۽ سيتا ۽ لڇمڻ کان جدا ٿيو.
ڏهه مُنهن وارو راون، جنهن سيتا کي پنهنجي دَف جي زور سان چورائي ڇڏيو هو.
سري لنڪا کي وڃائڻ تي روئي رهيو هو.
پانڊو هڪ دفعو رب جي حضور ۾ رهندا هئا؛
کين غلام بڻايو ويو، ۽ روئڻ لڳا.
جانميجا روئي پيو، ته هو پنهنجو رستو وڃائي چڪو هو.
هڪ غلطي، ۽ هو هڪ گنهگار بڻجي ويو.
شيخ، پير ۽ روحاني استاد روئن ٿا.
آخري وقت ۾، اهي عذاب ۾ مبتلا آهن.
بادشاھ روئن ٿا - سندن ڪن ڪٽيل آھن.
اهي گهر گهر ڀنگ لاءِ ويندا آهن.
ڪنجوس روئي ٿو؛ هن کي اها دولت ڇڏڻي آهي جيڪا هن گڏ ڪئي آهي.
پنڊت، مذهبي اسڪالر، روئي ٿو جڏهن سندس سکيا هلي ٿي.
نوجوان عورت روئي ٿي ڇو ته هن کي مڙس ناهي.
اي نانڪ، سڄي دنيا مصيبت ۾ آهي.
اُهو ئي غالب آهي، جيڪو رب جي نالي تي يقين رکي ٿو.
ٻيو ڪوبه عمل ڪنهن حساب ڪتاب جو ناهي. ||1||
ٻيو مهل:
مراقبي، سادگي ۽ سڀ ڪجهه رب جي نالي تي ايمان آڻڻ سان اچي ٿو. ٻيا سڀ عمل بيڪار آهن.
اي نانڪ، اُن تي يقين ڪر، جيڪو مڃڻ جي لائق آهي، گروءَ جي مهربانيءَ سان، هو محسوس ٿيو. ||2||
پورو:
جسم ۽ روح سوان جو اتحاد خالق رب طرفان اڳ ۾ ئي مقرر ٿيل هو.
هو لڪيل آهي، ۽ اڃا تائين سڀني کي پکڙيل آهي. هو گرومخ ڏانهن نازل ٿيو آهي.
رب جي حمد جا گيت ڳائڻ ۽ سندس ساراهه ڳائڻ سان، سندس شان ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
سچو آهي سچو ڪلام گرو جي باني جو. هڪ سچي رب سان اتحاد ۾ متحد آهي.
هو پاڻ ئي سڀ ڪجهه آهي. هو پاڻ کي عظيم عظمت عطا ڪري ٿو. ||14||
سالڪ، ٻيو محل:
اي نانڪ، انڌو ماڻهو وڃي ٿو زيور جو اندازو،
پر هو انهن جي قيمت نه ڄاڻندو. هو پنهنجي جهالت کي پڌرو ڪري وطن واپس ايندو. ||1||
ٻيو مهل:
زيور آيو، ۽ زيورن جو ٿيلهو کوليائين.
واپاري ۽ واپاري پاڻ ۾ مليل آهن.
اُهي اڪيلا خريد ڪن ٿا جواهر، اي نانڪ، جن جي پرس ۾ فضيلت آهي.
جيڪي زيور جو قدر نٿا ڪن، سي دنيا ۾ انڌن وانگر ڀڄن ٿا. ||2||
پورو:
جسم جي قلعي کي نو دروازا آهن. ڏهين دروازي کي لڪائي رکيو ويو آهي.
سخت دروازو کليل نه آهي؛ ان کي صرف گرو جي ڪلام جي ذريعي کولي سگهجي ٿو.
اڻڄاتل آواز موجوده گونج ٿو ۽ اتي وائبريٽس. گرو جي ڪلام جو ڪلام ٻڌو وڃي ٿو.
دل جي مرڪز جي اندر اندر، خدائي نور چمڪي ٿو. عقيدت جي ذريعي، انسان کي رب سان ملي ٿو.
هڪ رب سڀني کي پکڙيل ۽ پکڙيل آهي. هن پاڻ ئي مخلوق کي پيدا ڪيو. ||15||
سالڪ، ٻيو محل:
هو واقعي انڌو آهي، جيڪو انڌي جي ڏيکاريل واٽ تي هلي ٿو.
اي نانڪ، جنهن کي ڏسي، سو وڃائجي ڇو؟
انهن کي انڌو نه چئو، جن جي منهن ۾ اکيون ناهن.
اهي ئي انڌا آهن، اي نانڪ، جيڪي پنهنجي پالڻهار ۽ مالڪ کان پري ڀڄن ٿا. ||1||
ٻيو مهل:
جنهن کي رب انڌو ڪري ڇڏيو آهي - رب ڪري سگهي ٿو ان کي ٻيهر ڏسڻ.
هو صرف ايترو ئي ڪم ڪري ٿو جيئن هو ڄاڻي ٿو، جيتوڻيڪ هن سان سئو ڀيرا ڳالهايو وڃي.
جتي اصل شيءِ نظر نه ايندي آهي، اتي خود غرور غالب هوندو آهي- اهو چڱيءَ طرح ڄاڻو.
اي نانڪ، خريد ڪندڙ حقيقي شيءِ کي ڪيئن خريد ڪري سگهي ٿو، جيڪڏهن هو ان کي سڃاڻي نٿو سگهي؟ ||2||
ٻيو مهل:
ڪو ماڻهو انڌو ڪيئن ٿو سڏجي، جيڪڏهن هو رب جي حڪم سان انڌو ٿيو هجي.
اي نانڪ، جيڪو رب جي حڪم کي نه ٿو سمجهي، ان کي انڌو چئبو. ||3||