پنهنجي پيرن سان، مان پنهنجي رب ۽ ماءُ جي واٽ تي هلان ٿو. مان پنهنجي زبان سان رب جي شان ۾ گيت ڳايان ٿو. ||2||
منهنجي اکين سان، مان رب کي ڏسان ٿو، مطلق نعمت جو مجسمو؛ سائين هن دنيا کان منهن موڙي ڇڏيو آهي.
مون کي محبوب رب جو انمول نالو مليو آهي. اهو ڪڏهن به مون کي ڇڏي نه ٿو يا ڪنهن ٻئي جاء تي. ||3||
رب کي راضي ڪرڻ لاءِ ڪهڙي تعريف، ڪهڙي شان ۽ ڪهڙي خوبي بيان ڪرڻ گهرجي؟
اُهو عاجز، جنهن تي مهربان رب مهربان آهي- اي ٻانهو نانڪ، هو خدا جي ٻانهن جو ٻانهو آهي. ||4||8||
سارنگ، پنجين مهل:
مان ڪنهن کي ٻڌائي سگهان ٿو، ۽ مان ڪنهن سان ڳالهائي سگهان ٿو، هن امن ۽ نعمت جي حالت بابت؟
مان خوش ۽ مسرت ۾ آهيان، خدا جي درشن جي برڪت وارو نظارو ڏسي رهيو آهيان. منهنجو دماغ هن جي خوشين ۽ سندس شان جا گيت ڳائي ٿو. ||1||روڪ||
مان حيران ٿي چڪو آهيان، عجيب رب ڏانهن ڏسندو آهيان. ٻاجھارو پالڻھار هر جاءِ تي پکڙيل آھي.
مان رب جي نالي جي انمول امرت ۾ پيئندو آهيان. گونگي وانگر، مان صرف مسڪرائي سگهان ٿو - مان ان جي ذائقي بابت ڳالهائي نٿو سگهان. ||1||
جيئن سانس بندن ۾ جڪڙيل آهي، تيئن ان جي اندر اچڻ ۽ وڃڻ کي ڪو به سمجهي نٿو سگهي.
پوءِ ڇا اهو ماڻهو آهي، جنهن جي دل ۾ رب جي روشني آهي- سندس ڪهاڻي ٻڌائي نه ٿو سگهجي. ||2||
جيتريون ٻيون ڪوششون توهان سمجهي سگهو ٿا - مون انهن کي ڏٺو آهي ۽ انهن سڀني جو مطالعو ڪيو آهي.
منهنجي محبوب، بي پرواهه رب پاڻ کي منهنجي دل جي گهر ۾ ظاهر ڪيو آهي. اهڙيءَ طرح مون کي اڻپوري رب جو احساس ٿيو آهي. ||3||
مطلق، بي شڪل، دائمي طور تي نه بدلجندڙ، بيشمار رب کي ماپي نٿو سگهجي.
نانڪ جو چوڻ آهي ته، جيڪو ناقابل برداشت برداشت ڪري ٿو، اها حالت صرف ان جي آهي. ||4||9||
سارنگ، پنجين مهل:
ڪرپٽ ماڻهوءَ جا ڏينهن ۽ راتيون بيڪار گذرن ٿيون.
هو ڪائنات جي پالڻهار تي نه وائبرٽ ۽ غور ڪندو آهي. هو خودڪشي واري عقل سان مست آهي. هو جوا ۾ پنهنجي جان وڃائي ٿو. ||1||روڪ||
نالو، رب جو نالو، قيمتي آهي، پر هو ان سان پيار ۾ نه آهي. هن کي صرف ٻين تي بدمعاشي ڪرڻ پسند آهي.
گھاس وڍي، ھو پنھنجو گھر ٺاھي ٿو. دروازي تي، هو هڪ باهه ٺاهي ٿو. ||1||
هو پنهنجي مٿي تي سلفر جو بار کڻندو آهي، ۽ امرت کي پنهنجي دماغ مان ڪڍي ڇڏيندو آهي.
پنھنجا سٺا ڪپڙا پائڻ سان، انسان ڪوئلي جي کڏ ۾ پوي ٿو. بار بار، هو ان کي هٽائڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. ||2||
شاخ تي بيٺو، کائيندو ۽ کائيندو ۽ مسڪرائيندو، وڻ کي ڪٽيندو.
هو سڀ کان پهرين هيٺ ڪري ٿو ۽ ٽڪرن ۽ ٽڪرن ۾ ڀڄي ويو آهي. ||3||
هو رب جي خلاف انتقام وٺندو آهي جيڪو انتقام کان پاڪ آهي. بيوقوف ڪم تي نه آهي.
نانڪ چوي ٿو، سنتن جو بچاءُ وارو فضل بي شڪل، عظيم رب آهي. ||4||10||
سارنگ، پنجين مهل:
ٻيا سڀ شڪ ۾ ڦاٿل آهن. اهي نٿا سمجهن.
اھو ماڻھو، جنھن جي دل ۾ ھڪڙو خالص لفظ رھندو آھي، ويد جي جوهر کي سمجھندو آھي. ||1||روڪ||
هو دنيا جي طريقن تي هلندو آهي، ماڻهن کي خوش ڪرڻ جي ڪوشش ڪندو آهي.
پر جيستائين سندس دل روشن نه ٿئي، تيستائين هو اوندهه ۾ ڦاسي پيو آهي. ||1||
زمين هر طرح سان تيار ٿي سگهي ٿي، پر پوکڻ کان سواءِ ڪا به شيءِ نه نڪرندي آهي.
بس ائين ئي، رب جي نالي کان سواءِ، نه ڪو آزاد ٿيندو آهي ۽ نه ئي خوديءَ جو غرور ٽٽندو آهي. ||2||
انسان پاڻي کي ڇهي سگهي ٿو جيستائين هو زخم نه هجي، پر مکڻ ڪيئن پيدا ٿيندو؟
گروءَ جي ملڻ کان سواءِ، ڪو به آزاد نه ٿيندو آهي ۽ نه ئي عالم جو رب نه ملندو آهي. ||3||