گناهه اهڙو پٿر آهي جيڪو نه ترندو آهي.
تنهن ڪري خدا جي خوف کي پنهنجي روح کي پار ڪرڻ لاءِ ٻيڙيءَ کي هئڻ ڏيو.
نانڪ جو چوڻ آهي ته، نادر اهي آهن جن کي هن ٻيڙيءَ سان نوازيو آهي. ||4||2||
مارو، پھريون مھل، پھريون گھر:
عمل ڪاغذ آهن، ۽ دماغ آهي مس؛ ان تي چڱا ۽ خراب ٻئي درج ٿيل آهن.
جيئن سندن ماضي جا ڪارناما کين ھلائيندا آھن، تيئن ماڻھو ھلندا آھن. تنهنجي عظيم فضيلت جي ڪا به انتها ناهي، رب. ||1||
اي چريو ماڻهو، تون هن کي پنهنجي هوش ۾ ڇو نٿو رکين؟
رب کي وسارڻ سان، تنهنجون خوبيون سڙي وينديون. ||1||روڪ||
رات هڪ جال آهي، ۽ ڏينهن هڪ جال آهي. اتي جيترا آھن گھڻا ڦڙا آھن لمحا.
لذت ۽ لذت سان، توهان مسلسل چت تي چڙهندا آهيو؛ تون ڦاسي پيو آهين، تون بيوقوف آهين- تون ڪيئن بچندين؟ ||2||
جسم هڪ باهه آهي، ۽ ذهن ان ۾ لوهه آهي. پنج باهه ان کي گرم ڪري رهيا آهن.
گناهه ان تي رکيل ڪوئلي آهي، جيڪو دماغ کي ساڙي ٿو. چمڙا پريشان ۽ پريشان آهن. ||3||
جيڪو ڦري ويو سو وري سون ۾ بدلجي وڃي ٿو، جيڪڏهن ڪو گروءَ سان ملي ٿو.
هو انسان کي هڪ رب جي امرت واري نالي سان برڪت ڪري ٿو، ۽ پوء، اي نانڪ، جسم کي قائم رکيو وڃي ٿو. ||4||3||
مارو، پھريون مھل:
خالص، بي عيب پاڻي ۾، ٻئي لوٽس ۽ ٿلهي اسڪيم مليا آهن.
ڪنول جو گل گند ۽ پاڻي سان گڏ هوندو آهي، پر اهو ڪنهن به آلودگي کان اڻڄاتل رهي ٿو. ||1||
اي ڏيڏر، تون ڪڏهن به نه سمجهي سگهندين.
توهان گندگي کائيندا آهيو، جڏهن توهان بيشمار پاڻي ۾ رهندا آهيو. توکي اتي جي امرت جي ڪا به خبر نه آهي. ||1||روڪ||
توهان مسلسل پاڻيء ۾ رهندا آهيو؛ ماکيءَ جي ماکيءَ اتي نه رهندي آهي، پر پري کان پنهنجي خوشبوءِ سان مست ٿي ويندي آهي.
مفاصلي تي چنڊ کي محسوس ڪندي، ڪنول پنهنجو مٿو جهڪي ٿو. ||2||
امرت جا علائقا کير ۽ ماکيءَ سان سيراب ٿين ٿا. توهان سوچيو ته توهان پاڻي ۾ رهڻ لاء هوشيار آهيو.
توهان ڪڏهن به پنهنجي اندروني رجحانن کان بچي نٿا سگهو، جهڙوڪ خون جي پسو جي محبت. ||3||
بيوقوف پنڊت سان گڏ رهي سگهي ٿو، مذهبي عالم ۽ ويد ۽ شاستر ٻڌي.
توهان ڪڏهن به پنهنجي اندروني رجحانن کان ڀڄي نه ٿا سگهو، ڪتي جي ٽيڙي دم وانگر. ||4||
ڪي منافق آهن. اهي رب جي نالي سان گڏ نه ٿا ملن. ڪي رب جي پيرن ۾ سمايل آهن، هار، هار.
انسان جيڪي حاصل ڪرڻ لاءِ اڳواٽ مقرر ٿيل آهن، سو حاصل ڪن ٿا. اي نانڪ، پنهنجي زبان سان، نالو ڳايو. ||5||4||
مارو، پهرين مهل،
سلوڪ:
بيشمار گنهگار پاڪ آهن، انهن جي ذهنن کي رب جي پيرن سان ڳنڍي رهيا آهن.
اي نانڪ، خدا جي نالي ۾ اٺيتاليهه جاين جون فضيلتون تڏهن ملن ٿيون، جڏهن ڪنهن جي پيشانيءَ تي اهڙي قسمت لکيل هجي. ||1||
لفظ:
اي دوستو ۽ ساٿيو، فخر سان ڦاٿل،
پنهنجي مڙس جي رب جي هي هڪ خوشگوار ڪهاڻي ٻڌو. ||1||
اي منهنجي ماءُ، منهنجو درد ڪنهن کي ٻڌايان؟
رب کان سواء، منهنجو روح زنده نه رهي سگهي ٿو. مان ان کي ڪيئن آرام ڏيان، اي منهنجي ماءُ؟ ||1||روڪ||
مان هڪ اداس، رد ٿيل دلہن آهيان، بلڪل اداس.
مون پنهنجي جوانيءَ کي وڃائي ڇڏيو آهي. مون کي افسوس ۽ توبه. ||2||
تون منهنجو حڪمت وارو رب ۽ مالڪ آهين، منهنجي مٿي کان مٿي.
مان توهان جي خدمت ڪريان ٿو توهان جو عاجز غلام. ||3||
نانڪ عاجزي سان دعا ڪري ٿو، اهو صرف منهنجي ڳڻتي آهي:
منهنجي محبوب جي برڪت واري نظر کان سواء، مان هن کي ڪيئن لطف اندوز ڪري سگهان ٿو؟ ||4||5||