بسنت، پنجين مهل، پهريون گهر، دو-ٽڪي:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
اي منھنجا دل، ديوانن جون ڳالھيون ٻڌ، پيار سان غور ڪر.
اجمل هڪ ڀيرو رب جو نالو ورتو، ۽ بچايو ويو.
Baalmeek مليو ساد سنگت، پاڪ جي ڪمپني.
رب ضرور ڍرو سان مليا. ||1||
مان تنهنجي اوليائن جي پيرن جي مٽي گهران ٿو.
مهرباني ڪري مون کي پنهنجي رحمت سان نوازيو، رب، ته مان ان کي پنهنجي پيشاني تي لاڳو ڪريان. ||1||روڪ||
گنيڪا طوائف بچي وئي، جڏهن هن جي طوطي رب جو نالو ورتو.
هاٿي رب تي غور ڪيو، ۽ بچايو ويو.
هن غريب برهمڻ سداما کي غربت مان ڪڍي ڇڏيو.
اي منهنجا دماغ، توهان کي پڻ غور ڪرڻ گهرجي ۽ ڪائنات جي رب تي ويرڻ گهرجي. ||2||
ايستائين جو شڪاري جنهن ڪرشن تي تير ماريو هو، بچي ويو.
ڪبيجا ڪڇ بچي وئي، جڏهن خدا پنهنجي پيرن کي هن جي آڱر تي رکيو.
بيدر کي پنهنجي عاجزي واري روش کان بچائي ورتو.
اي منهنجا ذهن، تون به رب جو ڌيان ڪر. ||3||
پرهلاد جي عزت رب پاڻ بچائي.
جيتوڻيڪ جڏهن هوء ڪورٽ ۾ بي نقاب ٿي رهي هئي، ڊروپٽي جي عزت محفوظ هئي.
جن پنهنجي زندگيءَ جي آخري گهڙيءَ ۾ به رب جي خدمت ڪئي آهي، سي بچي ويا آهن.
اي منهنجا ذهن، هن جي خدمت ڪر، ۽ توهان کي ٻئي طرف پار ڪيو ويندو. ||4||
ڌنا ٻار جي معصوميت سان، رب جي خدمت ڪئي.
گرو سان ملاقات، ترلوچن سڌن جي ڪمال حاصل ڪئي.
گرو بيني کي پنهنجي خدائي روشني سان برڪت ڏني.
اي منھنجا دماغ، تون به رب جي ٻانھي ٿيڻ گھرجي. ||5||
جيئي ديو پنهنجي انا کي ڇڏي ڏنو.
سائين حجام پنهنجي بي لوث خدمت ذريعي بچي ويو.
پنھنجي دماغ کي ڊگھو يا ڀڄڻ نه ڏيو؛ ان کي ڪٿي به وڃڻ نه ڏيو.
اي منھنجا من، تون به پار ڪر، خدا جي پناهه جي ڳولا ڪريو. ||6||
اي منھنجا پالڻھار ۽ پالڻھار، توھان انھن تي پنھنجي ٻاجھ ڪئي آھي.
توهان انهن عقيدن کي بچايو.
توهان انهن جي خوبين ۽ خامين کي حساب ۾ نه وٺو.
تنهنجا اهي طريقا ڏسي، مون پنهنجو دماغ تنهنجي خدمت ۾ وقف ڪري ڇڏيو آهي. ||7||
ڪبير محبت سان هڪ رب جو ذڪر ڪيو.
Naam Dayv پياري رب سان گڏ رهندو هو.
روي داس خدا تي غور ڪيو، بي مثال خوبصورت.
گرو نانڪ دييو ڪائنات جي رب جو مجسمو آهي. ||8||1||
بسنت، پنجين مهل:
انسان بيشمار زندگين جي ذريعي ٻيهر جنم ۾ ڀڄندو آهي.
رب جي ياد ڪرڻ کان سواءِ، هو جهنم ۾ پوي ٿو.
عقيدت جي عبادت کان سواء، هو ٽڪرا ٽڪرا ٿي ويو آهي.
سمجھ کان سواء، کيس موت جي رسول طرفان سزا ڏني وئي آهي. ||1||
اي منهنجا دوست، ڪائنات جي رب تي هميشه غور ۽ فڪر ڪريو.
محبت هميشه لاءِ سچي ڪلام سان. ||1||روڪ||
سڪون ڪنهن به ڪوشش سان نه ٿو اچي.
مايا جو سمورو ڏيک رڳو دونھون جو بادل آهي.
انسان گناهه ڪرڻ کان نه ٿو ڊڄي.
زهر جي نشي ۾ هو اچي ٿو ۽ وري جنم وٺي ٿو. ||2||
انتها پسندي ۽ خودغرضي ۾ ڪم ڪرڻ سان، سندس فساد ئي وڌي ٿو.
دنيا لالچ ۽ لالچ ۾ غرق آهي.
جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ دماغ کي پنهنجي طاقت ۾ رکندي آهي.
هو خوابن ۾ به رب جو نالو نه ٿو ڳائي. ||3||
ڪڏهن بادشاهه ته ڪڏهن فقير.
دنيا خوشي ۽ درد سان جڙيل آهي.
انسان پاڻ کي بچائڻ لاءِ ڪوبه بندوبست نٿو ڪري.
گناهه جي غلاميءَ کيس جڪڙي رهي آهي. ||4||
هن جو ڪوبه پيارو دوست يا ساٿي ناهي.
جيڪو پاڻ پوکي ٿو سو پاڻ کائي ٿو.