جيئن باهه ڌاتو کي پاڪ ڪري ٿي، تيئن رب جو خوف برائيءَ جي گندگي کي ختم ڪري ٿو.
اي نانڪ، خوبصورت آهن اهي عاجز انسان، جيڪي رب جي محبت سان ڀريل آهن. ||1||
ٽيون مهل:
رامڪلي ۾، مون رب کي پنهنجي ذهن ۾ رکيو آهي. اهڙيء طرح مون کي سينگاريو ويو آهي.
گرو جي ڪلام جي ذريعي، منهنجي دل جو ڪمال ڦٽي ويو آهي. رب مون کي عبادت جي خزاني سان نوازيو.
منهنجو شڪ دور ٿي ويو، ۽ مان جاڳيس؛ جهالت جي اونداهي دور ٿي وئي.
هوءَ جيڪا پنهنجي رب سان پيار ڪري ٿي، اُها تمام گهڻي خوبصورت آهي.
اهڙي سهڻي، خوش روح دلہن هميشه لاءِ پنهنجي مڙس رب سان ملي ٿي.
پاڻ سڳورن کي خبر ناهي ته پاڻ کي ڪيئن سينگاريو. پنهنجي سڄي زندگي برباد ڪري ڇڏين ٿا.
جيڪي رب جي عبادت کان سواءِ پاڻ کي سينگاريندا آهن، اهي مسلسل تڪليفن ۾ ورتل آهن.
هنن کي هن دنيا ۾ عزت نٿي ملي. خالق رب ئي ڄاڻي ٿو ته آخرت ۾ انهن جو ڇا ٿيندو.
اي نانڪ، سچو پالڻھار ھڪڙو ئي آھي. ديوتا صرف دنيا ۾ موجود آهي.
هو پاڻ کين چڱائي ۽ بديءَ جو حڪم ڏئي ٿو. اهي صرف اهو ڪن ٿا جيڪو خالق رب انهن کي ڪري ٿو. ||2||
ٽيون مهل:
سچي گرو جي خدمت ڪرڻ کان سواءِ سڪون نٿو ملي. اهو ڪٿي به نه ملي سگهي ٿو.
ان لاءِ ڪيترو به آرزو هجي، نيڪ عملن جي ڪرم کان سواءِ، اهو نه ٿو ملي.
جن جو باطن لالچ ۽ فساد سان ڀريل آهي، سي دوئي جي محبت ۾ برباد ٿي ويا آهن.
ڄمڻ ۽ مرڻ جو سلسلو ختم نه ٿيندو آهي، ۽ اُهي انا سان ڀريل، درد ۾ مبتلا آهن.
جيڪي پنهنجي شعور کي سچي گرو تي مرکوز ڪن ٿا، اُهي اڻپورا نٿا رهن.
کين موت جو رسول نه سڏيندو آهي ۽ نه ئي کين تڪليف ٿيندي آهي.
اي نانڪ، گرومخ بچايو ويو آهي، سچي ڪلام ۾ ضم ٿي. ||3||
پورو:
هو پاڻ هميشه لاءِ بي نياز رهي ٿو. ٻيا سڀ دنياوي ڪمن پٺيان ڊوڙن ٿا.
هو پاڻ ابدي آهي، نه بدلجڻ وارو ۽ نه ڦرندڙ؛ ٻيا وري جنم وٺن ٿا ۽ وڃن ٿا.
هميشه لاءِ رب جي ياد ڪرڻ سان، گرومخ کي سڪون ملي ٿو.
هو پنهنجي باطن جي گهر ۾ رهجي، سچي پالڻهار جي ساراهه ۾ مشغول رهي ٿو.
سچو رب عميق ۽ بي مثال آهي. گرو جي ڪلام جي ذريعي، هن کي سمجھيو ويندو آهي. ||8||
سالڪ، ٽيون مهل:
سچي نالي تي غور ڪريو؛ سچو پالڻهار هر شيءِ ۾ پکڙيل آهي.
اي نانڪ، جيڪو رب جي حڪم کي سمجهي ٿو، سچ جو ميوو حاصل ڪري ٿو.
جيڪو رڳو واتان واڪا ڪري ٿو، سو سچي رب جي حڪم کي نٿو سمجهي.
اي نانڪ، جيڪو رب جي مرضي کي قبول ڪري ٿو، اهو سندس عبادت ڪندڙ آهي. ان کي قبول ڪرڻ کان سواءِ، هو ڪوڙن جو ڀنڊار آهي. ||1||
ٽيون مهل:
پاڻ سڳورن کي خبر ناهي ته ڇا چوندا آهن. اهي جنسي خواهش، ڪاوڙ ۽ انا سان ڀريل آهن.
اهي صحيح هنڌن ۽ غلط هنڌن کي نٿا سمجهن. اهي لالچ ۽ فساد سان ڀريل آهن.
اهي اچن ٿا، ۽ ويٺا آهن ۽ پنهنجن مقصدن لاءِ ڳالهائين ٿا. موت جو رسول کين ماري ٿو.
آخرت ۾ رب جي درٻار ۾ حساب وٺبو. ڪوڙن کي مارايو ۽ ذليل ڪيو وڃي ٿو.
ڪوڙ جي هن گند کي ڪيئن ڌوئي سگهبو؟ ڇا ڪوئي ان بابت سوچي سگھي ٿو، ۽ رستو ڳولي سگھي ٿو؟
جيڪڏهن ڪو سچو گروءَ سان ملي ٿو، ته هو اندر ۾ رب جو نالو سمائي ٿو. هن جا سڀ گناهه ناس ٿي ويا آهن.
اچو ته سڀ ان عاجزي سان ان عاجزي سان سجدو ڪريون، جيڪو نالو ڳائي ٿو، ۽ نام جي عبادت ڪري ٿو.