مون کي به ڌوڪو ڏنو ويو آهي، دنيا جي مشڪلاتن جي پٺيان. منهنجي مڙس رب مون کي ڇڏي ڏنو آهي - مان بغير زال جي بڇڙا ڪم ڪريان ٿو.
هر گهر ۾، مڙس جي ڪنوار آهن. اهي پنهنجي رب کي پيار ۽ محبت سان ڏسندا آهن.
مان پنهنجي سچي مڙس جي ساراهه ڳائيندو آهيان، ۽ پنهنجي مڙس جي نالي سان، مان ڦٽي نڪرندو آهيان. ||7||
گروءَ سان ملڻ سان، روح جي ڪنوار جو لباس بدلجي وڃي ٿو، ۽ هوءَ سچائيءَ سان سينگارجي ٿي.
اچو ۽ مون سان ملن، اي رب جي ڪنوار؛ اچو ته خالق رب جي ياد ۾ غور ڪريون.
نالي جي ذريعي، روح جي ڪنوار رب جي پسنديده بڻجي ٿي؛ هوءَ سچ سان سينگاريل آهي.
جُدائي جا گيت نه ڳائي، اي نانڪ؛ خدا تي غور ڪرڻ. ||8||3||
واھڙا، پھريون مھل:
جيڪو دنيا کي پيدا ڪري ٿو ۽ ڦهلائي ٿو - اهو رب ۽ مالڪ اڪيلو پنهنجي تخليقي طاقت کي ڄاڻي ٿو.
سچي پالڻھار کي پري نه ڳوليو. هر دل ۾ لفظ لفظ کي سڃاڻو.
شَبَدَ کي سڃاڻو، ۽ نه ڀانءِ ته رب پري آهي. هن اها تخليق پيدا ڪئي.
رب جي نالي تي غور ڪرڻ سان، امن حاصل ٿئي ٿو. نالي کان سواءِ، هو هارائڻ واري راند کيڏي ٿو.
جنهن ڪائنات کي قائم ڪيو، اهو ئي رستو ڄاڻي ٿو. ڪو ڇا ٿو چئي سگهي؟
جنهن دنيا قائم ڪئي، ان تي مايا جو ڄار وڇايو؛ هن کي پنهنجو پالڻهار ۽ مالڪ مڃيو. ||1||
اي بابا، هو آيو آهي، هاڻي هن کي اٿڻ ۽ وڃڻو آهي. هيءَ دنيا فقط هڪ رستو آهي.
ھر ھڪ سر تي، سچو پالڻھار انھن جي تقدير ۾، سندن ماضيءَ جي ڪمن مطابق، ڏک ۽ خوشيون لکندو آھي.
هو درد ۽ خوشي عطا ڪري ٿو، ڪيل ڪمن جي مطابق؛ انهن عملن جو رڪارڊ روح وٽ رهي ٿو.
هو اُهي ڪم ڪري ٿو جيڪي خالق رب کيس ڪري ٿو. هو ڪنهن ٻئي عمل جي ڪوشش نه ڪندو آهي.
رب پاڻ لاتعلق آهي، جڏهن ته دنيا تڪرار ۾ آهي؛ هن جي حڪم سان، هو ان کي آزاد ڪري ٿو.
هو اڄ بند ڪري سگهي ٿو، پر سڀاڻي کيس موت اچي پڪڙيو. دوئي جي محبت ۾، هو فساد ڪندو آهي. ||2||
موت جو رستو اونداهو ۽ مايوس آهي. رستو ڏسي نه ٿو سگهجي.
اُتي نه پاڻي آهي، نه رڌل يا گدو، ۽ نه ئي اتي کاڌو.
هن کي اتي نه کاڌو ملي ٿو، نه عزت ۽ پاڻي، نه ڪپڙا ۽ نه سينگار.
سندس ڳچيءَ ۾ زنجير وجھي وڃي ٿي، ۽ موت جو رسول سندس مٿي تي بيٺو کيس ڌڪ هڻي ٿو. هو پنهنجي گهر جو دروازو نه ٿو ڏسي سگهي.
هن رستي تي پوکيل ٻج نه ڦٽندا آهن. پنهنجي گناهن جو وزن پنهنجي مٿي تي کڻندي، هو پشيمان ۽ توبهه ڪندو آهي.
سچي رب کان سواءِ، ڪو به سندس دوست ناهي. انهي تي صحيح طور تي غور ڪريو. ||3||
اي بابا، سچ پچ روئڻ ۽ روئڻ لاءِ اُهي ئي سڃاتا وڃن ٿا، جيڪي پاڻ ۾ ملن ٿا ۽ روئن ٿا، رب جي حمد جا گيت ڳائين ٿا.
مايا ۽ دنياوي ڪمن ۾ ڦاٿل، روئي روئي.
دنيا جي ڪمن لاءِ روئن ٿا ۽ پنهنجي گندگي نه ڌوئن ٿا. دنيا صرف هڪ خواب آهي.
جادوگر وانگر، پنهنجي چالبازيءَ سان ٺڳي ڪري، انا، ڪوڙ ۽ وهم ۾ ڦاٿل آهي.
رب پاڻ رستو ڏيکاري ٿو؛ هو پاڻ ئي عملن جو مالڪ آهي.
اُهي جيڪي نام سان جڙيل آهن، اهي مڪمل گرو، اي نانڪ کان محفوظ آهن. اهي آسماني نعمتن ۾ ملن ٿا. ||4||4||
واھڙا، پھريون مھل:
اي بابا، جيڪو آيو آهي سو اٿندو ۽ هليو ويندو. هي دنيا رڳو ڪوڙو ڏيکاءُ آهي.
سچي گهر، سچي رب جي خدمت ڪرڻ سان ملي ٿو. حقيقي سچائي سچائيءَ سان حاصل ٿئي ٿي.
ڪوڙ ۽ لالچ سان نه آرام جي جاءِ ملندي آهي ۽ نه وري دنيا ۾ آخرت ۾ جاءِ ملندي آهي.
ڪو به کيس اندر اچڻ ۽ ويهڻ جي دعوت نٿو ڏئي. هو ويران گهر ۾ ڪانءُ وانگر آهي.
ڄمڻ ۽ مرڻ جي چڪر ۾، هو ايتري عرصي تائين رب کان جدا ٿي ويو آهي. سڄي دنيا برباد ٿي رهي آهي.
لالچ، دنياوي الجھن ۽ مايا دنيا کي ٺڳي. موت هن جي مٿي تي پکڙيل آهي، ۽ ان کي روئي ٿو. ||1||