رب ۽ مالڪ جي ٻانهي کي رب جي پيار ۽ محبت حاصل ٿئي ٿي.
جيڪو رب ۽ مالڪ جو آهي، سو سندس ٻانهن جو آهي. ٻانهو پنهنجي رب ۽ مالڪ جي سنگت ۾ ممتاز ٿي ويندو آهي. ||3||
اھو، جنھن کي پالڻھار ۽ مالڪ عزت جي پوشاڪ ۾ ڪپڙا،
هن جي اڪائونٽ لاء جواب ڏيڻ لاء هاڻي نه سڏيو ويندو آهي.
نانڪ ان ٻانهن تي قربان آهي. هو خدا جي اونهي ۽ بي حد سمنڊ جو موتي آهي. ||4||18||25||
ماجه، پنجين مهل:
هر شيءِ نفس جي گهر ۾ آهي. ان کان ٻاهر ڪجهه به ناهي.
جيڪو ٻاهر ڳولي ٿو، سو شڪ ۾ ڦاسي پيو آهي.
گروءَ جي مهربانيءَ سان، جنهن رب کي پنهنجي اندر ۾ مليو آهي، سو اندر ۾ ۽ ٻاهران خوش آهي. ||1||
آهسته آهسته، آهسته آهسته، قطرو قطرو، امرت جو وهڪرو اندر ۾ هيٺ لهي ٿو.
ذهن ان ۾ پيئندو آهي، ٻڌڻ ۽ غور ڪندي لفظ جي ڪلام تي غور ڪندو آهي.
اهو ڏينهن رات خوشي ۽ سڪون حاصل ڪري ٿو، ۽ هميشه لاءِ رب سان کيڏي ٿو. ||2||
مان هاڻي رب سان گڏ ٿي چڪو آهيان ۽ هن کان ڪيترين ئي زندگين کان جدا ٿيڻ کان پوءِ؛
سائين جي مهربانيءَ سان سڪل ٽاريون وري پنهنجي سرسبزيءَ ۾ ڦاٿل آهن.
مون کي هي عظيم سمجھه حاصل ڪيو آهي، ۽ مان هن نالي تي غور ڪيو آهي. گرو مُخ جي حيثيت ۾، مون رب سان ملاقات ڪئي آهي. ||3||
جيئن پاڻيءَ جون لهرون وري پاڻيءَ سان ملن ٿيون،
ائين ئي منهنجي روشني وري نور ۾ ضم ٿي وڃي ٿي.
نانڪ صاحب فرمائي ٿو ته، وهم جو پردو کٽي ويو آهي، هاڻي مان ٻاهر نه ڀڄندس. ||4||19||26||
ماجه، پنجين مهل:
مان انهن تي قربان آهيان جن توهان کي ٻڌو آهي.
مان قربان آهيان انهن تي جن جون زبانون تو سان ڳالهائين ٿيون.
مان بار بار انهن تي قربان آهيان، جيڪي دل ۽ جسم سان تنهنجو ذڪر ڪن ٿا. ||1||
مان انهن جا پير ڌوان ٿو جيڪي تنهنجي واٽ تي هلن ٿا.
منهنجي اکين سان، مان انهن مهربان ماڻهن کي ڏسڻ جي خواهشمند آهيان.
مان پنهنجو ذهن انهن دوستن کي پيش ڪريان ٿو، جن گرو سان ملاقات ڪئي آهي ۽ خدا کي مليو آهي. ||2||
ڏاڍا خوش نصيب آھن اُھي جيڪي توکي سڃاڻن ٿا.
سڀني جي وچ ۾، اهي نروانا ۾ الڳ ۽ متوازن رهندا آهن.
ساد سنگت، مقدس جي صحبت ۾، اهي خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪن ٿا، ۽ پنهنجن سڀني بڇڙن جذبن کي فتح ڪن ٿا. ||3||
منهنجو ذهن انهن جي حرم ۾ داخل ٿي ويو آهي.
مون پنهنجي طاقت تي فخر ۽ جذباتي وابستگي جي اونداهي کي ڇڏي ڏنو آهي.
مھرباني ڪري نانڪ کي نام جي تحفي سان نوازيو، ان جي قابل ۽ اڻڄاتل خدا جو نالو. ||4||20||27||
ماجه، پنجين مهل:
تون وڻ آهين؛ تنهنجون شاخون ڦٽي نڪتيون آهن.
ننڍي ۽ ننڍي کان تون وڏو ۽ ظاهر ٿي پيو آهين.
تون ئي پاڻيءَ جو سمنڊ آهين ۽ تون ئي ان جي مٿاڇري تي جھاگ ۽ بلبل آهين. مان توکان سواءِ ٻيو ڪو نه ٿو ڏسي سگهان، رب. ||1||
تون ئي تار آهين، ۽ تون ئي موتي آهين.
تون ئي ڳنڍ آهين، ۽ تون ئي مالا جو بنيادي مالا آهين.
شروعات ۾، وچ ۾ ۽ آخر ۾، اتي خدا آهي. مان توکان سواءِ ٻيو ڪو نه ٿو ڏسي سگهان، رب. ||2||
تون سڀني خوبين کان مٿاهون آهين، ۽ تون اعليٰ صفتن جو مالڪ آهين. تون ئي سلامتي ڏيندڙ آهين.
تون نروان ۾ علحده آهين، ۽ تون لطف وٺندڙ آهين، محبت سان ڀريل.
تون پاڻ ڄاڻين پنھنجا رستا؛ توهان پاڻ تي رهو. ||3||
تون ئي مالڪ آهين، ۽ وري، تون ئي نوڪر آهين.
اي خدا تون پاڻ ئي ظاهر ۽ غير ظاهر آهين.
ٻانهو نانڪ هميشه لاءِ تنهنجي شان ۾ ڳائي ٿو. مهرباني ڪري، صرف هڪ لمحي لاء، هن کي پنهنجي فضل جي نظر سان نوازيو. ||4||21||28||