجود به ڪونهي. ||4||
تعليمات ۾ مرڻ، جيئڻ آهي. ٻي صورت ۾، زندگي ڇا آهي؟ اهو طريقو ناهي.