خوبصورت ۽ اعليٰ شان آهي انهن جي عقل ۽ سمجهه جيڪي پنهنجي شعور کي رب تي مرکوز ڪن ٿا. ||2||
سالڪ، ٻيو محل:
اکين کان سواء ڏسڻ؛ ڪنن کان سواء ٻڌڻ؛
پيرن کان سواء هلڻ؛ هٿن کان سواء ڪم ڪرڻ؛
زبان کان سواءِ ڳالهائڻ، اهڙيءَ طرح جيئرو ئي مري ويندو آهي.
اي نانڪ، رب جي حڪم کي سڃاڻ، ۽ پنهنجي رب ۽ مالڪ سان ملي. ||1||
ٻيو مهل:
هو ڏٺل، ٻڌو ۽ ڄاتو وڃي ٿو، پر سندس لڪل جوهر حاصل نه ٿو ٿئي.
لنگڙو، هٿ کان خالي ۽ انڌو ڪيئن ڊوڙي رب جي آڏو اچي؟
اچو ته خدا جو خوف توهان جا پير هجن، ۽ هن جي محبت توهان جا هٿ هجن. اچو ته هن جي سمجھ توهان جي اکين ۾ هجي.
نانڪ فرمائي ٿو، اهڙيءَ طرح اي عقلمند دلي عورت، تون پنهنجي مڙس سان ملائيندين. ||2||
پورو:
ھميشه ۽ ھميشه، تون ئي آھين. توهان دوئي جي راند کي حرڪت ۾ قائم ڪيو.
تو انا ۽ وڏائي پيدا ڪئي ۽ اسان جي وجود ۾ لالچ پيدا ڪئي.
مون کي رکو جيئن اهو توهان جي مرضي؛ هرڪو ڪم ڪري ٿو جيئن توهان انهن کي عمل ڪرڻ جو سبب بڻائين.
ڪجھ بخشيا ويا آھن، ۽ توھان سان ملن ٿا. گرو جي تعليم ذريعي، اسان توهان سان شامل ٿي ويا آهيون.
ڪي بيٺا آهن ۽ توهان جي خدمت ڪن ٿا. ان جي نالي کان سواءِ ٻيو ڪجهه به نه ٿو وڻي.
ٻيو ڪو به ڪم انهن لاءِ بيڪار هوندو- توهان انهن کي پنهنجي سچي خدمت لاءِ وصيت ڪئي آهي.
ٻارن، زالن ۽ رشتن جي وچ ۾، ڪي اڃا تائين لاتعلق رهن ٿا؛ اهي توهان جي مرضي تي راضي آهن.
اهي باطن ۽ ظاهري طور خالص آهن، ۽ اهي حقيقي اسم ۾ جذب ٿين ٿا. ||3||
سالڪ، پھريون مھل:
مان هڪ غار ٺاهي سگهان ٿو، سون جي جبل ۾، يا پاڙيسري علائقن جي پاڻيء ۾؛
مان پنهنجي مٿي تي، مٿي، هيٺ، زمين تي يا آسمان ۾ بيٺو رهي سگهان ٿو؛
مان پنهنجي جسم کي مڪمل طور تي ڪپڙن سان ڍڪي سگهان ٿو، ۽ انهن کي مسلسل ڌوء.
مان زور سان واڪا ڪريان ٿو، اڇي، ڳاڙهي، پيلي ۽ ڪاري ويداس؛
مان شايد گندگي ۽ گندگي ۾ رهندس. ۽ اڃا تائين، اهو سڀ ڪجهه صرف برائي ذهنيت، ۽ دانشورانه فساد جي پيداوار آهي.
مان نه هئس، نه آهيان، ۽ ڪڏهن به ڪجهه به نه هوندس! اي نانڪ، مان صرف لفظ جي ڪلام تي رهان ٿو. ||1||
پهرين مهل:
اھي پنھنجا ڪپڙا ڌوئيندا آھن، ۽ پنھنجي جسم کي ڌوئيندا آھن، ۽ خود نظم و ضبط جي مشق ڪرڻ جي ڪوشش ڪندا آھن.
پر انهن کي پنهنجي اندر جي گندگي جي خبر نه آهي، جڏهن اهي ٻاهرئين گند کي ڌوئي ڇڏڻ جي ڪوشش ڪندا آهن.
انڌا گمراھ ٿي وڃن ٿا، موت جي ڦڙي ۾ پڪڙجي وڃن ٿا.
هو ٻين جي ملڪيت کي پنهنجو سمجهن ٿا، ۽ انا پرستي ۾، ڏک ۾ مبتلا آهن.
اي نانڪ، گرومڪن جي انا ڀڃي ٿي، پوءِ هو رب، هار، هر جي نالي تي غور ڪن ٿا.
اُهي اسم کي ڳائين ٿا، نالي تي غور ڪن ٿا، ۽ نام جي ذريعي، امن ۾ جذب ٿين ٿا. ||2||
پورو:
تقدير جسم ۽ روح سوان کي گڏ ڪيو ۽ متحد ڪيو.
جنهن انهن کي پيدا ڪيو، اهو به انهن کي جدا ڪري ٿو.
بيوقوف پنهنجون خوشيون ماڻين ٿا. انهن کي پڻ انهن جي سڀني دردن کي برداشت ڪرڻ گهرجي.
لذت مان، بيماريون پيدا ٿين ٿيون ۽ گناهن جي ڪميشن.
گناهن جي خوشين مان ڏک، جدائي، جنم ۽ موت اچي ٿو.
بيوقوف پنهنجن ڪمن جو حساب وٺڻ جي ڪوشش ڪندا آهن، ۽ بيڪار بحث ڪندا آهن.
فيصلو سچي گرو جي هٿ ۾ آهي، جيڪو دليل کي ختم ڪري ٿو.
جيڪو به خالق ڪري ٿو سو پورو ٿئي ٿو. ان کي ڪنهن جي ڪوشش سان تبديل نٿو ڪري سگهجي. ||4||
سالڪ، پھريون مھل:
ڪوڙ ڳالهائن ٿا، لاش کائيندا آهن.