خدا موجود آهي، هتي ئي هٿ ۾ آهي. تون ڇو ٿو چوين ته هو پري آهي؟
پنهنجي پريشان ڪندڙ جذبن کي ڳنڍيو، ۽ خوبصورت رب کي ڳولهيو. ||1||روڪ||
اھو اڪيلو قاضي آھي، جيڪو انساني جسم تي غور ڪري ٿو.
۽ جسم جي باهه جي ذريعي، خدا جي طرفان روشن ڪيو ويو آهي.
هو پنهنجي من کي نه وڃائيندو آهي، پنهنجي خوابن ۾ به.
اهڙي قاضيءَ لاءِ ڪابه عمر يا موت ناهي. ||2||
اھو اڪيلو سلطان ۽ بادشاھ آھي، جيڪو ٻن تيرن کي ھلائيندو آھي،
هن جي ٻاهر نڪرڻ واري ذهن ۾ گڏ،
۽ پنهنجي فوج کي ذهن جي آسمان جي دائري ۾ گڏ ڪري ٿو، ڏهين گيٽ.
اهڙي سلطان جي مٿان شاهي راڳ جي ڇت ڇانيل آهي. ||3||
يوگي رڙ ڪري، ”گورک، گورک“.
هندو رام جو نالو چوندا آهن.
مسلمانن جو فقط هڪ خدا آهي.
ڪبير جو پالڻھار ۽ پالڻھار تمام وسيع آھي. ||4||3||11||
پنجين مهل:
جيڪي پٿر کي پنهنجو معبود سڏين ٿا
انهن جي خدمت بيڪار آهي.
جيڪي پٿر جي ديوتا جي پيرن تي ڪري پيا
- انهن جو ڪم اجايو ويو آهي. ||1||
منهنجو رب ۽ مالڪ هميشه ڳالهائيندو آهي.
خدا سڀني جاندارن کي سندس تحفا ڏئي ٿو. ||1||روڪ||
خدائي رب پنهنجي اندر ۾ آهي، پر روحاني طور انڌو اهو نٿو ڄاڻي.
شڪ ۾ ڦاسي، ڦاسي ۾ ڦاسي پيو.
پٿر نه ڳالهائيندو آهي. اهو ڪنهن کي به ڪجهه نٿو ڏئي.
اهڙيون مذهبي رسمون بيڪار آهن. اهڙي خدمت بيڪار آهي. ||2||
جيڪڏهن لاش کي چندن جي تيل سان مسح ڪيو وڃي،
اهو ڪهڙو سٺو ڪندو؟
جيڪڏهن ڪو لاش کير ۾ ڍڪيو وڃي،
ان مان ڇا وڃائجي؟ ||3||
ڪبير چوي ٿو، مان اهو اعلان بلند آواز سان ڪريان ٿو
ڏس، سمجھو، اي جاھل، بي ايمان سني.
ٻهراڙيءَ جي محبت بيشمار گهر اجاڙي ڇڏيا آهن.
رب جا ٻانها هميشه خوشنصيب آهن. ||4||4||12||
پاڻيءَ ۾ مڇي مايا سان جڙيل آهي.
چراغ جي چوڌاري ڦرندڙ مٿس مايا جي ذريعي سوراخ ڪري ٿو.
مايا جي جنسي خواهش هاٿي کي متاثر ڪري ٿي.
مايا جي ڪري نانگ ۽ ڀونگر ناس ٿين ٿا. ||1||
اي تقدير جا ڀائرو، اهڙيون مايا جون لالچون آهن.
جيترا جاندار آهن، ٺڳي ويا آهن. ||1||روڪ||
پکي ۽ هرڻ مايا ۾ سمايل آهن.
کنڊ مکڻ لاءِ موتمار ڦڙو آهي.
گھوڙا ۽ اُٺ مايا ۾ جذب ٿي ويندا آهن.
چوويهه سڌ، معجزاتي روحاني طاقتن جا وجود مايا ۾ کيڏندا آهن. ||2||
ڇهه برهمڻ مايا جا غلام آهن.
ائين يوگا جا نو ماسٽر آهن، ۽ سج ۽ چنڊ.
پرهيزگار شاگرد ۽ رشي مايا ۾ سمايل آهن.
موت ۽ پنج ڀوت مايا ۾ آهن. ||3||
ڪتا ۽ گدڙ مايا ۾ سمايل آهن.
بندر، چيتا ۽ شينهن،
ٻليون، رڍون، لومڙ،
وڻ ۽ ٻوٽا مايا ۾ پوکيا ويندا آهن. ||4||
ديوتا به مايا ۾ لڪي ويا آهن.
جيئن سمنڊ، آسمان ۽ زمين آهن.
ڪبير جو چوڻ آهي ته، جنهن جو پيٽ ڀرڻ آهي، سو مايا جي جادوءَ هيٺ آهي.
انسان کي ڇوٽڪارو تڏهن ملي ٿو، جڏهن هو حضور سان ملي ٿو. ||5||5||13||
جيستائين هو روئي ٿو، اي منهنجا! منهنجو!،
هن جو ڪو به ڪم پورو نه ٿيو آهي.
جڏهن اهڙي ملڪيت کي ختم ڪيو وڃي ۽ هٽايو وڃي،