هي نانگ هن جي ٺاهيل آهي.
هوءَ پاڻ ۾ ڪهڙي طاقت يا ڪمزوري آهي؟ ||4||
جيڪڏهن هوءَ فاني سان رهي ٿي ته پوءِ هن جو روح هن جي جسم ۾ رهي ٿو.
گرو جي فضل سان، ڪبير آسانيء سان پار ڪيو آهي. ||5||6||19||
آسا:
ڪتي کي سمرت پڙهڻ جي تڪليف ڇو؟
بي ايمان سنسار کي رب جي حمد ڳائڻ جي تڪليف ڇو؟ ||1||
رب جي نالي ۾ رهو، رام، رام، رام.
ان جي باري ۾ ڳالهائڻ جي تڪليف نه ڪريو بي ايمان سنسڪرت سان، جيتوڻيڪ غلطي سان. ||1||روڪ||
ڪانءَ کي ڪپور ڇو ڏيو؟
نانگ کير پيئڻ لاءِ ڇو ڏيو؟ ||2||
سَت سنگت، سچي جماعت ۾ شامل ٿيڻ سان، اختلافي سمجھ حاصل ٿئي ٿي.
اهو لوهه جيڪو فلسفي جي پٿر کي ڇهي ٿو سو سونا ٿي وڃي ٿو. ||3||
ڪتو، بي ايمان سني، سڀ ڪجهه ائين ڪري ٿو جيئن رب کيس ڪري ٿو.
هو شروع کان ئي اڳ کان مقرر ڪيل ڪم ڪري ٿو. ||4||
جيڪڏهن توهان Ambrosial Nectar وٺو ۽ ان سان نيم جي وڻ کي پاڻي ڏيو،
اڃا به، ڪبير چوي ٿو، ان جي فطري خاصيتون تبديل نه ٿيون. ||5||7||20||
آسا:
سري لنڪا جهڙو قلعو، جنهن جي چوڌاري سمنڊ آهي
- راڻيءَ جي ان گهر جي ڪا خبر ناهي. ||1||
مان ڇا گهران؟ ڪا به شيءِ مستقل ناهي.
مان پنهنجي اکين سان ڏسان ٿو ته دنيا گذري رهي آهي. ||1||روڪ||
هزارين پٽ ۽ هزارين پوٽا
- پر راڻيءَ جي انهيءَ گهر مان ڏيئا ٻاري ويا آهن. ||2||
چنڊ ۽ سج سندس ماني پچائيندا هئا.
باهه سندس ڪپڙا ڌوئي ڇڏيو. ||3||
گرو جي هدايتن تحت، جنهن جو ذهن رب جي نالي سان ڀريل آهي،
مستقل ٿي وڃي ٿو، ۽ ڪٿي به نه ٿو وڃي. ||4||
ڪبير فرمائي ٿو، ٻڌ، ماڻهو:
رب جي نالي کان سواء، ڪو به آزاد نه آهي. ||5||8||21||
آسا:
پهرين، پٽ ڄائو هو، ۽ پوء، هن جي ماء.
گرو، شاگرد جي پيرن تي ڪري ٿو. ||1||
هي عجيب ڳالهه ٻڌو، اي تقدير جا ڀائرو!
مون شينهن کي ڳئون چرندي ڏٺو. ||1||روڪ||
پاڻيءَ جي مڇي وڻ تي ڄمي ٿي.
مون ڏٺو ته هڪ ٻلي هڪ ڪتي کي کڻي وڃي رهي آهي. ||2||
شاخون هيٺيون آهن، ۽ پاڙون مٿي آهن.
ان وڻ جي ٿڙ تي ميوا ۽ گل ٿين ٿا. ||3||
گهوڙي تي چڙهندي، ڀينرون کيس چرڻ لاءِ ٻاهر وٺي وينديون آهن.
ٻلي پري آهي، جڏهن ته هن جو بار گهر آيو آهي. ||4||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، جيڪو هن حمد کي سمجهي ٿو.
۽ رب جو نالو ڳائيندو، سڀ ڪجهه سمجهه ۾ اچي ٿو. ||5||9||22||
22 چو-پاڌي ۽ پنچ-پاڌي
ڪبير جي آسا، 8 ٿري پاڌي، 7 ڍوڪي، 1 ايڪ ٽوڪا:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
رب جسم کي سپرم مان پيدا ڪيو، ۽ ان کي باهه جي کڏ ۾ محفوظ ڪيو.
ڏهن مهينن تائين هن توکي ماءُ جي پيٽ ۾ سنڀاليو ۽ پوءِ تون ڄمڻ کان پوءِ مايا ۾ لڳي وئين. ||1||
اي انسان، تو پاڻ کي لالچ ۾ جڪڙي، زندگيءَ جي زيور کي ڇو وڃائي ڇڏيو آهي؟
توهان پنهنجي گذريل ڄمار جي زمين ۾ نيڪ عملن جو ٻج نه پوکيو. ||1||روڪ||
ٻار کان وٺي، تون پوڙهو ٿي ويو آهين. جيڪو ٿيڻو هو سو ٿي ويو.
جڏهن موت جو رسول اچي تو کي وارن کان پڪڙي، پوءِ ڇو روئين؟ ||2||
توهان کي ڊگهي زندگي جي اميد آهي، جڏهن ته موت توهان جي سانس کي شمار ڪري ٿو.