سري راگ، ڀڳت بيني جيئي جو ڪلام: ”پيهري“ جي آواز تي ڳايو وڃي:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
اي انسان، جڏهن تون پيٽ جي پينگهي ۾ کنيل هئين، مٿي مٿي، تون مراقبي ۾ مشغول هئين.
تو پنهنجي ناس ٿيڻ واري جسم تي فخر نه ڪيو. رات ۽ ڏينهن تنهنجي لاءِ هڪجهڙا هئا- تون بيخبريءَ جي خاموشيءَ ۾ رهندي هئين.
انهن ڏينهن جي خوفناڪ درد ۽ مصيبت کي ياد ڪريو، هاڻي ته توهان پنهنجي شعور جي جال کي پري پري تائين ڦهلائي ڇڏيو آهي.
پيٽ کي ڇڏي، هن فاني دنيا ۾ داخل ٿيو. توهان پنهنجي ذهن مان رب کي وساري ڇڏيو آهي. ||1||
بعد ۾، تون پشيمان ٿي توبهه ڪندين- اي بيوقوف! تون بڇڙائيءَ ۽ شڪ ۾ ڇو پيو لڳين؟
رب جي باري ۾ سوچيو، نه ته توهان کي موت جي شهر ڏانهن وٺي ويندي. ڇو گھمي رهيا آهيو، قابو کان ٻاهر؟ ||1||روڪ||
تون ٻارن وانگر کيڏن، مٺيون مٺيون ترس. لمحي لمحن ۾، توهان جذباتي وابستگي ۾ وڌيڪ ڦاسي پيا.
چڱا ۽ خراب چکي، تون امرت کائين ۽ پوءِ زهر، ۽ پوءِ پنج جذبا ظاهر ٿي توکي ايذائن ٿا.
مراقبي، تپسيا ۽ پرهيزگاري ۽ نيڪ عملن جي حڪمت کي ڇڏي، تون رب جي نالي جي پوڄا ۽ عبادت نه ڪر.
توهان جنسي خواهش سان ڀريل آهيو، ۽ توهان جي عقل اونداهين سان داغ آهي؛ توهان شڪتي جي طاقت جي گرفت ۾ آهيو. ||2||
جوانيءَ جي جوش جي گرميءَ ۾، تون ٻين مردن جي زالن جي منهن تي تمنا سان ڏسندينءَ. تون چڱائي ۽ برائيءَ ۾ فرق نٿو ڪرين.
جنسي خواهشن ۽ ٻين وڏن گناهن جي نشي ۾، توهان گمراهه ٿي وڃو، ۽ برائي ۽ نيڪيء ۾ فرق نه ڪريو.
توهان جي ٻارن ۽ توهان جي ملڪيت تي نظر رکندي، توهان جو ذهن فخر ۽ وڏائي آهي؛ توهان پنهنجي دل مان رب کي ڪڍي ڇڏيو.
جڏهن ٻيا مري ويندا آهن، توهان پنهنجي ذهن ۾ پنهنجي دولت جو اندازو لڳايو. توهان پنهنجي زندگي وات ۽ جنسي عضون جي خوشين ۾ برباد ڪيو. ||3||
تنهنجا وار چميلين جي گلن کان به وڌيڪ اڇا آهن ۽ تنهنجو آواز اهڙو ڪمزور ٿي ويو آهي، ڄڻ ستين پاتال مان آيو هجي.
تنهنجون اکيون پاڻي، تنهنجي عقل ۽ طاقت تو کي ڇڏي وئي آهي. پر اڃا تائين، توهان جي جنسي خواهش توهان کي ڇڪيندي آهي ۽ توهان کي هلائي ٿو.
اهڙيءَ ريت تنهنجي عقل به فساد جي ڪري سڪي وئي آهي ۽ تنهنجي بدن جو گل سُڪي ويو آهي.
تو هن فاني دنيا ۾ باني، لافاني رب جي ڪلام کي ڇڏي ڏنو آهي. آخر ۾، توهان کي افسوس ٿيندو ۽ توبه ڪندي. ||4||
توهان جي ٻارن جي ننڍڙن جسمن کي ڏسندي، توهان جي دل ۾ پيار ڀريو آهي. توهان کي انهن تي فخر آهي، پر توهان نٿا سمجهو.
تون وڏي ڄمار جي عزت لاءِ آرزو آهين، پر تنهنجون اکيون هاڻي ڪجهه به نه ٿيون ڏسي سگهن.
تنهنجي روشني نڪري وئي آهي، ۽ تنهنجي ذهن جو پکي اڏامي ويو آهي. توهان کي هاڻي توهان جي پنهنجي گهر ۽ صحن ۾ خوش آمديد نه آهي.
بيئني فرمائي ٿو، ٻڌ، اي عقيدتمند، اهڙي موت کان پوءِ ڪنهن کي ڇوٽڪارو ملي آهي؟ ||5||
سري راگ:
تون مان آهين ۽ مان تون آهيان- اسان ۾ ڪهڙو فرق آهي؟
اسان سون ۽ ڪنگڻ وانگر آهيون، يا پاڻي ۽ موج. ||1||
جيڪڏهن مون ڪو گناهه نه ڪيو آهي، اي لامحدود رب،
توهان ڪيئن نالو حاصل ڪيو هوندو، 'گناهگارن جو نجات ڏيندڙ'؟ ||1||روڪ||
تون منهنجو مالڪ آهين، باطني ڄاڻندڙ، دلين کي ڳوليندڙ.
ٻانهو پنهنجي خدا سان سڃاتو ويندو آهي، ۽ رب ۽ مالڪ پنهنجي ٻانهي سان سڃاتو ويندو آهي. ||2||
مون کي عقل عطا ڪر ته پنهنجي جسم سان تنهنجي عبادت ڪريان.
اي روي داس، جيڪو سمجهي ٿو ته رب سڀني ۾ هڪجهڙو آهي، اهو تمام گهٽ آهي. ||3||