هن دنيا ۾ توکي ڪا پناهه نه ملندي. آخرت ۾، ڪوڙو هجڻ ڪري، توهان کي تڪليف ٿيندي. ||1||روڪ||
سچو پالڻھار پاڻ سڀ ڄاڻي ٿو. هو ڪابه غلطي نه ڪندو آهي. هو ڪائنات جو عظيم هاري آهي.
پهرين، هو زمين کي تيار ڪري ٿو، ۽ پوء هو سچي نالي جو ٻج پوکي ٿو.
نو خزانا هڪ رب جي نالي مان پيدا ٿين ٿا. سندس فضل سان، اسان کي سندس بينر ۽ نشان ملي ٿو. ||2||
ڪي ته ڏاڍا علم وارا آهن، پر جيڪڏهن اهي گرو کي نٿا ڄاڻن، ته پوءِ انهن جي زندگي جو ڪهڙو فائدو؟
انڌن، رب جو نالو وساري ڇڏيو آهي. پاڻ سڳورا ماڻهو اوندهه ۾ آهن.
انهن جو اچڻ ۽ وڃڻ وري جنم ۾ ختم نه ٿيندو آهي. موت ۽ ٻيهر جنم جي ذريعي، اهي برباد ٿي رهيا آهن. ||3||
ڪنوار چندن جو تيل ۽ عطر خريد ڪري، وڏي مقدار ۾ پنهنجي وارن تي لڳائي سگهي ٿي.
هوءَ پنن جي پتي ۽ ڪيفور سان پنهنجي سانس کي مٺو ڪري سگهي ٿي،
پر جيڪڏهن اها ڪنوار پنهنجي مڙس جي رضامند نه آهي ته پوءِ اهي سڀ ڪوڙا آهن. ||4||
سندس مڙني لذتن جو مزو اجايو آهي، ۽ سندس سڀ سينگار خراب آهن.
جيستائين هن کي شبد سان ڇيد نه ڪيو وڃي، تيستائين هوءَ گرو جي دروازي تي ڪيئن سهڻي نظر ايندي؟
اي نانڪ، برڪت وارو آهي اها خوش نصيب ڪنوار، جنهن کي پنهنجي مڙس سان پيار آهي. ||5||13||
سري راڳ، پهرين مهل:
خالي جسم خوفناڪ آهي، جڏهن روح اندر مان نڪري وڃي.
حياتيءَ جي ٻرندڙ باهه وسامي وئي آهي، ۽ ساهه جو دونھون نه نڪرندو آهي.
پنجن رشتيدار (حواس) دردناڪ روئندا ۽ روئيندا آهن، ۽ ديوتا جي محبت ۾ ضايع ٿي ويندا آهن. ||1||
اي بيوقوف: رب جو نالو ڳايو، ۽ پنهنجي فضيلت کي بچايو.
انا پرستي ۽ مالڪيت ڏاڍا دلڪش آهن؛ مغرور غرور هر ڪنهن کي لٽيو آهي. ||1||روڪ||
جن رب جي نالي کي وساري ڇڏيو آهي، سي دوئي جي ڪمن ۾ جڙيل آهن.
ٻٽيءَ سان جڙيل، اُهي سڙي ويندا آهن ۽ مري ويندا آهن. اهي اندر اندر خواهش جي باهه سان ڀريل آهن.
جيڪي گرو جي حفاظت ڪن ٿا، تن کي بچايو وڃي ٿو. ٻيا سڀ ٺڳي ۽ ٺڳيءَ واري دنياوي ڪمن ۾ ڦاٿل آهن. ||2||
پيار مري ٿو، ۽ پيار ختم ٿي وڃي ٿو. نفرت ۽ نفرت مري ويندي آهي.
الجھنون ختم ٿي وڃن ٿيون، ۽ مايا جي وابستگي، مالڪي ۽ غضب سان گڏ خود غرضي مري وڃي ٿي.
جن کي سندس رحمت ملي ٿي، تن کي سچو ملي ٿو. گرومخز هميشه متوازن پابنديءَ ۾ رهن ٿا. ||3||
سچن عملن سان، سچو رب ملي ٿو، ۽ گرو جي تعليم ملي ٿي.
پوء، اهي ڄمڻ ۽ موت جي تابع نه آهن. اهي نه ايندا آهن ۽ نه وري جنم وٺندا آهن.
اي نانڪ، اهي رب جي دروازي تي عزت وارا آهن؛ اهي رب جي درٻار ۾ عزت سان ڍڪيل آهن. ||4||14||
سري راڳ، پهرين مهل:
جسم سڙي رک ٿي ويو آهي؛ مايا جي محبت جي ڪري، ذهن کي زنگ لڳل آهي.
خرابيون هڪ ٻئي جا دشمن بڻجي ويندا آهن، ۽ ڪوڙ حملي جي بگل کي ڦوڪيندو آهي.
شبد جي ڪلام کان سواءِ، ماڻهو وري جنم ۾ گم ٿي ويا آهن. دوئيءَ جي محبت جي ڪري، ڪثرت کي غرق ڪيو ويو آهي. ||1||
اي ذهن، ترڻ پار، پنهنجي شعور کي شبد تي مرکوز ڪندي.
جيڪي گرو مُخ نه ٿا ٿين، اُھي نالو نه ٿا سمجھن. اهي مرندا آهن، ۽ ٻيهر جنم ۾ اچڻ ۽ وڃڻ جاري رکندا آهن. ||1||روڪ||
اهو جسم پاڪ چئبو آهي، جنهن ۾ سچو نالو سمايل هجي.
جنهن جو جسم سچي جي خوف سان ڀريل هجي ۽ جنهن جي زبان سچائيءَ جي خوشبوءِ هجي،
سچي رب جي فضل جي نظر سان خوشيءَ ۾ آندو ويو آهي. ان ماڻهوءَ کي وري پيٽ جي باهه مان نه وڃڻو آهي. ||2||
سچي رب وٽان هوا آئي ۽ هوا مان پاڻي آيو.
پاڻي مان، هن ٽي جهان پيدا ڪيو؛ هر دل ۾ هن پنهنجي نور کي ڦهلائي ڇڏيو آهي.
پاڪ رب ناپاڪ نٿو ٿئي. سَبَدَ سان ملائي، عزت ملي ٿي. ||3||
جنهن جو ذهن سچائيءَ سان مطمئن هوندو آهي، ان کي رب جي فضل سان نوازيو ويندو آهي.