ശ്രീ ഗുരു ഗ്രന്ഥ് സാഹിബ്

പേജ് - 1414

ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ਹੈ ਕਿਤੁ ਖਾਧੈ ਤਿਪਤਾਇ ॥

har prabh veparavaahu hai kit khaadhai tipataae |

എൻ്റെ കർത്താവായ ദൈവം സ്വയം നിലനിൽക്കുന്നവനും സ്വതന്ത്രനുമാണ്. അവൻ തൃപ്തനാകാൻ എന്താണ് കഴിക്കേണ്ടത്?

ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਜੋ ਚਲੈ ਤਿਪਤਾਸੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥

satigur kai bhaanai jo chalai tipataasai har gun gaae |

യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ഇച്ഛയ്ക്ക് അനുസൃതമായി നടക്കുകയും ഭഗവാൻ്റെ മഹത്വമുള്ള സ്തുതികൾ പാടുകയും ചെയ്യുന്നവൻ അവനു പ്രസാദകരമാണ്.

ਧਨੁ ਧਨੁ ਕਲਜੁਗਿ ਨਾਨਕਾ ਜਿ ਚਲੇ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਇ ॥੧੨॥

dhan dhan kalajug naanakaa ji chale satigur bhaae |12|

കലിയുഗത്തിൻ്റെ ഈ അന്ധകാരയുഗത്തിൽ, യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ഇച്ഛയ്ക്ക് അനുസൃതമായി നടക്കുന്ന നാനാക്ക്, അവർ ഭാഗ്യവാന്മാർ, ഭാഗ്യവാന്മാർ. ||12||

ਸਤਿਗੁਰੂ ਨ ਸੇਵਿਓ ਸਬਦੁ ਨ ਰਖਿਓ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥

satiguroo na sevio sabad na rakhio ur dhaar |

യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ സേവിക്കാത്തവർ, ശബ്ദത്തെ ഹൃദയത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കാത്തവർ

ਧਿਗੁ ਤਿਨਾ ਕਾ ਜੀਵਿਆ ਕਿਤੁ ਆਏ ਸੰਸਾਰਿ ॥

dhig tinaa kaa jeeviaa kit aae sansaar |

അവരുടെ ജീവിതം ശപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. എന്തുകൊണ്ടാണ് അവർ ലോകത്തിലേക്ക് വന്നത്?

ਗੁਰਮਤੀ ਭਉ ਮਨਿ ਪਵੈ ਤਾਂ ਹਰਿ ਰਸਿ ਲਗੈ ਪਿਆਰਿ ॥

guramatee bhau man pavai taan har ras lagai piaar |

ഒരാൾ ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ പിന്തുടരുകയും ദൈവഭയം മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിൽ, അവൻ ഭഗവാൻ്റെ മഹത്തായ സത്തയോട് സ്നേഹപൂർവ്വം ഇണങ്ങുന്നു.

ਨਾਉ ਮਿਲੈ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਜਨ ਨਾਨਕ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰਿ ॥੧੩॥

naau milai dhur likhiaa jan naanak paar utaar |13|

അവൻ്റെ പ്രാഥമിക വിധി പ്രകാരം, അവൻ പേര് നേടുന്നു; ഓ നാനാക്ക്, അവനെ കടത്തിക്കൊണ്ടുപോയി. ||13||

ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਜਗੁ ਭਰਮਿਆ ਘਰੁ ਮੁਸੈ ਖਬਰਿ ਨ ਹੋਇ ॥

maaeaa mohi jag bharamiaa ghar musai khabar na hoe |

മായയോടുള്ള വൈകാരിക ബന്ധത്തിൽ ലോകം ഉഴലുന്നു; സ്വന്തം വീട് കൊള്ളയടിക്കപ്പെടുകയാണെന്ന് അത് മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല.

ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧਿ ਮਨੁ ਹਿਰਿ ਲਇਆ ਮਨਮੁਖ ਅੰਧਾ ਲੋਇ ॥

kaam krodh man hir leaa manamukh andhaa loe |

സ്വയം ഇച്ഛാശക്തിയുള്ള മന്മുഖൻ ലോകത്തിൽ അന്ധനാണ്; അവൻ്റെ മനസ്സ് ലൈംഗികാഭിലാഷത്താലും കോപത്താലും വശീകരിക്കപ്പെടുന്നു.

ਗਿਆਨ ਖੜਗ ਪੰਚ ਦੂਤ ਸੰਘਾਰੇ ਗੁਰਮਤਿ ਜਾਗੈ ਸੋਇ ॥

giaan kharrag panch doot sanghaare guramat jaagai soe |

ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ വാൾ കൊണ്ട്, പഞ്ചഭൂതങ്ങളെ കൊല്ലുക. ഉണർന്നിരിക്കുക, ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ അറിഞ്ഞിരിക്കുക.

ਨਾਮ ਰਤਨੁ ਪਰਗਾਸਿਆ ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਇ ॥

naam ratan paragaasiaa man tan niramal hoe |

നാമത്തിൻ്റെ രത്നം വെളിപ്പെട്ടു, മനസ്സും ശരീരവും ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു.

ਨਾਮਹੀਨ ਨਕਟੇ ਫਿਰਹਿ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਬਹਿ ਰੋਇ ॥

naamaheen nakatte fireh bin naavai beh roe |

നാമം ഇല്ലാത്തവർ വഴിതെറ്റി, മൂക്ക് മുറിഞ്ഞു; പേരില്ലാതെ അവർ ഇരുന്നു കരയുന്നു.

ਨਾਨਕ ਜੋ ਧੁਰਿ ਕਰਤੈ ਲਿਖਿਆ ਸੁ ਮੇਟਿ ਨ ਸਕੈ ਕੋਇ ॥੧੪॥

naanak jo dhur karatai likhiaa su mett na sakai koe |14|

ഓ നാനാക്ക്, സൃഷ്ടാവായ കർത്താവ് മുൻകൂട്ടി നിശ്ചയിച്ചത് ആർക്കും മായ്‌ക്കാനാവില്ല. ||14||

ਗੁਰਮੁਖਾ ਹਰਿ ਧਨੁ ਖਟਿਆ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥

guramukhaa har dhan khattiaa gur kai sabad veechaar |

ഗുരുവിൻ്റെ ശബ്ദത്തിലെ വചനം ധ്യാനിച്ച് ഗുരുമുഖന്മാർ ഭഗവാൻ്റെ സമ്പത്ത് സമ്പാദിക്കുന്നു.

ਨਾਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਪਾਇਆ ਅਤੁਟ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ ॥

naam padaarath paaeaa atutt bhare bhanddaar |

അവർ നാമത്തിൻ്റെ സമ്പത്ത് സ്വീകരിക്കുന്നു; അവരുടെ നിക്ഷേപങ്ങൾ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ਹਰਿ ਗੁਣ ਬਾਣੀ ਉਚਰਹਿ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਰਾਵਾਰੁ ॥

har gun baanee uchareh ant na paaraavaar |

ഗുരുവിൻ്റെ ബാനിയുടെ വചനത്തിലൂടെ, അവസാനവും പരിമിതികളും കണ്ടെത്താൻ കഴിയാത്ത ഭഗവാൻ്റെ മഹത്വമുള്ള സ്തുതികൾ അവർ ഉച്ചരിക്കുന്നു.

