لکين خاموش بابا خاموش رهن ٿا. ||7||
اسان جو ابدي، ناقابل فهم، ناقابل فهم رب ۽ مالڪ،
باطني ڄاڻندڙ، دلين کي ڳوليندڙ، سڀني دلين ۾ پکڙيل آهي.
جتي به ڏسان ٿو، مون کي تنهنجو رهاڪو نظر اچي ٿو، اي رب.
گرو نانڪ کي روشني سان نوازيو آهي. ||8||2||5||
ڀائرو، پنجين مهل:
سچي گرو مون کي هي تحفو ڏنو آهي.
هن مون کي رب جي نالي جو انمول زيور ڏنو آهي.
هاڻي، مان سمجهه سان لامحدود خوشين ۽ عجيب راند جو مزو وٺندو آهيان.
خدا نانڪ سان خود بخود ملاقات ڪئي آهي. ||1||
چوي ٿو نانڪ، سچو آهي رب جي ساراهه جو.
بار بار، منهنجو ذهن ان ۾ غرق ٿيندو رهي ٿو. ||1||روڪ||
خودبخود، مان خدا جي محبت تي کارائيندو آهيان.
مان پاڻمرادو خدا جو نالو وٺان ٿو.
خودبخود، مان نجات حاصل ڪري چڪو آهيان لفظ جي ڪلام سان.
اوچتو، منهنجا خزانا ڀرجي ويا آهن. ||2||
خود بخود، منهنجا ڪم مڪمل طور تي مڪمل ڪيا ويا آهن.
خودبخود، مان غم کان نجات حاصل ڪريان ٿو.
اوچتو، منهنجا دشمن دوست ٿي ويا آهن.
خودڪشيءَ سان، مون پنهنجي ذهن کي قابو ۾ آندو آهي. ||3||
بيحد، خدا مون کي تسلي ڏني آهي.
آهستي آهستي، منهنجي اميد پوري ٿي وئي.
خود بخود، مون حقيقت جي جوهر کي مڪمل طور تي محسوس ڪيو آهي.
بيحد، مون کي گرو جي منتر سان برڪت ڏني وئي آهي. ||4||
خود بخود، مان نفرت کان آزاد آهيان.
اتفاق سان، منهنجي اونداهي دور ٿي وئي آهي.
خود بخود، رب جي حمد جو گيت منهنجي ذهن کي ڏاڍو مٺو لڳي ٿو.
خود بخود، مان هر دل ۾ خدا کي ڏسان ٿو. ||5||
اوچتو، منهنجا سڀ شڪ دور ٿي ويا.
خود بخود، امن ۽ آسماني هم آهنگي منهنجي ذهن کي ڀريو.
اوچتو، آواز جي اڻڄاتل ميلوڊي منهنجي اندر گونجي ٿي.
خود بخود، ڪائنات جي رب پاڻ کي مون تي ظاهر ڪيو آهي. ||6||
خود بخود، منهنجو ذهن خوش ۽ مطمئن ٿي ويو آهي.
مون پاڻ ئي ابدي، نه بدلندڙ رب کي محسوس ڪيو آهي.
خود بخود، سموري حڪمت ۽ علم منهنجي اندر ۾ سمايل آهي.
بي ساخته رب، هار، هار، منهنجي هٿ ۾ اچي ويو آهي. ||7||
خود بخود، خدا منهنجي اڳواٽ مقرر ڪيل تقدير کي رڪارڊ ڪيو آهي.
بيحد، هڪ رب ۽ مالڪ خدا مون سان مليا آهن.
اتفاق سان، منهنجا سڀ خيال ۽ پريشانيون دور ٿي ويون آهن.
نانڪ، نانڪ، نانڪ، خدا جي تصوير ۾ ضم ٿي ويو آهي. ||8||3||6||
ڀائرو، ديوتائن جو ڪلام، ڪبير جيئي، پهريون بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
رب جو نالو - هي اڪيلو منهنجو مال آهي.
مان ان کي لڪائڻ لاءِ نه ڳنڍيان ٿو ۽ نه ئي ان کي وڪڻان ٿو پنهنجي گذران لاءِ. ||1||روڪ||
نالو منهنجو فصل آهي، ۽ نالو منهنجو پوک آهي.
توهان جي عاجز خادم جي حيثيت ۾، مان توهان جي عبادت ڪريان ٿو. مان تنهنجو پناهه ڳوليان ٿو. ||1||
مون لاءِ نالو مايا ۽ دولت آهي. نالو منهنجو سرمايو آهي.
مان توکي نه ڇڏيندس؛ مون کي ٻيو ڪو به خبر ناهي. ||2||
نالو منهنجو خاندان آهي، نالو منهنجو ڀاءُ آهي.
نالو منهنجو ساٿي آهي، جيڪو آخر ۾ منهنجي مدد ڪندو. ||3||
جنهن کي رب مايا کان لاتعلق رکي ٿو
ڪبير چوي ٿو، مان ان جو غلام آهيان. ||4||1||
ننگا آهيون اچون ٿا، ۽ ننگا وڃون ٿا.
ڪو به نه رهندو، نه ته بادشاهن ۽ راڻين جو، باقي رهندو. ||1||