تون ست سمنڊن ۾ غسل ڪر، اي منهنجي دماغ، ۽ پاڪ ٿي.
انسان پاڪيءَ جي پاڻيءَ ۾ غسل ڪري ٿو جڏهن اهو خدا کي راضي ٿئي ٿو، ۽ غور فڪر سان پنجن خوبين کي حاصل ڪري ٿو.
جنسي خواهش، غضب، فريب ۽ فساد کي ڇڏي، هو پنهنجي دل ۾ سچو نالو سمائي ٿو.
جڏهن انا، لالچ ۽ لالچ جون لهرون لڪي وڃن ٿيون، تڏهن هن کي رب مالڪ ملندو آهي، مهربانن تي رحم ڪندڙ.
اي نانڪ، گرو جي ڀيٽ ۾ ڪا به زيارت جي جاء ناهي. سچو گرو دنيا جو رب آهي. ||3||
مون جهنگ ۽ ٻيلا ڳوليا آهن، ۽ سڀني ميدانن کي ڏٺو آهي.
توهان ٽي جهان پيدا ڪيو، سڄي ڪائنات، سڀ ڪجهه.
توهان سڀ ڪجهه پيدا ڪيو؛ تون اڪيلو مستقل آهين. ڪجھ به توهان جي برابر ناهي.
تون ئي ڏيڻ وارو آهين - سڀ تنهنجا گار آهن. توکان سواءِ، اسان کي ڪنهن جي ساراهه ڪرڻ گهرجي؟
اي عظيم عطا ڪندڙ، توهان پنهنجا تحفا ڏيو، جيتوڻيڪ اسين انهن کان نه گهرون. تنهنجي لاءِ عقيدت هڪ خزانو آهي، جيڪو وهندو رهي ٿو.
رب جي نالي کان سواء، ڪا به آزادي ناهي. ائين چوي ٿو نانڪ، نرمل. ||4||2||
آسا، پهرين مهل:
منهنجو ذهن، منهنجو دماغ پنهنجي محبوب رب جي محبت ۾ جڙيل آهي.
سچو رب مالڪ، بنيادي ذات، لامحدود، زمين جو سهارو آهي.
هو لاتعداد، اڻپورو، لامحدود ۽ بي مثال آهي. هو عظيم رب آهي، رب سڀني کان مٿي.
هو رب آهي، شروعات کان، سڄي عمر، هاڻي ۽ هميشه لاءِ؛ ڄاڻو ته ٻيو سڀ ڪوڙ آهي.
جيڪڏهن ڪو ماڻهو نيڪ عملن ۽ مذهبي عقيدن جي قدر نه ٿو ڪري ته هو شعور ۽ آزاديءَ جي وضاحت ڪيئن حاصل ڪري سگهندو؟
اي نانڪ، گرو مُخ لفظ جي ڪلام کي سمجھي ٿو. رات ڏينهن، هو رب جي نالي تي غور ڪندو آهي. ||1||
منهنجي ذهن، منهنجي ذهن کي قبول ڪيو آهي ته نالو اسان جو واحد دوست آهي.
انا پرستي، دنياوي وابستگي ۽ مايا جا لالچ توسان گڏ نه ويندا.
ماءُ، پيءُ، ڪٽنب، اولاد، هوشيار، ملڪيت ۽ زالون- انهن مان ڪو به توسان گڏ نه ويندو.
مون مايا کي ڇڏي ڏنو آهي، سمنڊ جي ڌيءَ. حقيقت تي غور ڪندي، مون ان کي پيرن هيٺان لتاڙي ڇڏيو آهي.
پريم پالڻھار هن عجيب نمائش کي ظاهر ڪيو آهي؛ جتي به ڏسان ٿو، اتي کيس ڏسان ٿو.
اي نانڪ، مان رب جي عبادت کي نه ڇڏيندس؛ قدرتي انداز ۾، جيڪو هوندو، هوندو. ||2||
منهنجو ذهن، منهنجو دماغ خالص ٿي چڪو آهي، سچي رب کي غور ڪندي.
مون پنهنجون بڇڙايون مٽائي ڇڏيون آهن ۽ هاڻي مان نيڪن جي صحبت ۾ هلان ٿو.
مان پنهنجين بڇڙن کي ڇڏي، چڱا ڪم ڪيان ٿو، ۽ سچي عدالت ۾ مون کي سچو قرار ڏنو وڃي ٿو.
منهنجو اچڻ وڃڻ ختم ٿي ويو آهي. گرومخ جي حيثيت ۾، مان حقيقت جي فطرت تي ڌيان ڏيان ٿو.
اي منهنجا پيارا دوست، تون منهنجو سڀ ڄاڻو ساٿي آهين. مون کي پنهنجي سچي نالي جي شان ڏي.
اي نانڪ، نام جو زيور مون تي نازل ٿيو آهي. اهڙيون تعليمات مون کي گرو کان مليون آهن. ||3||
مون پنهنجي اکين تي شفاءَ جو عطر احتياط سان لڳايو آهي، ۽ مان بيحد ربّ العزت سان مليل آهيان.
هو منهنجي ذهن ۽ جسم ۾، دنيا جي زندگي، رب، عظيم عطا ڪندڙ آهي.
منهنجو ذهن رب، عظيم عطا ڪندڙ، دنيا جي زندگي سان ڀريل آهي. مون هن سان مليل ۽ ملائي ڇڏيو آهي، آسانيء سان.
خدا جي فضل سان، حضور ۽ سنتن جي صحبت ۾، امن حاصل ٿئي ٿو.
ڇڏيندڙ رب جي عبادت ۾ مشغول رهن ٿا. اهي جذباتي وابستگي ۽ خواهش کان نجات حاصل ڪن ٿا.
اي نانڪ، ڪيترو نه ٿورڙو آهي اُهو ٻانهو، جيڪو پنهنجي انا کي فتح ڪري، رب سان راضي رهي. ||4||3||