سارنگ، پنجين مهل، ڌوٻي، چوٿون بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
اي منهنجا پيارا رب، مان توکان دعا ڪريان ٿو: منهنجي گهر ۾ اچ.
مان فخر سان ڪم ڪريان ٿو، ۽ فخر ۾ ڳالهائيندو آهيان. مان خطا ۽ غلط آهيان، پر پوءِ به تنهنجي هٿ جي ڏاڏي آهيان، اي محبوب! ||1||روڪ||
مان ٻڌان ٿو ته تون ويجھو آهين، پر مان توکي ڏسي نٿو سگهان. مان ڏکن ۾ ڀٽڪي رهيو آهيان، شڪ ۾ گمراهه آهيان.
گرو مون تي مهربان ٿي ويو آهي. هن پردو هٽايو آهي. پنهنجي محبوب سان ملڻ سان، منهنجو ذهن تمام گهڻو ڦٽي ٿو. ||1||
جيڪڏهن مان پنهنجي پالڻهار ۽ مالڪ کي هڪ پل لاءِ به وساري ڇڏيان ته اهو لکن ڏينهن، هزارين سالن جهڙو ٿيندو.
جڏهن مان ساد سنگت ۾ شامل ٿيس، اي نانڪ، مون کي پنهنجي رب سان مليو. ||2||1||24||
سارنگ، پنجين مهل:
هاڻي مون کي ڇا سوچڻ گهرجي؟ مون سوچڻ ڇڏي ڏنو آهي.
تون جيڪو به ڪرڻ چاهين ٿو ڪرين. مهرباني ڪري مون کي پنهنجي نالي سان نوازيو - مان توکان قربان آهيان. ||1||روڪ||
فساد جو زهر چارئي طرفن کان پکڙيل آهي. مون گرو منتر کي پنهنجي دوا طور ورتو آهي.
مون کي پنھنجو ھٿ ڏئي، ھن مون کي پنھنجو سمجھي بچايو آھي. پاڻيءَ ۾ ڪنول وانگر، مان بي تعلق رهيس. ||1||
مان ڪجھ به نه آهيان. مان ڇا آهيان؟ توهان سڀني کي پنهنجي طاقت ۾ رکو ٿا.
نانڪ تنهنجي حرم ڏانهن ڊوڙيو آهي، رب. مهرباني ڪري هن کي بچايو، پنهنجي سنتن جي خاطر. ||2||2||25||
سارنگ، پنجين مهل:
هاڻي مون سڀني ڪوششن ۽ ڊوائيسز کي ڇڏي ڏنو آهي.
منھنجو پالڻھار ۽ پالڻھار تمام طاقتور خالق آھي، سببن جو ڪارڻ، صرف منھنجي بچاء وارو فضل آھي. ||1||روڪ||
مون بي مثال خوبصورتيءَ جا ڪيترائي روپ ڏٺا آهن، پر تو جهڙي ڪا به شيءِ ناهي.
تون سڀني کي پنهنجو سهارو ڏي، اي منهنجا مالڪ ۽ مالڪ. تون امن، روح ۽ زندگيءَ جو ساهه ڏيندڙ آهين. ||1||
ڀڄندو، ڀڄندو، ڏاڍو ٿڪجي ويس. گروءَ سان ملي، سندس پيرن ۾ ڪري پيو.
نانڪ چوي ٿو، مون کي مڪمل امن مليو آهي. منهنجي زندگيءَ جي اها رات امن ۾ گذري. ||2||3||26||
سارنگ، پنجين مهل:
هاڻي مون کي پنهنجي رب جو سهارو مليو آهي.
گروءَ جو، امن ڏيڻ وارو، مون تي مهربان ٿي ويو آهي. مان انڌو هو - مون کي رب جو زيور نظر اچي ٿو. ||1||روڪ||
مون جهالت جي اوندهه کي ڪٽي ڇڏيو آهي ۽ بيحد ٿي ويو آهيان. منهنجي تعصب واري عقل ڦٽي وئي آهي.
جيئن پاڻيءَ جون لھرون ۽ جھاگ وري پاڻي ٿي وڃن ٿا، تيئن رب ۽ سندس ٻانھي ھڪ ٿي وڃن ٿا. ||1||
هو وري اندر کڻي ويو آهي، جنهن ۾ هو آيو آهي. سڀ هڪ رب ۾ هڪ آهي.
اي نانڪ، مون کي زندگيءَ جي روح جي مالڪ کي ڏسڻ آيو آهي، هر جڳهه تي پکڙيل آهي. ||2||4||27||
سارنگ، پنجين مهل:
منهنجو ذهن هڪ محبوب رب جي طلب ڪري ٿو.
مون هر ملڪ ۾ هر طرف ڏٺو آهي، پر محبوب جي هڪ وار جي برابر به ڪجهه نه آهي. ||1||روڪ||
هر قسم جي لذيذ ۽ لذيذ شيون منهنجي اڳيان رکيل آهن، پر مان انهن ڏانهن ڏسڻ به نٿو چاهيان.
مان رب جي عظيم ذات جي تمنا ڪري رهيو آهيان، ”پري-او! پرائي-او!- محبوب! محبوب!“، جيئن ڪنول جي ماکيءَ لاءِ آرزو آهي. ||1||