سچي گروءَ کان سواءِ، ڪو به رب نه ٿو ڳولي. ڪو به ڪوشش ڪري ۽ ڏسي سگهي ٿو.
رب جي ڪرم سان، سچو گرو ملي ٿو، ۽ پوءِ رب کي آسانيءَ سان ملي ٿو.
خود غرض انسان شڪ ۾ ڦاسي پيو آهي. سٺي قسمت کان سواء، رب جي دولت حاصل نه ٿيندي. ||5||
ٽنهي صورتون مڪمل طور تي پريشان ڪندڙ آهن. ماڻهو پڙهن ٿا ۽ پڙهن ٿا ۽ انهن تي غور ڪن ٿا.
اهي ماڻهو ڪڏهن به آزاد نه ٿيندا آهن. کين نجات جو دروازو نه ٿو ملي.
سچو گرو کان سواء، اهي ڪڏهن به غلاميء کان آزاد نه ٿيندا آهن؛ اهي رب جي نالي سان پيار نه ڪندا آهن. ||6||
پنڊت، مذهبي عالم ۽ خاموش ساجن، ويد پڙهي ۽ پڙهندي، ٿڪجي پيا آهن.
اهي رب جي نالي جو خيال به نٿا ڪن. اهي پنهنجي اندروني وجود جي گهر ۾ نه رهندا آهن.
موت جو رسول انهن جي مٿي تي لڙڪندو آهي. اهي پنهنجي اندر جي فريب سان تباهه ٿي ويا آهن. ||7||
هر ڪو رب جي نالي جي خواهش رکي ٿو. سٺي قسمت کان سواء، اهو حاصل نه ٿيندو.
جڏهن رب پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو، تڏهن انسان سچي گرو سان ملي ٿو، ۽ رب جو نالو ذهن ۾ اچي ٿو.
اي نانڪ، نالي جي ذريعي، عزت بلند ٿئي ٿي، ۽ انسان رب ۾ غرق ٿي وڃي ٿو. ||8||2||
مالار، ٽيون مهل، اشٽپديه، ٻيو بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
جڏهن رب پنهنجي رحمت ڏيکاري ٿو، هو انسان کي گرو لاء ڪم ڪرڻ جو حڪم ڏئي ٿو.
سندس درد دور ٿي ويندا آهن، ۽ رب جو نالو اندر اچي ويندو آهي.
سچي نجات اچي ٿي پنهنجي شعور کي سچي رب تي مرکوز ڪرڻ سان.
ٻڌو شيباد، ۽ گرو جي ڪلام جو ڪلام. ||1||
اي منھنجا دماغ، رب جي خدمت ڪر، هار، هار، سچو خزانو.
گروءَ جي مهربانيءَ سان رب جي دولت ملي ٿي. رات ۽ ڏينهن، پنهنجي مراقبي تي رب تي ڌيان ڏيو. ||1||روڪ||
اُها رُوح- ڪنوار جيڪا پنهنجي مڙس کان سواءِ پاڻ کي سينگاري ٿي،
بدتميز ۽ بڇڙو آهي، برباديءَ ۾ برباد.
هي آهي بي مقصد زندگي گذارڻ جو خود غرض انسان.
رب جي نالي کي وساري، هر قسم جون خالي رسمون پوريون ڪري ٿو. ||2||
ڪنوار جيڪا گرو مُخ آهي، سهڻي نموني سان سينگاريل آهي.
لفظ جي ذريعي، هوء پنهنجي مڙس کي پنهنجي دل ۾ رکي ٿي.
هوءَ هڪ رب کي سڃاڻي ٿي، ۽ پنهنجي انا کي مات ڏئي ٿي.
اها روح- دلہن نيڪ ۽ عظيم آهي. ||3||
گروءَ کان سواءِ، ڪنهن کي به رب نٿو ملي.
لالچي خود غرض انسان متوجه ۽ دوئي ۾ مشغول آهي.
صرف چند روحاني استادن کي اهو احساس آهي،
يعني گروءَ جي ملڻ کان سواءِ، ڇوٽڪارو نه ٿو ملي. ||4||
هر ڪو ٻين جون ڳالهيون ٻڌائيندو آهي.
ذهن کي ماتحت ڪرڻ کان سواءِ، عقيدتمند عبادت نٿي اچي.
جڏهن عقل کي روحاني دانائي حاصل ٿئي ٿي، تڏهن دل جو گل ڦلجي ٿو.
اُن دل ۾ رب جو نالو اچي بيٺو آهي. ||5||
انا پرستي ۾، هرڪو خدا جي عبادت ڪرڻ جي عقيدت سان پيش ڪري سگهي ٿو.
پر اهو ذهن کي نرم نٿو ڪري، ۽ اهو امن نه آڻيندو.
ڳالهائڻ ۽ تبليغ ڪرڻ سان، انسان صرف پنهنجي خودمختاري کي ظاهر ڪري ٿو.
هن جي عقيدت جي عبادت بيڪار آهي، ۽ هن جي زندگي مڪمل فضول آهي. ||6||
اهي ئي عقيدتمند آهن، جيڪي سچي گروءَ جي دل کي خوش ڪن ٿا.
رات ڏينهن هن جي نالي سان پيار سان جڙيل رهن ٿا.
اهي ڏسندا آهن نالو، رب جو نالو، هميشه موجود، هٿ جي ويجهو.