پوءِ خدا اچي ٿو ۽ سندس معاملن کي حل ڪري ٿو. ||1||
اهڙي روحاني حڪمت تي غور ڪر، اي فاني انسان.
دردن جي ناس ڪندڙ رب جي ياد ۾ ڇو نه ٿا غور ڪن؟ ||1||روڪ||
جيستائين جنگل ۾ شينهن جيئري آهي،
ٻيلو گل نه ڪندو آهي.
پر جڏهن گيدڙ شينهن کي کائي ٿو،
پوءِ سڄو ٻيلو گل. ||2||
فاتح ٻوڙيا ويندا آهن، جڏهن ته شڪست پار ڪري ويندا آهن.
گرو جي فضل سان، هڪ پار ڪري ٿو ۽ بچايو وڃي ٿو.
غلام ڪبير چوي ٿو ۽ سيکاري ٿو:
پيار سان جذب ٿي، اڪيلو رب سان واسطو رکي. ||3||6||14||
هن وٽ 7000 ڪمانڊر آهن،
۽ سوين هزارين نبين؛
چيو وڃي ٿو ته سندس 8800000 شيخ آهن.
۽ 56,000,000 حاضرين. ||1||
مان حليم ۽ غريب آهيان - مون کي اتي ٻڌڻ جو ڪهڙو موقعو آهي؟
سندس ڪورٽ تمام پري آهي. فقط ٿورا ٿورا ئي هن جي حضوري کي حاصل ڪن ٿا. ||1||روڪ||
هن وٽ 33,000,000 راند گهر آهن.
سندس مخلوقات 8.4 ملين اوتارن جي ذريعي چريو ڀڄندا آهن.
هن پنهنجي فضل سان آدم کي عطا ڪيو، جيڪو انسانن جو پيء آهي،
جيڪو پوءِ بهشت ۾ گهڻو وقت رهيو. ||2||
انهن جا چهرا پيلا آهن جن جون دليون پريشان آهن.
انهن پنهنجي بائبل کي ڇڏي ڏنو آهي، ۽ شيطاني برائي تي عمل ڪيو آهي.
جيڪو دنيا کي ملامت ڪري ٿو ۽ ماڻهن کان ناراض آهي،
پنهنجي عملن جو ثمر حاصل ڪندو. ||3||
تون وڏو عطا ڪندڙ آهين، اي پالڻهار؛ مان هميشه لاءِ تنهنجي در تي فقير آهيان.
جيڪڏهن مان توکان انڪار ڪريان ها ته پوءِ مان وڏو گنهگار ٿيان ها.
ٻانهو ڪبير تنهنجي پناهه ۾ داخل ٿيو آهي.
مون کي پنهنجي ويجهو رک، اي مهربان رب خدا - اهو منهنجي لاءِ جنت آهي. ||4||7||15||
هر ڪو اتي وڃڻ جي ڳالهه ڪري ٿو،
پر مون کي اها به خبر ناهي ته جنت ڪٿي آهي. ||1||روڪ||
جنهن کي پنهنجي نفس جي به خبر ناهي،
آسمان جي ڳالهه ڪري ٿو، پر اهو صرف ڳالهائڻ آهي. ||1||
جيستائين انسان جنت جي اميد رکي ٿو،
هو رب جي پيرن ۾ نه رهندو. ||2||
جنت ڪو قلعو نه آهي، جنهن ۾ مٽيءَ جي ڇت ۽ ديوارون هجن.
مون کي خبر ناهي ته جنت جو دروازو ڪهڙو آهي. ||3||
ڪبير چوي ٿو، هاڻي وڌيڪ ڇا چوان؟
ساد سنگت، حضور جي صحبت، خود جنت آهي. ||4||8||16||
اي قسمت جا ڀائرو، خوبصورت قلعو ڪيئن فتح ٿيندو؟
ان ۾ ٻه ديوارون ۽ ٽين ديوارون آهن. ||1||روڪ||
ان جو دفاع پنجن عنصرن، پنجويهن ڀاڱن، وابستگي، غرور، حسد ۽ خوفناڪ طاقتور مايا طرفان ڪيو ويو آهي.
غريب انسان کي ان کي فتح ڪرڻ جي طاقت نه آهي. مون کي هاڻي ڇا ڪرڻ گهرجي، اي رب؟ ||1||
جنسي خواهشون دريون آهن، درد ۽ خوشيون دروازا آهن، نيڪي ۽ گناهه دروازا آهن.
ڪاوڙ وڏو سپريم ڪمانڊر آهي، دليل ۽ تڪرار سان ڀريل آهي، ۽ ذهن اتي باغي بادشاهه آهي. ||2||
سندن لذت لذت ۽ ذائقو آهي، سندن هيلمٽ دنياوي وابستگي آهي. اهي پنهنجي خراب عقل جي ڪمانن سان مقصد حاصل ڪن ٿا.
لالچ جيڪو انهن جي دلين کي ڀريندو آهي، تير آهي. انهن شين سان، سندن قلعو ناقابل تسخير آهي. ||3||
پر مون خدائي محبت کي فيوز ۽ گہرے مراقبي کي بم بڻايو آهي. مون روحاني حڪمت جو راڪيٽ لانچ ڪيو آهي.
خدا جي باهه وجدان سان روشن ڪئي وئي آهي، ۽ هڪ شاٽ سان، قلعو ورتو وڃي ٿو. ||4||
مان سچائي ۽ اطمينان سان گڏ، جنگ شروع ڪريان ٿو ۽ ٻنهي دروازن کي طوفان ڏيندس.
ساد سنگت ۾، حضور جي صحبت ۽ گروءَ جي مهربانيءَ سان، مون قلعي جي بادشاهه کي پڪڙيو آهي. ||5||