خود غرض انسان غلط طرف آهي. اهو توهان پنهنجي اکين سان ڏسي سگهو ٿا.
هو هرڻ وانگر ڦاسيءَ ۾ ڦاسي پيو آهي. موت جو رسول سندس مٿي تي لڙڪندو آهي.
بک، اُڃ ۽ بدمعاشي بڇڙا آهن. جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ خوفناڪ آهن.
اهي توهان جي اکين سان ڏسي نه سگهندا، جيستائين توهان لفظ جي ڪلام تي غور نه ڪندا.
جيڪو توهان کي راضي ڪري ٿو سو راضي آهي. هن جا سڀئي انتشار ختم ٿي ويا آهن.
گرو جي خدمت ڪندي، سندس سرمايو محفوظ آهي. گرو ڏاڪڻ ۽ ٻيڙي آهي.
اي نانڪ، جيڪو به رب سان جڙيل آهي، اهو جوهر حاصل ڪري ٿو. اي سچا پالڻھار، تون ملندو جڏھن دماغ سچو آھي. ||1||
پهرين مهل:
ھڪڙو رستو ۽ ھڪڙو دروازو آھي. گرو پنهنجي جاءِ تي پهچڻ جي ڏاڪڻ آهي.
اسان جو پالڻھار ۽ ماسٽر تمام خوبصورت آھي، اي نانڪ؛ سڀ آرام ۽ سڪون سچي رب جي نالي ۾ آهي. ||2||
پورو:
هن پنهنجو پاڻ کي پيدا ڪيو؛ هو پاڻ کي پاڻ سمجهي ٿو.
آسمان ۽ زمين کي جدا ڪري، هن پنهنجي ڇت وڇايل آهي.
بغير ڪنهن ٿنڀن جي، هو آسمان کي سهارو ڏئي ٿو، پنهنجي شبد جي نشاني ذريعي.
سج ۽ چنڊ کي ٺاهي، هن پنهنجي روشني انهن ۾ ڦهلائي ڇڏي.
رات ۽ ڏينهن پيدا ڪيائين. عجيب آهن هن جا معجزاتي ڊراما.
هن زيارت جا مقدس مزار ٺاهيا، جتي ماڻهو سچائي ۽ ڌرم تي غور ڪن ٿا، ۽ خاص موقعن تي صفائي غسل ڪن ٿا.
تنھنجي برابر ڪو ٻيو ڪونھي. اسان توهان کي ڪيئن ڳالهائي ۽ بيان ڪري سگهون ٿا؟
تون سچ جي تخت تي ويٺو آهين. ٻيا سڀ اچن ٿا ۽ وري جنم وٺن ٿا. ||1||
سالڪ، پھريون مھل:
اي نانڪ، جڏهن ساون جي مهيني ۾ برسات پوي ٿي، ته چار خوش ٿين ٿا:
نانگ، هرڻ، مڇي ۽ دولتمند ماڻهو جيڪي خوشيون ڳوليندا آهن. ||1||
پهرين مهل:
اي نانڪ، جڏهن ساون جي مهيني ۾ برسات پوي ٿي، ته چار جدا جدا دردن جو شڪار ٿين ٿا:
ڳئون جا ٻچا، غريب، مسافر ۽ نوڪر. ||2||
پورو:
تون سچو آھين، اي سچو پالڻھار. توهان سچو انصاف ڪيو.
هڪ ڪنول وانگر، تون بيٺو آسماني ٽرنس ۾؛ توهان کي نظر کان لڪايو ويو آهي.
برهما کي وڏو سڏيو ويندو آهي، پر هو توهان جي حدن کي به نٿو ڄاڻي.
توهان جو ڪو پيء يا ماء نه آهي؛ توکي ڪنهن جنم ڏنو؟
توهان وٽ ڪا به شڪل يا خاصيت ناهي؛ توهان سڀني سماجي طبقن کي پار ڪيو.
توهان کي بک يا اڃ ناهي؛ توهان مطمئن ۽ مطمئن آهيو.
تون پاڻ کي گرو ۾ ضم ڪيو آهي؛ توهان پنهنجي ڪلام جي ذريعي پکڙيل آهيو.
جڏهن هو سچي رب کي راضي ڪندو آهي، تڏهن انسان سچ ۾ ضم ٿي ويندو آهي. ||2||
سالڪ، پھريون مھل:
طبيب کي سڏيو ويو؛ هن منهنجي هٿ کي هٿ ڪيو ۽ منهنجي نبض کي محسوس ڪيو.
بيوقوف طبيب کي خبر نه هئي ته درد دماغ ۾ آهي. ||1||
ٻيو مهل:
اي طبيب، تون هڪ قابل طبيب آهين، جيڪڏهن پهرين مرض جي تشخيص ڪر.
اھڙو علاج تجويز ڪريو، جنھن سان ھر قسم جي بيمارين جو علاج ٿي سگھي.
اها دوا ڏيو، جنهن سان مرض دور ٿئي، ۽ جسم ۾ سڪون اچي ۽ رهجي.
جڏهن تون پنهنجي مرضيءَ کان ڇوٽڪارو وٺندين، اي نانڪ، تون طبيب طور سڃاتندين. ||2||
پورو:
برهما، وشنو، شيو ۽ ديوتا پيدا ٿيا.
برهما کي ويد ڏنو ويو، ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ جو حڪم ڏنو ويو.
ڏهه اوتار، ۽ رام راجا، وجود ۾ آيا.
سندس وصيت موجب، انهن جلدي سڀني ڀوتن کي ماري ڇڏيو.
شيو هن جي خدمت ڪري ٿو، پر هن جي حدن کي ڳولي نه ٿو سگهي.
هن پنهنجو تخت سچائي جي اصولن تي قائم ڪيو.
هن سڄي دنيا کي ان جي ڪمن جو حڪم ڏنو، جڏهن ته هو پاڻ کي نظر کان لڪائيندو آهي.