نانڪ خدا کي هي دعا ڪري ٿو: "مهرباني ڪري، اچو ۽ مون کي پاڻ سان گڏ ڪريو."
ويساخ جو مهينو سهڻو ۽ وڻندڙ هوندو آهي، جڏهن سائين مون کي رب سان ملڻ جو سبب بڻائيندو آهي. ||3||
جيت جي مهيني ۾، ڪنوار کي رب سان ملڻ جي آرزو هوندي آهي. سڀ سندس اڳيان سجدو ڪن ٿا.
جنهن رب جي پوشاڪ کي پڪڙيو، سچو دوست، ان کي ڪو به غلاميءَ ۾ رکي نٿو سگهي.
خدا جو نالو جواهر، موتي. اهو چوري يا کڻي نه ٿو سگهجي.
رب ۾ سڀ خوشيون آهن جيڪي ذهن کي خوش ڪن ٿيون.
جيئن رب چاهي ٿو، تيئن ڪم ڪري ٿو، ۽ ائين ئي سندس مخلوق عمل ڪري ٿي.
اُهي ئي سڳورا سڏجن ٿا، جن کي خدا پنهنجو بنايو آهي.
جيڪڏهن ماڻهو پنهنجي ڪوششن سان رب سان ملي سگهي ٿو ته پوءِ جدائي جي درد ۾ روئي ڇو؟
ساد سنگت ۾ هن سان ملاقات، اي نانڪ، پاڪ جي صحبت ۾، آسماني نعمت حاصل ٿئي ٿي.
جيت جي مهيني ۾ هن کي چنچل مڙس رب ملندو آهي، جنهن جي پيشاني تي اهڙي سٺي قسمت لکيل هوندي آهي. ||4||
عاشور جو مهينو گرم لڳي ٿو، انهن کي جيڪي پنهنجي مڙس جي ويجهو نه آهن.
انهن خدا کي ڇڏي ڏنو آهي بنيادي وجود، دنيا جي زندگي، ۽ اهي صرف انسانن تي ڀروسو ڪرڻ آيا آهن.
دوئيءَ جي محبت ۾، ڀُڻ ڀُڻ ناس ٿئي ٿو. هن جي ڳچيءَ ۾ موت جو ڦڙو لڳل آهي.
جيئن پوکيندؤ، تيئن پوکيندؤ. توهان جي قسمت توهان جي پيشاني تي لکيل آهي.
زندگيءَ جي رات گذري ويندي آهي ۽ آخر ۾ پشيماني ۽ پشيمانيءَ ۾ ايندي آهي ۽ پوءِ ڪا به اميد نه رکندي آهي.
جيڪي پاڪ بزرگن سان ملن ٿا سي رب جي درٻار ۾ آزاد ٿين ٿا.
مون تي رحم ڪر، اي خدا. مان تنهنجي درشن جي برڪت واري نظر لاءِ اڃايل آهيان.
توکان سواءِ، خدا، ٻيو ڪوبه ڪونهي. هي نانڪ جي عاجز دعا آهي.
عاشور جو مهينو خوشگوار آهي، جڏهن رب جا پير ذهن ۾ رهندا آهن. ||5||
ساوڻ جي مهيني ۾، روح جي ڪنوار خوش ٿيندي آهي، جيڪڏهن هوء رب جي لوٽس پيرن سان پيار ڪري ٿي.
هن جو دماغ ۽ جسم سچي جي محبت سان ڀريل آهي. سندس نالو ئي سندس سهارو آهي.
ڪرپشن جون خوشيون ڪوڙا آهن. جيڪو ڏٺو وڃي سو خاڪ ٿي ويندو.
رب جي امرت جا قطرا تمام خوبصورت آهن! پاڪ سائين سان ملاقات ڪري، اسان ان ۾ پيئندا آهيون.
ٻيلن ۽ مرغن ميدانن کي خدا جي محبت سان تازگي ۽ تازگي ملي ٿي، تمام طاقتور، لامحدود بنيادي وجود.
منهنجو دماغ رب سان ملڻ جي خواهش آهي. ڪاش هو پنهنجي رحمت ڏيکاري، ۽ مون کي پاڻ سان ملائي!
جن ڪنوارن کي خدا حاصل ڪيو آهي- مان انهن تي هميشه لاءِ قربان آهيان.
اي نانڪ، جڏهن پيارا رب رحم ڪري ٿو، هو پنهنجي دلہن کي پنهنجي ڪلام جي ڪلام سان سينگاريو آهي.
ساون انهن خوش روح دلہن لاءِ وڻندڙ آهي جن جون دليون رب جي نالي جي هار سان سينگاريل آهن. ||6||
بهادن جي مهيني ۾، هوءَ شڪ ۾ مبتلا ٿي ويندي آهي، ڇاڪاڻ ته هن جي دوئي سان لاڳاپو آهي.
هوءَ هزارين زيور پائي سگهي ٿي، پر اهي ڪنهن به ڪم جا ناهن.
جنهن ڏينهن جسم فنا ٿيندو آهي- ان وقت هوءَ ڀوت بڻجي ويندي آهي.
موت جو رسول کيس پڪڙي ٿو، ۽ ڪنهن کي به سندس راز نه ٿو ٻڌائي.
۽ هن جا پيارا- هڪ پل ۾، اهي اڳتي وڌندا آهن، هن کي اڪيلو ڇڏي.
هوءَ پنهنجا هٿ وڍي ٿي، هن جو جسم درد ۾ سڙي ٿو، ۽ هوءَ ڪاري کان اڇي ٿي وڃي ٿي.
جيئن هن پوکيو آهي، تيئن ئي فصل لڻي ٿي. اهڙي آهي ڪرما جو ميدان.
نانڪ خدا جي پناهه ڳولي ٿو؛ خدا کيس پنهنجي پيرن جي ٻيڙي ڏني آهي.
جيڪي بھادون ۾ گرو، محافظ ۽ نجات ڏيندڙ سان پيار ڪندا آھن، انھن کي دوزخ ۾ نه اڇلايو ويندو. ||7||
اسسو جي مهيني ۾، رب جي لاء منهنجي محبت مون کي غالب ڪري ٿي. مان ڪيئن وڃان ۽ رب سان ملي سگهان ٿو؟