نه جسم، نه گهر، نه پيار هميشه لاءِ. تون مايا ۾ مست آهين. ڪيستائين تون انهن تي فخر ڪندين؟
نه تاج، نه ڇت، نه نوڪر سدائين رھندا آھن. تون دل ۾ نٿو سوچين ته تنهنجي زندگي گذري رهي آهي.
نه رٿ، نه گهوڙا، نه هاٿي يا شاهي تخت هميشه لاءِ رهندا. هڪ پل ۾، توهان کي انهن کي ڇڏڻو پوندو، ۽ ننگي وڃڻو پوندو.
نه ويڙهاڪ، نه هيرو، نه بادشاهه يا حڪمران هميشه لاءِ. هن کي پنهنجي اکين سان ڏسو.
نه قلعو، نه پناهه، نه خزانو توهان کي بچائيندو؛ بڇڙا ڪم ڪري، خالي ھٿ وڃون.
دوست، ٻار، زالون ۽ دوست - انهن مان ڪو به هميشه لاءِ نه رهندو؛ اهي وڻ جي ڇانو وانگر تبديل ٿيندا آهن.
خدا مڪمل پريم ذات آهي، نرمل تي رحم ڪندڙ؛ هر لمحي، هن جي ياد ۾ غور ڪيو، جيڪو ناقابل رسائي ۽ لامحدود آهي.
اي عظيم رب ۽ مالڪ، خادم نانڪ توهان جي پناهه کي ڳولي ٿو. مهرباني ڪري هن کي پنهنجي رحمت سان نواز، ۽ هن کي پار ڪري. ||5||
مون زندگيءَ جو ساهه کنيو آهي، پنهنجي عزت نفس کي وڪڻي ڇڏيو آهي، خيرات جي طلب ڪئي آهي، شاهراهه تي ڦرلٽ ڪئي آهي، ۽ پنهنجي شعور کي دولت حاصل ڪرڻ جي محبت ۽ جستجو ۾ وقف ڪري ڇڏيو آهي.
مون ان کي پنھنجن دوستن، مائٽن، ساٿين، ٻارن ۽ ڀينرن کان ڳجھو رکيو آھي.
مان ڪوڙ جي مشق ڪندي، پنهنجي جسم کي ساڙيندي ۽ پوڙهو ٿي ويس.
مون نيڪ عملن کي ڇڏي ڏنو، صداقت ۽ ڌرم، خود نظم و ضبط، پاڪائي، مذهبي واعدا ۽ سڀ سٺا طريقا؛ منهنجو تعلق بيحد مايا سان هو.
جانور ۽ پکي، وڻ ۽ جبل- ڪيترين ئي طريقن سان، مان وري جنم ۾ گم ٿي ويس.
مون کي رب جو نالو، هڪ لمحي، يا هڪ پل لاءِ به ياد نه آيو. هو حليم جو مالڪ آهي، سڄي زندگي جو پالڻهار آهي.
کاڌو پيتو، ۽ مٺي ۽ لذيذ طعام آخري وقت ۾ بلڪل تلخ ٿي ويا.
اي نانڪ، مون کي انهن جي پيرن ۾، سنتن جي سوسائٽي ۾ بچايو ويو. ٻيا، مايا جي نشي ۾، سڀ ڪجهه ڇڏي، هليا ويا آهن. ||6||
برهما، شيو، ويد ۽ خاموش ساجن پيار ۽ خوشي سان پنهنجي رب ۽ ماسٽر جي شاندار ساراهه ڳائيندا آهن.
اندرا، وشنو ۽ گورک، جيڪي زمين تي اچن ٿا ۽ وري آسمان ڏانهن وڃن ٿا، رب کي ڳولين ٿا.
سڌن، انسانن، ديوتائن ۽ شيطانن کي به سندس اسرار جو هڪ ننڍڙو ذرو به معلوم نه ٿو ٿئي.
رب جا عاجز بندا پنهنجي محبوب الله سان پيار ۽ محبت سان ڀريل آهن؛ عقيدتمنديءَ جي لذت ۾، سندس درشن جي برڪت واري نظاري ۾ مگن ٿي ويندا آهن.
پر اُھي جيڪي ھن کي ڇڏي ڏين ٿا ۽ ٻئي کان پڇن ٿا، سي ڏسندا ته پنھنجا وات، ڏند ۽ زبانون ٽٽي پونديون آھن.
اي منھنجا بيوقوف دماغ، يادگيري ۾ رب جي ياد ۾، امن ڏيڻ وارو. غلام نانڪ اهي تعليمات ڏئي ٿو. ||7||
مايا جون خوشيون ختم ٿي وينديون. شڪ ۾، انسان جذباتي وابستگي جي اونداهي اونداهي کڏ ۾ پوي ٿو.
هو ايترو ته نازڪ آهي، جو آسمان به کيس نه ٿو رکي سگهي. هن جو پيٽ مٽي، هڏن ۽ ڪيڙن سان ڀريل آهي.
هو ڏهن طرفن ۾ ڊوڙي ٿو، فساد جي وڏي زهر خاطر. هو ٻين جو مال چورائي ٿو، ۽ آخر ۾، هو پنهنجي ئي جهالت جي ڪري تباهه ٿي وڃي ٿو.
سندس جوانيءَ جو گذر ٿئي ٿو، کيس وڏي ڄمار جون بيماريون پڪڙين ٿيون، ۽ موت جو رسول کيس سزا ڏئي ٿو. اهڙو موت آهي جيڪو هو مري ٿو.
هو بيشمار اوتارن ۾ جهنم جي اذيت برداشت ڪري ٿو. هو درد ۽ مذمت جي ڳچيءَ ۾ سڙي ٿو.
اي نانڪ، جن کي سائين رحمدليءَ سان پنهنجو ڪري ٿو، انهن کي پنهنجي پياري عقيدتمنديءَ سان پار ڪيو وڃي ٿو. ||8||
سڀ فضيلت حاصل ڪيا ويا آهن، سڀ ميوا ۽ انعام، ۽ ذهن جي خواهش؛ منهنجون اميدون پوريون ٿي چڪيون آهن.
دوا، منتر، جادوگر چارم، سڀني بيمارين جو علاج ڪندو ۽ مڪمل طور تي سڀني دردن کي ختم ڪري ڇڏيندو.