منهنجو پالڻهار خدا خود موجود ۽ آزاد آهي. هن کي مطمئن ٿيڻ لاءِ ڇا کائڻ جي ضرورت آهي؟
جيڪو به سچو گرو جي مرضي مطابق هلندو آهي، ۽ رب جي شان جا گيت ڳائيندو آهي، اهو هن کي خوش ٿيندو آهي.
برڪت وارا، برڪت وارا آهن اهي، ڪالي يوگا جي هن اونداهي دور ۾، اي نانڪ، جيڪي سچي گرو جي مرضي سان هلن ٿا. ||12||
جيڪي نه سچا گروءَ جي خدمت ڪن ٿا ۽ نه ئي شيدائيءَ کي پنهنجي دلين ۾ سمائي سگهن ٿا
انهن جي زندگين تي لعنت آهي. اهي آخر دنيا ۾ ڇو آيا؟
جيڪڏهن ڪو گرو جي تعليمات تي عمل ڪري ٿو، ۽ خدا جي خوف کي پنهنجي ذهن ۾ رکي ٿو، ته هو محبت سان رب جي عظيم ذات سان ڳنڍيل آهي.
هن جي ابتدائي تقدير سان، هو نالو حاصل ڪري ٿو؛ اي نانڪ، هن کي پار ڪيو ويو آهي. ||13||
دنيا مايا جي جذباتي وابستگي ۾ گم ٿي وڃي ٿي. هن کي اهو احساس ناهي ته هن جو پنهنجو گهر لُٽي پيو آهي.
پاڻ سڳورا منٺار دنيا ۾ انڌو آهي. هن جو ذهن جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ کان پري آهي.
روحاني حڪمت جي تلوار سان، پنجن ڀوتن کي ماريو. جاڳندا رھو ۽ گرو جي تعليمات کان باخبر رھو.
نالي جو زيور ظاهر ٿيو آهي، ۽ ذهن ۽ جسم صاف ٿي ويا آهن.
جن کي نام نه آهي، اُهي گم ٿي گهمندا ڦرندا آهن، جن جا نڪ ڪٽي ويندا آهن. نالي جي بغير، اهي ويٺا ۽ روئي.
اي نانڪ، ان کي ڪير به ميٽي نه ٿو سگهي، جيڪو اڳيئي خالق رب طرفان مقرر ڪيو ويو آهي. ||14||
گرومخ گرو جي ڪلام تي غور ڪندي، رب جي دولت حاصل ڪن ٿا.
انهن کي نام جي دولت ملي ٿي. انهن جا خزانا ڀرجي ويا آهن.
گرو جي ڪلام جي ذريعي، اهي رب جي شاندار حمد جو ذڪر ڪن ٿا، جن جي پڇاڙي ۽ حدن کي ڳولي نه ٿو سگهجي.
اي نانڪ، خالق سڀني جو ڪرڻ وارو آهي. خالق رب سڀني کي ڏسي ٿو. ||15||
گرو مُخ جي اندر ۾ وجداني سڪون ۽ سڪون آهي. هن جو ذهن آسماني آسمان جي ڏهين جهاز ڏانهن وڌي ٿو.
اتي ڪنهن کي ننڊ يا بک نه آهي. اهي رب جي نامور اسم جي امن ۾ رهن ٿا.
اي نانڪ، درد ۽ خوشي ڪنهن کي به تڪليف نه ڏيندا آهن، جتي رب جي روشني، عظيم روح، روشني ڪري ٿي. ||16||
سڀ آيا آهن، جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ جا ڪپڙا پهريل.
ڪي پيدا ٿين ٿا، ۽ ڪي مري وڃن ٿا. اهي اچن ٿا ۽ وڃن ٿا رب جي حڪم مطابق.
انهن جو اچڻ ۽ وڃڻ وري جنم ۾ ختم نه ٿيندو آهي. اهي دوئي جي محبت سان ڀريل آهن.
غلاميءَ ۾ جڪڙيل، ڀڄڻ لاءِ ٺاهيا ويا آهن، ۽ هو ان بابت ڪجهه به نٿا ڪري سگهن. ||17||
اهي، جن تي رب پنهنجي رحمت جي بارش ڪري، اچي سچي گرو سان ملن.
سچي گروءَ سان ملي، دنيا کان منهن موڙي. اهي جيئرا ئي مري ويندا آهن، ذهني سڪون ۽ شان سان.
اي نانڪ، عقيدتمند رب سان ڀريل آهن. اهي رب جي نالي ۾ جذب ٿي ويا آهن. ||18||
خود ارادي واري انسان جي عقل چست آهي. هو اندر ۾ ڏاڍو چالاڪ ۽ هوشيار آهي.
هن جيڪو ڪجهه ڪيو آهي، ۽ جيڪو ڪجهه ڪري ٿو، سو بيڪار آهي. ان جو هڪ ذرو به قابل قبول نه آهي.
جيڪا خيرات ۽ سخاوت هن کي ڏيڻ جي دعويٰ ڪئي آهي ان جو فيصلو ڌرم جي صحيح جج طرفان ڪيو ويندو.
سچي گروءَ کان سواءِ، موت جو رسول، انسان کي اڪيلو نٿو ڇڏي. هو دوئي جي محبت کان تباهه ٿي ويو آهي.
جوانيءَ جي اوچتي لڏي وڃي ٿي، پوڙهو اچي ٿو ۽ پوءِ مري ٿو.
انسان کي اولاد ۽ زال جي محبت ۽ جذباتي وابستگي ۾ گرفتار ڪيو ويندو آهي، پر انهن مان ڪو به آخر ۾ سندس مددگار ۽ سهارو نه ٿيندو.
جيڪو سچو گرو جي خدمت ڪري ٿو سو امن حاصل ڪري ٿو. نالو ذهن ۾ اچي ٿو.
اي نانڪ، عظيم ۽ ڏاڍا خوش قسمت آهن اهي، جيڪي گرومخ جي حيثيت ۾، هن جي نالي ۾ جذب ٿين ٿا. ||19||
پاڻ سڳورا ماڻهو نالو به نه سوچيندا آهن. نالي کان سواءِ، اهي درد ۾ روئن ٿا.