خدائي سچي گروءَ سان ملي، مان ناد جي آواز ۾ ضم ٿي ويس. ||1||روڪ||
جتي چمڪندڙ سفيد روشني نظر اچي ٿي،
اتي شبد جو اڻ کٽ آواز گونجي ٿو.
هڪ جي روشني نور ۾ ملائي ٿي؛
گرو جي فضل سان، مون کي اها خبر آهي. ||2||
زيور دل جي خزاني واري ڪمري ۾ آهن.
اهي چمڪندڙ ۽ روشني وانگر چمڪندڙ آهن.
رب ويجهو آهي، پري ناهي.
هو مڪمل طور تي منهنجي روح ۾ ڦهليل ۽ ڦهليل آهي. ||3||
جتي نه مرندڙ سج جي روشني،
ٻرندڙ چراغ جي روشني غير معمولي لڳي ٿي.
گرو جي فضل سان، مون کي اها خبر آهي.
ٻانهو نالو ديوي آسماني رب ۾ جذب ٿئي ٿو. ||4||1||
چوٿون بيت، سورت:
ڀرسان واري عورت نام ديو کان پڇيو، ”تنهنجو گهر ڪنهن ٺاهيو؟
مان کيس ٻيڻو اجرت ڏيندس. مون کي ٻڌاءِ ته تنهنجو ڪاريگر ڪير آهي؟" ||1||
اي ڀيڻ، مان هي ڪاريگر توکي نه ٿو ڏئي سگهان.
ڏس، منھنجو قافلو ھر طرف پکڙيل آھي.
منهنجو قافلو آهي ساهه جو سهارو. ||1||روڪ||
هي قافلو محبت جي اجرت گهرندو آهي، جيڪڏهن ڪو چاهي ته هن کي پنهنجو گهر ٺاهي.
جڏهن سڀني ماڻهن ۽ مائٽن سان پنهنجو لاڳاپو ٽوڙي ٿو، تڏهن ڪارخانو پنهنجي مرضيءَ سان اچي ٿو. ||2||
مان اهڙي ڪاريگر جو بيان نٿو ڪري سگهان، جيڪو هر شيءِ ۾ سمايل آهي.
گونگو سڀ کان وڌيڪ شاندار امرت جو ذائقو چکندو آهي، پر جيڪڏهن توهان هن کان ان کي بيان ڪرڻ لاءِ پڇو ته هو نه ٿو ڪري سگهي. ||3||
هن ڪاريگر جون خوبيون ٻڌ، اي ڀيڻ؛ هن سمنڊن کي روڪيو، ۽ ڍرو کي قطب تارو قائم ڪيو.
نام ديوي جي لارڊ ماسٽر سيتا کي واپس وٺي آيو، ۽ سري لنڪا ڀاڀيخان کي ڏنو. ||4||2||
سورت، ٽيون بيت:
چمڙي کان سواءِ ڊرم وڄائي ٿو.
برسات جي موسم کان سواءِ ڪڪر گجگوڙ سان ٽمندا آهن.
بغير ڪڪرن جي، مينهن پوي ٿو،
جيڪڏهن ڪو حقيقت جي جوهر تي غور ڪري. ||1||
مون کي پنهنجي محبوب رب سان مليو آهي.
هن سان ملڻ سان، منهنجو جسم سهڻو ۽ شاندار ٿي ويو آهي. ||1||روڪ||
فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان مان سون ۾ تبديل ٿي ويو آهيان.
مون زيور کي پنهنجي وات ۽ دماغ ۾ وجهي ڇڏيو آهي.
مان هن کي پنهنجو پاڻ وانگر پيار ڪريان ٿو، ۽ منهنجو شڪ دور ٿي ويو آهي.
گروءَ جي هدايت جي طلب ڪندي، منهنجو ذهن مطمئن آهي. ||2||
پاڻي کڏ ۾ موجود آهي؛
مان ڄاڻان ٿو ته هڪ رب سڀني ۾ موجود آهي.
شاگرد جو ذهن گرو تي ايمان رکي ٿو.
خادم نامي ديوي حقيقت جي جوهر کي سمجهي ٿو. ||3||3||
راگ سورت، ڀڳت روي داس جيئي جو ڪلام:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
جڏهن مان پنهنجي انا ۾ آهيان، تڏهن تون مون سان گڏ ناهين. هاڻي جڏهن تون مون سان گڏ آهين ته منهنجي اندر ۾ ڪا به انا نه رهي.
واءُ شايد وڏي سمنڊ ۾ وڏيون لهرون اٿاري، پر اهي رڳو پاڻيءَ ۾ پاڻي آهن. ||1||
اي منهنجا مالڪ، مان اهڙي بيوقوف بابت ڇا چئي سگهان ٿو؟
شيون نه آهن جيئن اهي نظر اچن ٿا. ||1||روڪ||
اهو بادشاهه وانگر آهي، جيڪو پنهنجي تخت تي سمهي ٿو، ۽ خواب ڏسي ٿو ته هو هڪ فقير آهي.
هن جي بادشاهي برقرار آهي، پر ان کان جدا ٿي، هو ڏک ۾ مبتلا آهي. منهنجي به اها حالت آهي. ||2||