ਨਾਨਕ ਸਭ ਕਾਰਣ ਕਰਤਾ ਕਰੈ ਵੇਖੈ ਸਿਰਜਨਹਾਰੁ ॥੧੫॥

naanak sabh kaaran karataa karai vekhai sirajanahaar |15|

ഓ നാനാക്ക്, സ്രഷ്ടാവ് എല്ലാറ്റിൻ്റെയും കർത്താവാണ്; സൃഷ്ടാവായ കർത്താവ് എല്ലാം കാണുന്നു. ||15||

ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਤਰਿ ਸਹਜੁ ਹੈ ਮਨੁ ਚੜਿਆ ਦਸਵੈ ਆਕਾਸਿ ॥

guramukh antar sahaj hai man charriaa dasavai aakaas |

ഗുർമുഖിനുള്ളിൽ അവബോധജന്യമായ സമാധാനവും സമനിലയും ഉണ്ട്; അവൻ്റെ മനസ്സ് ആകാശിക് ഈതറുകളുടെ പത്താമത്തെ തലത്തിലേക്ക് ഉയരുന്നു.

ਤਿਥੈ ਊਂਘ ਨ ਭੁਖ ਹੈ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਸੁਖ ਵਾਸੁ ॥

tithai aoongh na bhukh hai har amrit naam sukh vaas |

അവിടെ ആർക്കും ഉറക്കമോ വിശപ്പോ ഇല്ല; അവർ കർത്താവിൻ്റെ അംബ്രോസിയൽ നാമത്തിൻ്റെ സമാധാനത്തിൽ വസിക്കുന്നു.

ਨਾਨਕ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਵਿਆਪਤ ਨਹੀ ਜਿਥੈ ਆਤਮ ਰਾਮ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ॥੧੬॥

naanak dukh sukh viaapat nahee jithai aatam raam pragaas |16|

ഓ നാനാക്ക്, പരമാത്മാവായ ഭഗവാൻ്റെ പ്രകാശം പ്രകാശിക്കുന്നിടത്ത് വേദനയും ആനന്ദവും ആരെയും ബാധിക്കരുത്. ||16||

ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਕਾ ਚੋਲੜਾ ਸਭ ਗਲਿ ਆਏ ਪਾਇ ॥

kaam krodh kaa cholarraa sabh gal aae paae |

ലൈംഗികാസക്തിയുടെയും കോപത്തിൻ്റെയും വസ്ത്രം ധരിച്ചാണ് എല്ലാവരും വന്നത്.

ਇਕਿ ਉਪਜਹਿ ਇਕਿ ਬਿਨਸਿ ਜਾਂਹਿ ਹੁਕਮੇ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥

eik upajeh ik binas jaanhi hukame aavai jaae |

ചിലർ ജനിക്കുന്നു, ചിലർ കടന്നുപോകുന്നു. കർത്താവിൻ്റെ കൽപ്പനയുടെ ഹുകാം അനുസരിച്ചാണ് അവർ വരികയും പോവുകയും ചെയ്യുന്നത്.

ਜੰਮਣੁ ਮਰਣੁ ਨ ਚੁਕਈ ਰੰਗੁ ਲਗਾ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥

jaman maran na chukee rang lagaa doojai bhaae |

പുനർജന്മത്തിൽ അവരുടെ വരവും പോക്കും അവസാനിക്കുന്നില്ല; അവർ ദ്വന്ദ്വത്തിൻ്റെ സ്നേഹത്താൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ਬੰਧਨਿ ਬੰਧਿ ਭਵਾਈਅਨੁ ਕਰਣਾ ਕਛੂ ਨ ਜਾਇ ॥੧੭॥

bandhan bandh bhavaaeean karanaa kachhoo na jaae |17|

അടിമത്തത്തിൽ ബന്ധിതരായി, അവർ അലഞ്ഞുതിരിയുന്നു, അവർക്ക് അതിനെക്കുറിച്ച് ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല. ||17||

ਜਿਨ ਕਉ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀਅਨੁ ਤਿਨਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲਿਆ ਆਇ ॥

jin kau kirapaa dhaareean tinaa satigur miliaa aae |

ഭഗവാൻ തൻ്റെ കരുണ ചൊരിയുന്നവർ വന്ന് യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ കാണൂ.

ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲੇ ਉਲਟੀ ਭਈ ਮਰਿ ਜੀਵਿਆ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥

satigur mile ulattee bhee mar jeeviaa sahaj subhaae |

യഥാർത്ഥ ഗുരുവുമായുള്ള കൂടിക്കാഴ്ച, അവർ ലോകത്തിൽ നിന്ന് അകന്നുപോകുന്നു; അവബോധജന്യമായ സമാധാനത്തോടും സമചിത്തതയോടും കൂടി അവർ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മരിച്ചുകിടക്കുന്നു.

ਨਾਨਕ ਭਗਤੀ ਰਤਿਆ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇ ॥੧੮॥

naanak bhagatee ratiaa har har naam samaae |18|

ഓ നാനാക്ക്, ഭക്തർ ഭഗവാനിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു; അവർ കർത്താവിൻ്റെ നാമത്തിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്നു. ||18||

ਮਨਮੁਖ ਚੰਚਲ ਮਤਿ ਹੈ ਅੰਤਰਿ ਬਹੁਤੁ ਚਤੁਰਾਈ ॥

manamukh chanchal mat hai antar bahut chaturaaee |

സ്വയം ഇച്ഛാശക്തിയുള്ള മന്മുഖൻ്റെ ബുദ്ധി ചഞ്ചലമാണ്; അവൻ വളരെ കൗശലക്കാരനും ഉള്ളിൽ മിടുക്കനുമാണ്.

ਕੀਤਾ ਕਰਤਿਆ ਬਿਰਥਾ ਗਇਆ ਇਕੁ ਤਿਲੁ ਥਾਇ ਨ ਪਾਈ ॥

keetaa karatiaa birathaa geaa ik til thaae na paaee |

അവൻ ചെയ്‌തതും ചെയ്യുന്നതും നിഷ്ഫലവുമാണ്. അതിൻ്റെ ഒരു തരി പോലും സ്വീകാര്യമല്ല.

ਪੁੰਨ ਦਾਨੁ ਜੋ ਬੀਜਦੇ ਸਭ ਧਰਮ ਰਾਇ ਕੈ ਜਾਈ ॥

pun daan jo beejade sabh dharam raae kai jaaee |

അവൻ കൊടുക്കുന്നതായി നടിക്കുന്ന ദാനവും ഔദാര്യവും ധർമ്മത്തിൻ്റെ നീതിമാനായ ന്യായാധിപൻ വിധിക്കും.

ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜਮਕਾਲੁ ਨ ਛੋਡਈ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਖੁਆਈ ॥

bin satiguroo jamakaal na chhoddee doojai bhaae khuaaee |

യഥാർത്ഥ ഗുരുവില്ലാതെ, മരണത്തിൻ്റെ ദൂതൻ മർത്യനെ വെറുതെ വിടുകയില്ല; ദ്വന്ദ്വസ്നേഹത്താൽ അവൻ നശിച്ചു.

ਜੋਬਨੁ ਜਾਂਦਾ ਨਦਰਿ ਨ ਆਵਈ ਜਰੁ ਪਹੁਚੈ ਮਰਿ ਜਾਈ ॥

joban jaandaa nadar na aavee jar pahuchai mar jaaee |

യൗവനം അദൃശ്യമായി വഴുതിപ്പോകുന്നു, വാർദ്ധക്യം വരുന്നു, തുടർന്ന് അവൻ മരിക്കുന്നു.

ਪੁਤੁ ਕਲਤੁ ਮੋਹੁ ਹੇਤੁ ਹੈ ਅੰਤਿ ਬੇਲੀ ਕੋ ਨ ਸਖਾਈ ॥

put kalat mohu het hai ant belee ko na sakhaaee |

മർത്യൻ കുട്ടികളോടും ജീവിതപങ്കാളിയോടുമുള്ള സ്നേഹത്തിലും വൈകാരിക ബന്ധത്തിലും അകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, പക്ഷേ അവരാരും അവസാനം അവൻ്റെ സഹായിയും പിന്തുണയുമാകില്ല.